Μέσα ενημέρωσης υπάρχουν πολλά στις μέρες μας είναι η αλήθεια. Ραδιόφωνο, τύπος , τηλεόραση, διαδίκτυο. Όποιο μέσο και να επιλέξουμε για την ενημέρωσή μας, και όποιας πολιτικής τοποθέτησης και να είναι, η παρουσίαση των ειδήσεων γίνεται με παρόμοιο τρόπο.
Τι εννοώ με παρόμοιο τρόπο; Από το κακό στο χειρότερο. Στον τομέα της οικονομίας; Κοντεύουμε να μιλάμε για καταστάσεις ανάλογες με αυτές του ’13. Στον τομέα της δημόσιας υγείας; Σπάμε καθημερινά τα κοντέρ με τα κρούσματα του γνωστού σε όλους μας ιού. Στον τομέα της κοινωνίας; Καλωσορίζουμε ένα δεύτερο απαρτχάιντ , στήνουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε λίγο θα στείλουμε στη λαιμητόμο οποιονδήποτε συμφωνεί με το σύμφωνο συμβίωσης, την εξάλειψη της εκκοσμίκευσης , την παραχώρηση δικαιωμάτων σε κοινωνικές ομάδες του περιθωρίου ή ακόμα και τις κοπέλες που δεν έχουν τις αναλογίες στήθους-μέσης-γοφού 90-60-90. Στον τομέα της οικολογίας και του περιβάλλοντος; Πλημμύρες, φωτιές σε πολλά σημεία της Γης, σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές. Μετά την ανάσα που δώσαμε στον πλανήτη με τον εγκλεισμό μας , αποφασίσαμε να του προκαλέσουμε πλήρη αφαίμαξη . Στον τομέα του πολιτισμού; Αδράνεια. Προσπάθειες ανθρώπων να κινήσουν τα γρανάζια των τεχνών οδηγούνται στο κενό. Η μία ακύρωση ακολουθεί την άλλη. Βασικές πτυχές της ζωής βρίσκονται στο μηδέν ή τείνουν σε αυτό. Μας ανοίγουν τα μάτια τα μέσα ενημέρωσης , θα πουν κάποιοι,αλλά…
Αλλά εμείς είμαστε τυφλοί. Δεν βλέπουμε την πτώση. Αλλά είμαστε και κωφοί; Δεν ακούμε τους παλμούς, τις δονήσεις και τον κρότο της πτώσης; Οι λεττριστές (πρωτοποριακό , γαλλικό, λογοτεχνικό , αρχικά, κίνημα που εμφανίστηκε γύρω στο 1945 και έθεσε τα θεμέλια για τον Μάη του ’68 στο Παρίσι) διακήρυσσαν πως μόνο μέσω της πλήρους ισοπέδωσης των κοινωνικών σταθερών θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας , καθώς μόνο έτσι θα μπορούσαμε να χτίσουμε εκ νέου μια ιδεατή κοινωνία. Εμείς βιώνουμε την πτώση , αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να χτίσουμε τίποτα. Βρισκόμαστε σε ένα λήθαργο. Πώς θα βγούμε από αυτόν;
Η μάλλον αναμενόμενη απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα ήταν «μα μέσω της εκπαίδευσης βέβαια». Ναι, σε ένα σύμπαν , όπου η εκπαίδευση δεν θα συσχετίζονταν , ελέγχονταν και διαφαίνονταν με την καθεστηκυία τάξη, με κυβερνήσεις και τεχνοκράτες , αλλά θα συνυφαίνονταν με ανεξάρτητες αρχές και θα βασίζονταν στο πρότυπο της ολιστικής παιδείας. Εφόσον η εκπαίδευση δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα και άρα αφυπνιστικά εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στους ανθρώπους της διανόησης , τέχνης και φιλοσοφίας; Επίσης καλή ιδέα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο όπου ο τεχνοκρατισμός και ο καπιταλισμός ευνοεί τη διαμόρφωση ενός πολυπράγμονα, καθολικού ανθρώπου και του αφήνει περιθώριο να ασχοληθεί με όλα αυτά (πώς θα ονομάζονταν αυτό το σύμπαν άραγε; ) ή έστω δίνει βήμα σε αυτούς τους ανθρώπους. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν με ιδιαίτερη πυγμή και πάθος ένα βήμα στην κοινωνία και συχνά δεν ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες.Έχουν διάθεση να μιλήσουν για πολλά ζητήματα και να πράξουν για άλλα τόσα. Απλά, στη δική τους περίπτωση αντιμετωπίζουν την καχυποψία της κοινής γνώμης. Βέβαια, όχι άδικα, αφού η κοινή γνώμη διαμορφώνεται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τα μέσα ενημέρωσης τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαλείψουν οποιαδήποτε πρωτοποριακό, αντισυμβατικό και ρηξικέλευθο ρεύμα υπάρξει. Για αυτόν τον λόγο και εμείς δεν είμαστε συνηθισμένοι σε εμπρηστικούς λόγους , που δεν χαϊδεύουν τα αυτιά μας , αλλά χαϊδεύουν την φαντασία μας, σε πράξεις αλληλεγγύης που δεν γίνονται υπό την αιγίδα μεγάλων «εχόντων», οπότε αντιμετωπίζονται πάντα με επιφύλαξη, και σε κινήσεις ,είτε καλλιτεχνικές είτε πολιτικές , που καταστρέφουν την αισθητική(;) μας. Και κάθε φορά η ίδια αντίδραση από τον καναπέ μας «μα καλά , είναι δυνατόν , τι είναι αυτά τώρα;». Ίσως , τελικά, μόνο αν μπορέσουμε να βγούμε από το χιλιοειπωμένο ,το τελευταίο διάστημα , comfort zone μας και μπορέσουμε να ακούσουμε , όχι απαραίτητα να συμφωνήσουμε , να δούμε , όχι απαραίτητα να καταλάβουμε, τι θέλουν να μας πουν άνθρωποι από αυτόν τον χώρο να γίνει το πρώτο βήμα για την οικοδόμηση ενός καινούριου πλαισίου. Γιατί αν δεν έχουμε για οδοδείκτες ανθρώπους που αντιστέκονται στο ρεύμα πώς θα μπορέσουμε να χτίσουμε κάτι καινούριο; Ή έστω να οδεύσουμε προς αυτό;
