«Σε αντίθεση με την εισαγγελική πρόταση το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων έκρινε σήμερα αθώο για όλες τις κατηγορίες τον Τάσο Θεοφίλου που είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως σε 25 χρόνια κάθειρξη για τη ληστεία στην Πάρο τον Αύγουστο του 2012, ενώ δικάστηκε και ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης.»
Η ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, που ελήφθη με πλειοψηφία 3 προς 2, μέσα στην κατάμεστη από φίλους και αλληλέγγυους του κατηγορούμενου αίθουσα προκάλεσε κλάματα χαράς, ανακούφισης και χειροκροτήματα, καθώς ο Θεοφίλου δικαζόταν μετά από εισαγγελική έφεση και για κατηγορίες σχετικά με ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση κλπ. για τις οποίες είχε αθωωθεί πρωτόδικα και έτσι ήταν αντιμέτωπος ακόμη και με ισόβια.
Σύμφωνα με την ετυμηγορία του δικαστηρίου, ο Τάσος Θεοφίλου αθωώθηκε για το σύνολο των κατηγοριών και συγκεκριμένα για συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, κατασκευή-προμήθεια-κατοχή εκρηκτικών υλών, διακεκριμένη κατοχή όπλων κ.α.
Ένα μέλος του δικαστηρίου είχε την άποψη πως θα πρέπει να κριθεί ένοχος για τις πράξεις της ληστείας, της παράνομης οπλοφορίας, της αποδοχής προϊόντων εγκλήματος και πλαστογραφίας, ενώ το δεύτερο μέλος που μειοψήφησε υποστήριξε ότι πρέπει να καταδικαστεί για όλα τα αδικήματα που του αποδόθηκαν.
(Πηγή : Εφημερίδα των Συντακτών)
Η περίπτωση του Τάσου Θεοφίλου είναι πλέον πανελληνίως γνωστή καθώς είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση δικαστικής αυθαιρεσίας τα τελευταία χρόνια και μόνο με την πρόσφατη υπόθεση της Ηριάννας Β. Λ. θα μπορούσε να συγκριθεί.
Συνοπτικά, ο Τάσος Θεοφίλου, ενεργό μέλος του αντιεξουσιαστικού χώρου και συγγραφέας διηγημάτων, συνελήφθη και καταδικάστηκε το 2014 για ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα της Alpha Bank της Νάουσας Πάρου και με στόχο τη χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης. Πιο συγκεκριμένα κατηγορήθηκε για ένταξη στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» (ΣΠΦ) της οποίας πολλά μέλη βρίσκονται ήδη στη φυλακή.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο ο Θεοφίλου και οι φανταστικοί συνεργοί του, είχαν οργανώσει τη ληστεία ως την πρώτη από τις πολλές για να χρηματοδοτήσουν τη συνέχιση της δραστηριότητας της οργάνωσης ΣΠΦ ως νέα γενιά τρομοκρατών καθώς οι «παλιοί» βρίσκονταν ήδη στη φυλακή. Το γεγονός πως κατά τη διάρκεια της ληστείας της Πάρου οι πραγματικοί δράστες είχαν σκοτώσει τον οδηγό ταξί Δημήτρη Μίχα έδινε ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος στην υπόθεση αλλά και μια θαυμάσια λαβή σε όσους ήθελαν τον Θεοφίλου στη φυλακή.
Τα λεπτομερή πεπραγμένα της πρώτης δίκης μπορούν να βρεθούν σε όλα τα δικαστικά ρεπορτάζ. Το γεγονός είναι ότι ο Θεοφίλου καταδικάστηκε με σαθρά στοιχεία. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί της αντιτρομοκρατικής που τον ανέκριναν είπαν πως δεν είναι καθόλου βέβαιοι αν ήταν ο δράστης της ληστείας ενώ η οργάνωση ΣΠΦ αρνήθηκε πως ο Θεοφίλου είχε σχέση μαζί τους.
Ως επιχειρήματα εναντίον του Θεοφίλου χρησιμοποιήθηκαν μια τσάντα που έγραφε «Πάρος», ένα καπέλο με το DNA του που όμως δεν βρέθηκε στο χώρο της ληστείας, οι φιλικές του σχέσεις με «ύποπτα άτομα», τα διηγήματα του τα οποία «εξυμνούν πράξεις βίας» και η παραδοχή του πως ανήκει ιδεολογικά στον αναρχικό χώρο.
Παράλληλα με τη διεξαγωγή της πρώτης δίκης γύρω από τον Θεοφίλου είχε στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής σεναρίων από δημοσιογραφικά και παραδημοσιογραφικά μέσα που τον συνέδεαν με κάθε βίαιη πολιτική ενέργεια την τελευταία δεκαετία ακόμα και με τη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια από την «Σέχτα Επαναστατών» στις 19 Ιουλίου 2010.
Μετά την πρωτόδικη καταδίκη του σε 25 χρόνια κάθειρξη ο Θεοφίλου υπέβαλε έφεση. Το ίδιο έκανε και ο εισαγγελέας ο οποίος θεωρούσε την ποινή πολύ «ελαφριά».
Σήμερα ο Θεοφίλου αθωώθηκε μετά από 5 χρόνια ταλαιπωρίας και σίγουρα αυτό είναι μια πολύ καλή εξέλιξη αρχικά για τον ίδιο. Αυτό που όμως θα πρέπει να μας προβληματίζει είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται για μια πανηγυρική αθώωση αλλά για οριακή. Με άλλα λόγια παραλίγο να τον καταδικάσουν και πάλι, καθώς η εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή του και λίγο λιγότερο από το μισό δικαστήριο ψήφισε υπέρ της ενοχής του.
Αυτό δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για την εξέλιξη παρόμοιων υποθέσεων όπως της Ηριάννας. Αποδεικνύεται πως στην Ελλάδα, υποθέσεις που συμπεριλαμβάνουν το πολιτικό στοιχείο δεν εκδικάζονται βάσει του νόμου, αλλά βάσει ιδεολογικών και προσωπικών αντιλήψεων του κάθε δικαστικού. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν παραπέμπει σε δημοκρατικά καθεστώτα.
Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς, ότι όχι μόνο μπορείς να βρεθείς στη φυλακή για τις ιδέες σου ή ακόμα και για τις παρέες σου, αλλά επί της ουσίας δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου χρησιμοποιώντας ένδικα μέσα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις ότι θα σε δικάσουν δικαστικοί που θα αποφασίζουν με βάση τη νομοθεσία και όχι τις πολιτικές και προσωπικές αντιλήψεις τους.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να σκεφτούμε πώς θα κατέληγε η υπόθεση του Θεοφίλου εάν δεν είχε υπάρξει αυτό το αξιοθαύμαστο κύμα αλληλεγγύης από πολιτικούς χώρους αλλά και μεμονωμένα άτομα που κράτησαν την υπόθεση στο προσκήνιο και πίεσαν με κάθε τρόπο για απόδοση δικαιοσύνης, εκθέτοντας την αυθαίρετη και άδικη δίωξή του. Δεν θα έχουμε άδικο αν σκεφτούμε πως αν δεν είχε υπάρξει αυτή η κινητοποίηση του κόσμου, ο Θεοφίλου θα γυρνούσε για πάντα στη φυλακή.
Επί της ουσίας στην υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου συγκρούστηκαν δύο Ελλάδες: η Ελλάδα της συντήρησης, της αδικίας, της συκοφάντησης αθώων και της ιδεολογικής καταστολής. Απέναντί της η Ελλάδα της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και του αγώνα για ελευθερία και ισονομία, η οποία και κέρδισε τη σημερινή μάχη. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι κέρδισε και τον πόλεμο.
Για πραγματική νίκη θα μπορούμε να μιλάμε μόνο όταν υποθέσεις σαν του Θεοφίλου και της Ηριάννας θα ανήκουν στην ιστορία και όχι στην καθημερινή επικαιρότητα.
Σύνταξη: Τάσος Σίνης
Επιμέλεια: Δημήτρης Κουφογιαννίδης
