Το διαμάντι που κοσμεί την καρδιά του Παρισιού, ένα κόσμημα τέχνης και πολιτιστικής κληρονομιάς, φρουρεί την πρωτεύουσα της φινετσάτης και πολιτιστικής χώρας της Γαλλίας. Ο λόγος γίνεται για το Μουσείο του Λούβρου που αποτελεί το παλαιότερο και ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον φημισμένα Μουσεία Τέχνης στον κόσμο. Σαν σήμερα, στις 10 Αυγούστου του 1793, ο κολοσσός της πνευματικής και καλλιτεχνικής κουλτούρας αγκυροβόλησε στο κέντρο του Παρισιού, αποτελώντας πόλο έλξης και γνώσης κάθε ανήσυχου οδοιπόρου. Η αδιαμφισβήτητα κομψή και απαστράπτουσα αρχιτεκτονική του, η ποικιλία των εκθεμάτων του, καθώς και η στρατηγικής σημασίας θέση του στις όχθες του Σηκουάνα καθιστούν το Μουσείο του Λούβρου ορόσημο της γαλλικής πρωτεύουσας, που αιχμαλωτίζει και καθηλώνει κάθε ιχνηλάτη τέχνης. Άλλωστε, το Παρίσι, που ανέκαθεν αποτελούσε την πόλη του φωτός, του ρομαντισμού, της κομψότητας, της τέχνης και του πολιτισμού, δεν θα μπορούσε παρά να φιλοξενεί ένα σύμβολο που θα επιβεβαιώνει συνεχώς το διαχρονικό μύθο του.
Παραφιλολογία ονομασίας
Έχουν διατυπωθεί πολλές διαφορετικές ερμηνείες σχετικά με την εκδοχή της ονομασίας του Μουσείου του Λούβρου. Ωστόσο, δύο είναι εκείνες που διεκδικούν -κατά κόρον- την προέλευσή του. Το Λούβρο λειτουργούσε, αρχικά, ως αμυντικό φρούριο την περίοδο του 12ου αιώνα, πριν μετατραπεί αργότερα -κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα- από αρχιτέκτονες και διακοσμητές σε ανάκτορο και η πρώτη πιθανή εκδοχή της ονομασίας του ως «Λούβρο» αποδίδεται στην τοπωνυμία της περιοχής, όπου και οικοδομήθηκε, και φέρει το όνομα «Lupara». Η περιοχή πιθανολογείται ότι έλαβε αυτό το, λατινικής καταγωγής (lupus: λύκος) όνομα, επειδή περιείχε πολλούς λύκους. Αντίθετα, η δεύτερη πιθανή εκδοχή της ονομασίας του μουσείου είναι εκείνη που υποστηρίζει ότι το όνομα προέρχεται από την παλαιά λειτουργία του χώρου ως οχυρωμένο φρούριο, δηλαδή «Lauer» ή «Lower», στη σαξωνική διάλεκτο.
Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν.
Advertising
–Edgar Degas, Γάλλος ζωγράφος & γλύπτης.
Γυάλινες γεωμετρικές πυραμίδες
Αδιαμφισβήτητα, εκ πρώτης και μόνο όψεως, το Μουσείο Τέχνης του Παρισιού κλέβει τις εντυπώσεις και καθηλώνει το βλέμμα με την κομψή και απόλυτα γεωμετρική αρχιτεκτονική του. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής του Μουσείου του Λούβρου, είναι οι γυάλινες επιβλητικές πυραμίδες, οι οποίες κοσμούν την είσοδό του. Συγκεκριμένα, η αρχιτεκτονική του κτιρίου περιλαμβάνει μια κύρια πυραμίδα στην κεντρική είσοδο του μουσείου -συνολικού ύψους που αγγίζει τα 20.6 μέτρα- και άλλες 3 μικρότερες πυραμίδες, που κοσμούν τα περίχωρα της έκτασης του. Το εντυπωσιακό με την ύπαρξή τους είναι ότι συνδέουν το παρελθόν, με την παραδοσιακές και γεωμετρικές μεθόδους κατασκευής, με τις μοντέρνες τάσεις αρχιτεκτονικής και τα σύγχρονα κατασκευαστικά υλικά.
Ένα πραγματικό έργο τέχνης δεν τελειώνει ποτέ.
– Paul Valery, Γάλλος ποιητής.
Advertising
Η κύρια πυραμίδα του μουσείου δεσπόζει στην κεντρική αυλή και αποτελεί την οικοδέσποινα των επισκεπτών. Το κύριο υλικό κατασκευής της είναι ο χάλυβας και το γυαλί, ενώ ο σπουδαιότερος λόγος ύπαρξής της, είναι η ασφαλής μεταφορά των επισκεπτών στο εσωτερικό του μουσείου τέχνης, όπου και έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στις αίθουσες των εκθεμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, λύθηκε το πρόβλημα συνωστισμού, που αντιμετώπιζε το μουσείο με την παλαιά είσοδο του, εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των επισκεπτών που δεχόταν καθημερινά. Η κατασκευή της βασίστηκε στο υλικό του γυαλιού, με τη διαπεραστική και διαφανή ιδιότητα του, γεγονός που επιτρέπει στις ηλιόλουστες ακτίνες του ηλίου να φωτίζουν την κύρια είσοδο του μουσείου. Συνολικά, η βασική πυραμίδα –έμβλημα- του μουσείου αποτελείται από 603 ρόμβους και 70 τρίγωνα, όλα τους γυάλινα τμήματα, που οδηγούν το ηλιακό φως στο εσωτερικό.
Και τι άλλο είναι η τέχνη παρά λεπτομέρειες.
– Κωνσταντίνος Καβάφης, Έλληνας ποιητής.
Το μεγαλεπήβολο όραμα σχεδιασμού και κατασκευής των πυραμίδων του Παρισιού αποτελεί ιδέα του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, που ανέθεσε το 1983 την υλοποίησή του στον Αμερικανό αρχιτέκτονα, Ieoh Μing Pei. Παρά τις αντιδράσεις που επικράτησαν, σχετικά με την κατασκευή των πυραμίδα, θεωρώντας τες ακατάλληλες και ασύμβατες με την αρχιτεκτονική του κυρίως κτιρίου, που παρέπεμπε σε πιο παραδοσιακούς ρυθμούς, το έργο τελικά ολοκληρώθηκε. Η ολοκλήρωση του πραγματοποιήθηκε, σαν σήμερα, και 6 χρόνια μετά από την έναρξη των κατασκευών, το 1989. Οι πυραμίδες φωτός και εντυπωσιασμού προσδίδουν στο μεγαλύτερο Μουσείο Τέχνης του κόσμου, χαρακτήρα σύγχρονου παραδοσιακού οχυρωμένου ανακτόρου.
Είναι ένα παράξενο μουσείο, του οποίου η είσοδος δεν φαίνεται, γιατί είναι στο πλάι. Του χρειάζεται μια κεντρική είσοδος.
– Ieoh Ming Pei, Αρχιτέκτονας των γυάλινων πυραμίδων.
Στα χνάρια του κολοσσού της τέχνης
Το μουσείο του Λούβρου λειτουργούσε, αρχικά, ως αμυντικό φρούριο στη διάρκεια του 12ου αιώνα. Έπειτα, μετατράπηκε σε βασιλικό ανάκτορο, τον 14ο αιώνα. Γενικότερα, το κτίριο, που στεγάζει σήμερα το περίφημο Μουσείο του Λούβρου, κρύβει μέσα του μια ιστορία χρόνων, στη διάρκεια των οποίων το σημερινό μουσείο είχε διαφορετικές χρήσεις. Μετά την Γαλλική επανάσταση, το κτίριο τελικά διατήρησε την λειτουργία του ως μουσείο.
Το 1190 οικοδομήθηκε στα δεξιά της όχθης του Σηκουάνα ένα μεγάλο οχυρό, ύστερα, από εντολή του βασιλιά Φιλίππου Β΄ Αύγουστο, ο οποίος ήθελε να προστατεύσει τις συνοικίες από τις επιθέσεις των Άγγλων κατακτητών. Οι διάδοχοι του, ωστόσο, προσπάθησαν να τροποποιήσουν το υπάρχον κτίριο, με σκοπό να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους, ως πολυτελές ανάκτορο. Έτσι, σταδιακά, προέκυψε η πρώτη τροποποίηση του κτιρίου από οχυρό σε βασιλικό ανάκτορο. Το διάστημα της βασιλικής λειτουργίας του μουσείου, οι εκάστοτε βασιλιάδες προσπαθούσαν να συγκεντρώνουν στην κατοχή τους πολύτιμα αντικείμενα, τα οποία, είτε προέρχονταν από λάφυρα πολέμου, είτε από δωρεές που πραγματοποιούνταν προς το πρόσωπό τους. Αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα -ανάμεσα τους πολύτιμοι ζωγραφικοί πίνακες- αποτέλεσαν τη λεγόμενη «βασιλική συλλογή» και μετέπειτα τα πρώτα εκθέματα του Μουσείου Τέχνης, όταν αυτό έλαβε την τελική του μορφή, από ανάκτορο σε μουσείο πολιτισμού.
Ο Φραγκίσκος Α’ ήταν ο πρώτος ένοικος του ανακτόρου, ο οποίος και κατάφερε να αποκτήσει το 1519 τους διάσημους πίνακες της Τζοκόντα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όπως και την «Ωραία Κηπουρό» και την «Αγία Οικογένεια» του Ραφαήλ. Επίσης, απέκτησε και την προσωπογραφία του σε πίνακα, καθώς, και τον πίνακα «Ευαγγελισμός» του ζωγράφου Φρα Μπαρτολομέο. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του, ο Φραγκίσκος κατάφερε να επεκτείνει τις πτέρυγες με τη «βασιλική συλλογή» αντικειμένων, ενώ το 1549, δημιούργησε μια μεγάλη αίθουσα εορτασμών, που σήμερα αποτελεί τη λεγόμενη «Αίθουσα των Καρυάτιδων» και φιλοξενεί πιστά αντίγραφα των Καρυάτιδων και άλλων αρχαίων έργων τέχνης. Κατά τη διάρκεια βασιλείας των επόμενων βασιλέων, το μουσείο τέχνης κατάφερε να επεκτείνει σημαντικά την κατοχή των έργων τέχνης και τις αίθουσες φύλαξης των έργων ζωγραφικής.

Ναπολέων ο οραματιστής
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης υπήρξε ο οραματιστής της πραγματικής αναμόρφωσης του μουσείου. Όραμα του ήταν, να μετατραπεί το Παρίσι στο μεγαλύτερο Μουσείο Τέχνης του κόσμου. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων, πολλά έργα τέχνης «επιτάχθηκαν», ενώ άλλα αποκτήθηκαν σαν «πολεμική αποζημίωση», μέσω των συμφώνων ειρήνης που υπογράφονταν, με αποτέλεσμα να εμπλουτιστούν τα εκθέματα του μουσείου με έργα τέχνης από την Ιταλία, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Ελλάδα και άλλες περιοχές. Άλλωστε, περίπου τα 2/3 των σημερινών εκθεμάτων του Μουσείου του Λούβρου είναι ελληνικής προέλευσης. Ο Ναπολέων Γ’, την περίοδο 1852-1857, προχώρησε σε ριζική ανακαίνιση του Λούβρου, μετονομάζοντας το σε «Αυτοκρατορική Πόλη» και δημιουργώντας «Μουσείο Ηγεμόνων».
Τα σπουδαιότερα εκθέματα
- Το μειδίαμα της Μόνα Λίζα του Πικάσο
Η Μόνα Λίζα, γνωστή και ως Τζιοκόντα, ή Πορτραίτο της Λίζα Γκεραρντίνι, είναι προσωπογραφία που ζωγράφισε ο Ιταλός καλλιτέχνης, Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης, που ολοκληρώθηκε μέσα στη χρονική περίοδο 1503-1519. Ο πίνακας απεικονίζει μια γυναίκα καθιστή, με αινιγματική έκφραση να αιχμαλωτίζει το βλέμμα κάθε θαυμαστή του πορτραίτου της. Το χαρακτηριστικό του πίνακα είναι ότι, από όποια οπτική και να το θαυμάσεις, θα νιώσεις τη ματιά της Μόνα Λίζα να σε διαπερνά. Ο φημισμένος πίνακας της Τζοκόντα κοσμεί το Μουσείο του Λούβρου στην αίθουσα Πινάκων ζωγραφικής.

-
Η Νίκη της Σαμοθράκης
Το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης είναι γλυπτό αγνώστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής περιόδου, το οποίο βρέθηκε στο ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη και παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη. Το γλυπτό εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884.

-
Η Αφροδίτη της Μήλου
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, χρονολογείται μεταξύ του τέλους της ελληνιστικής και των αρχών της ρωμαϊκής εποχής και βρέθηκε την άνοιξη του 1820, σε αγροτική περιοχή της Μήλου. Το άγαλμα βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια και κατέληξε, ένα χρόνο αργότερα, στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα το Λούβρο ως δωρεά. Η Αφροδίτη της Μήλου θεωρείται καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, το οποίο συνδυάζει αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα. Άλλοτε θεωρείτο έργο του Πραξιτέλη, σήμερα όμως είναι σαφές ότι ο δημιουργός της είναι άλλος. Είναι σήμα κατατεθέν της Μήλου ή προσδιοριστικό στοιχείο του τουρισμού της και οπωσδήποτε ένα από τα σημαντικότερα αποκτήματα του Λούβρου.

Στο σημείο αυτό παρατίθεται φωτογραφικό υλικό από ορισμένα σπουδαία έργα που εκτίθενται στο Μουσείο του Λούβρου.




Στο βίντεο που ακολουθεί, περιλαμβάνεται ένα πλούσιο φωτογραφικό άλμπουμ από τους χώρους του Μουσείου του Λούβρου, καθώς, και τα εκθέματα που στεγάζονται στην αχανή έκτασή του.
Μια μέρα στο Λούβρο, μια μέρα στα βάθη της Τέχνης και του Πολιτισμού. Το βίντεο που ακολουθεί, περιγράφει μια ξενάγηση στο μουσείο τέχνης του Παρισιού, επισημαίνοντας την ιστορία που το περιβάλλει.
Πηγές:
https://www.nanaschannel.com/community/world/louvro-apo-ta-anaktora-sth-gualinh-pyramida/
http://www.pameparisi.gr/sight.php?ID=5