Σαν σήμερα 1 Ιουλίου του 1967 τίθεται και επίσημα σε ισχύ η πρώτη ενιαία επιτροπή (γαλλικά: Commission européenne, αναφέρεται συχνά ως Κομισιόν), η οποία αποτελεί και το όργανο ουσιαστικά που λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Δρώντας ως «θεματοφύλακας των Συνθηκών», αρμόδια για τη διασφάλιση της ορθής εφαρμογής της ισχύουσας ευρωπαϊκής νομοθεσίας ή την υποβολή σχεδίων αναθεωρήσεως των ευρωπαϊκών συνθηκών και ούσα ο οικονομικός «διαχειριστής», είναι αναμφίβολα το πλέον σημαντικό θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φυσικά, οι αρμοδιότητες της δε στέκονται μόνο στα παραπάνω σημεία, αλλά επεκτείνονται σε ποικίλες δραστηριότητες της Ένωσης προασπίζοντας τα συμφέροντά της.
Η Κομισιόν ενεργεί σύμφωνα με τις πολιτικές κατευθύνσεις που καθορίζει ο πρόεδρός της, ο οποίος διορίζεται κατόπιν πρότασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και έγκρισής της από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο εκλεγμένος πρόεδρος αναλαμβάνει την επιλογή των επιτρόπων από καταλόγους υποψηφίων, όπως αυτοί διαμορφώνονται από τα κράτη μέλη, ενώ η τελική έγκριση για το διορισμό της Επιτροπής δίνεται από το Κοινοβούλιο. Η θητεία της διαρκεί για περίοδο πέντε ετών.
Ιδιαίτερα τα τελευταία δύσκολα πολιτικά και οικονομικά χρόνια για την Ελλάδα, έχει αμφισβητηθεί κατά καιρούς τόσο η σημασία όσο και η λειτουργικότητα της Κομισιόν. Παράλληλα, έχει επικρατήσει η άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η επιβολή των επιταγών της ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία η χώρα έχει περιέλθει. Λάθος. Δε θεωρώ ότι οι «άλλοι» ευθύνονται για ό,τι τώρα βιώνουμε ως λαός. Ολοκληρωτικά υπεύθυνοι δεν είναι παρά οι λανθασμένοι πολιτικοί και διπλωματικοί χειρισμοί, σε άρρηκτο συνδυασμό με τις τάσεις απόκτησης κυβερνητικών θώκων, το συνεχή προσωπικό πλουτισμό και τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Όχι, κύριοι, η χαοτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας δεν οφείλεται στην Κομισιόν. Αυτή απλά προσπαθεί να καθοδηγήσει και να διαχειριστεί. Δεν υποστηρίζω σαφώς -να μην παρεξηγηθώ- να είναι ευνοϊκά προσκείμενη στην Ελλάδα, ωστόσο δεν ευθύνονται πάντα οι θεσμοί για τα δεινοπαθήματα της χώρας. Δεν ευθύνονται ούτε για τη γραφειοκρατία, ούτε για τα ελλείμματα, ούτε για τα χρέη.
Το πρόβλημα είναι ο ωχαδερφισμός, η ευθυνοφοβία, η μηδενική συνείδηση του Πολίτη. Η απουσία επιδέξιων χειρισμών, ίσως και η έλλειψη στελεχών που θα δρουν αλτρουϊστικά και ανιδιοτελώς, θεωρώντας την πολιτική λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Η Κομισιόν προστατεύει -οφείλει να το κάνει- την ιδέα της ενοποίησης των Ευρωπαϊκών κρατών. Κλείνω με την ελπίδα ότι κάποτε θα αλλάξει η παρούσα κατάσταση και η ευρωπαϊκή επιτροπή θα έχει αποκατασταθεί στη συνείδηση των πολιτών γιατί είναι αναγκαία όσο ποτέ η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, τη στιγμή μάλιστα που ριζικά αμφισβητείται η Ευρωπαϊκή Ένωση ως θεσμός.
