Ήθος. Προερχόμενη από το «έθος», κοινώς τη συνήθεια, η έννοια αυτή προβλημάτισε κατά καιρούς τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, ακόμη και την ψυχολογία. Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που η έννοια αναφέρεται στην πολιτική; Τη στιγμή του «απολογισμού» των πολιτικών πεπραγμένων παρατηρείται μια έλλειψη. Εκλείπει το ηθικό ποιόν ακριβώς όταν διακυβεύεται το μέλλον και η επιβίωση ενός ολόκληρου λαού. Είναι δυνατόν σε μια τέτοια κρίσιμη φάση, οι αντιπρόσωποι που ο ίδιος ο λαός νομιμοποίησε, να επικαλούνται το πολιτικό τους ήθος, ενώ οι πράξεις τους μαρτυρούν μια αδυναμία αφουγκρασμού των πραγματικών δεδομένων;
Ηθικολογία. Ο παθιασμένος -κατά τα άλλα- λόγος περί ηθικής. Αναμφισβήτητα, η διαβρωμένη ελληνική πολιτική σκηνή, έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια με το χαρακτηριστικότερο τρόπο πως τα φραστικά πυροτεχνήματα περί ήθους και φιλοφροσύνης δύνανται να παρασύρουν έναν αγανακτισμένο λαό, ηθικά και οικονομικά γονατισμένο. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν το πολιτικό ήθος υφίσταται αποκλειστικά ως αφηρημένη έννοια και καταλαμβάνει τα ηνία η ηθικολογία;
Πολιτική. Η πολιτική σκακιέρα απαιτεί δράση και αποτελέσματα. Πολιτικούς που πράττουν και εύστοχα δημιουργούν ομιλώντας και συμπεραίνοντας εκ των υστέρων και όχι διακηρύττοντας. Είναι πλέον παρωχημένη η ρητορική της ηθικολογίας πολιτικά και άκρως ευδιάκριτη. Τόσο που ουδείς νοήμων πολίτης δεν τη θεωρεί ανεκτή. Εν τέλει, η πολιτική ήθους συνίσταται ακριβώς στις αποτελεσματικές ενέργειες και τις ειλικρινείς, αλτρουιστικές προσπάθειες. Εν τέλει, η πολιτική ήθους υφίσταται όταν δεν είναι αναγκαία ούτε καν η επίκληση σ’αυτήν, αλλά αποδεικνύεται έμπρακτα εκ του αποτελέσματος.
