Ένα παιδί και η μητέρα του καίγονται ζωντανοί στην Λάρισα γιατί δεν είχε το σπίτι τους ρεύμα. Ένα παιδί και μια γυναίκα καίγονται ζωντανοί στο στρατόπεδο της Μόριας γιατί προσπαθούσαν να μαγειρέψουν με μια παλιά μπουκάλα γκαζιού.
Δύο ειδήσεις που πλέον στην Ελλάδα και την Ευρώπη του 2016 ακούγονται φυσιολογικές και καθημερινές. Συμβαίνουν κάπου αλλού. Δεν μας αφορούν και δεν μας αγγίζουν. Συμβαίνουν σε φτωχούς και περιθωριακούς Έλληνες , συμβαίνουν σε πρόσφυγες και εμείς σίγουρα δεν είμαστε σαν αυτούς – δεν θα γίνουμε ποτέ σαν αυτούς. Αυτοί είναι πάνω από όλα άνθρωποι ανεύθυνοι. Προσπαθούν να φωτιστούν και να ζεσταθούν με κεριά και μαγκάλια. Μπαίνουν σε βάρκες για να περάσουν το Αιγαίο με τα παιδιά τους αγκαλιά. Τι δουλειά έχουμε εμείς με αυτούς; Έφταιγαν οι δυο γυναίκες , η Ελληνίδα και η Σύρια, για το τραυματισμό και το θάνατο των παιδιών τους. Ας πρόσεχαν…….
25 Νοεμβρίου 2016: Ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών. Ημέρα που θυμόμαστε ότι οι γυναίκες στη Δύση καταπιέζονται. Ότι ξυλοκοπούνται από συζύγους και πατεράδες. Ότι γίνονται θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και εργασιακής εκμετάλλευσης. Οι δικές μας γυναίκες. Οι Ευρωπαίες, οι λευκές και χριστιανές, αυτές που έχουν δουλειά και εισόδημα και ένα ζεστό σπίτι να κοιμηθούν το βράδυ. Οι υπόλοιπες οι προσφυγίνες, οι φτωχές, τα θύματα του trafficking ……αυτές μάλλον δεν χωράνε στις αυτάρεσκες και αυτοαναφορικές ημέρες μνήμης μας. Ναι, η βία κατά των γυναικών σε κάθε μορφή είναι μεγάλο ζήτημα. Εγκληματικό ζήτημα. Αλλά εγώ δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη βία για μια γυναίκα από το να μην έχει να ζεστάνει και να ταΐσει τα παιδιά της. Δεν μπορώ να συλλάβει το μυαλό μου μεγαλύτερο εξευτελισμό και επίθεση σε μια γυναίκα από το να κατηγορείται ότι σκότωσε τα παιδιά της από αμέλεια.
25 Νοεμβρίου 2016 : Black Friday. Η ημέρα των μεγάλων εκπτώσεων. Στα πάντα , με πρώτο και κύριο την ίδια μας την αξιοπρέπεια. Χιλιάδες καταναλωτές με λίγα περισσευούμενα ευρώ – διαβατήρια για τον καταναλωτικό παράδεισο θα ξεχυθούν στα καταστήματα για να αγοράσουν εμπορεύματα που λιγουρεύονταν για μήνες. Ένα καλύτερο κινητό, μια πιο μεγάλη τηλεόραση, το καινούργιο ηχοσύστημα για το αμάξι, το αδιάβροχο κραγιόν που διαφημίζει η τάδε σταρ, την κούκλα που βλέπει η μικρή στη διαφήμιση και την ζητάει σαν τρελή και μας έχει σπάσει τα νεύρα. Και πίσω από τους πάγκους μέσα στα καταστήματα οι υπάλληλοι όρθιοι με το επαγγελματικό παγωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο. Με τα πόδια πρησμένα και τα νεύρα σπασμένα να τρέχουν να εξυπηρετήσουν, να απαντήσουν σε τρελές ερωτήσεις, να υποστούν τη βία από τον πελάτη που δεν καλύπτονται οι απαιτήσεις του και από το αφεντικό που δεν καλύπτονται οι δικές του. Και πάντα με τον φόβο. Τον φόβο πως αν δεν τα καταφέρουν θα προστεθούν και αυτοί σε εκείνους που ζεσταίνονται με κεριά και μαγειρεύουν με γκαζιέρες. Θα προστεθούν σε αυτούς που ότι και να τους συμβεί δεν θα νοιαστεί κανένας. Σε αυτούς που ότι και να τους συμβεί θα φταίνε οι ίδιοι και κανένας άλλος.
Δύο «γιορτές» μέσα στην ίδια μέρα. Δύο γεγονότα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους και άσχετα με τους θανάτους των δύο παιδιών και την τραγωδία των μανάδων τους. Μα δεν είναι. Είναι όλα μαζί απόρροια και έκφανση του ιδίου πράγματός. Του ακραίου ατομισμού και της αυτάρεσκης απάθειας που έχουν γίνει για τα καλά συστατικά της καθημερινότητας μας. Είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τα πάντα όχι μόνο για να βολευτούμε αλλά και να νιώσουμε υπέροχα για αυτό κανιβαλίζοντας τους ίδιους τους συνανθρώπους μας.
Στο οικονομικό σύστημα που ζούμε όπως φαίνεται πρέπει να επιλέξεις αν θα υφίστασαι την βία σε κάθε μορφή ή την ακραία φτώχεια. Και σε αυτό το δίπολο δεν υπάρχει χώρος παρά μόνο για τον εαυτό σου. Άντεξε τον βιασμό σου και κάνε τα στραβά μάτια στους βιασμούς των άλλων . Και αν τα καταφέρεις βίασε και εσύ κάποιον. Αν είσαι άντρας, λευκός και Δυτικός οι πιθανότητες σου είναι ιδιαίτερα αυξημένες. Γίνε προϊστάμενος στη δουλειά σου και καταπίεσε τους υφιστάμενους σου. Γίνε επιχειρηματίας και βίασε τους υπαλλήλους σου. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά δεν έχει σημασία. Εναλλακτικά αν σου περισσέψουν λίγα χρήματα μπες στο κοντινότερο κατάστημα και κάνε ότι καψώνι σου έρθει στο μυαλό στον δύστυχό υπάλληλο. Δεν θα διαμαρτυρηθεί. Δουλειά του είναι. Και αυτός ίδιος με εσένα είναι, τα ίδια όνειρα έχει. Και έπειτα γύρνα σπίτι. Μην δώσεις καμιά σημασία στον/στην σύντροφο σου άντρα ή γυναίκα. Δεν είναι βία αυτό είπαμε. Βία είναι μόνο να τον δέρνεις. Άνοιξε τον υπολογιστή ή ακόμα καλύτερα την τηλεόραση και δες τα καμένα παιδιά και τις καμένες μανάδες. Και νιώσε τυχερός που δεν είσαι στη θέση τους και που δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι ποτέ. Εσύ, είπαμε, είσαι άνθρωπος σωστός. Νοικοκύρης που λέμε. Αυτοί ήταν φυγόπονοι, τεμπέληδες και ανεύθυνοι. Δεν έκαναν τις σωστές σπουδές, δεν βρήκαν τη σωστή δουλειά και ακόμα γεννήθηκαν στη λάθος χώρα. Εσύ δεν έχεις ούτε θα έχεις ποτέ να κάνεις τίποτα με αυτό.
Πριν πέσεις για ύπνο απαραίτητα ρίξε και μια ματιά στις εκδηλώσεις για την Ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών. Αγανάκτησε με αυτούς τους τύπους δέρνουν και βιάζουν τις γυναίκες. Αλλά εσύ δεν έχεις καμιά σχέση με αυτούς. Εσύ δεν είσαι βίαιος. Απλά δεν ασχολείσαι. Με κανέναν. Γίνεται να ασκείς βία άμα δεν ασχολείσαι με τον άλλον ; Που να βρεθεί χρόνος να ασχοληθείς με την γυναίκα σου και το παιδί σου εξάλλου; Όλη μέρα είσαι απασχολημένος με το να είσαι σωστός επαγγελματίας και νοικοκύρης. Με το να μην γίνει ο εφιάλτης σου πραγματικότητα. Με το να μην βρεθείς να ζεσταίνεσαι με κεριά και γίνεις και εσύ μια αδιάφορη είδηση στο γυαλί και λόγος αυταρέσκειας για αυτούς που θα σε δουν από κάποια οθόνη και που θα ξεφυσάν με ανακούφιση . Ότι αυτοί είναι σωστοί και ποτέ δεν θα γίνουν σαν εσένα.
.
