Δείξε την αγάπη σου στους παππούδες σου, πριν αυτοί γίνουν μία φωτογραφία. Κάτι που νωρίτερα δεν μπορούσα να καταλάβω. Κάτι που πριν προσπέρναγα με την ιδέα ότι θα είναι εδώ για πάντα. Βλέπεις η καθημερινότητα σε πνίγει, σε βυθίζει μέσα της χωρίς καν να το αντιληφθείς. Περνάνε τα χρόνια και ούτε καν θυμάσαι πότε ήσουν 15 χρονών και πότε πήγες 45. Μεγαλώνεις… Όμως δεν είσαι ο μόνος. Μαζί με σένα μεγαλώνουν και οι άλλοι γύρω σου. Και εσύ θα το καταλάβεις όταν θα είναι πια αργά.
Θεωρούμε δεδομένους τους ανθρώπους δίπλα μας. Ακόμα και αν λέμε ότι δεν πρέπει να θεωρούμε κάποιον δεδομένο, πάντα θα το κάνουμε με μερικά άτομα. Όπως οι γονείς μας, οι παππούδες μας… Νομίζουμε πώς θα υπάρχουν για πάντα στη ζωή μας να μας στηρίζουν, να μας πηγαίνουν μπροστά. Γιατί χωρίς την ύπαρξή τους δεν έχουμε μάθει να επιβιώνουμε. Όμως δεν θα είναι σε αυτή τη ζωή για πάντα όπως ούτε και εσύ. Και πρέπει να το συνειδητοποιήσεις όσο γίνεται πιο νωρίς, έτσι ώστε να σταματήσεις να χάνεις στιγμές με αυτά τα άτομα. Και να τα αγαπήσεις ακόμα πιο πολύ. Κατάλαβέ το όπως το κατάλαβα και εγώ.
Ήταν ένα κυριακάτικο τραπέζι που έκανε τη σκέψη μου να γυρίσει 360°. Καθισμένοι γύρω από το τραπέζι έβλεπα τον παππού και τη γιαγιά μου με ένα διάπλατο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ άλλοτε. Και ούτε μπορώ να καταλάβω, γιατί το έκανα τότε. Αλλά χαίρομαι που το έκανα. Καθόντουσαν τόσο ήσυχα αλλά με μια γαλήνη στο βλέμμα τους που δεν μπορούσες να προσπεράσεις. Φαινόντουσαν πραγματικά ευτυχισμένοι. Ευτυχισμένοι όμως για το γεγονός ότι είμαστε όλοι μαζί. Ευτυχισμένοι που βρίσκονταν στο ίδιο τραπέζι με τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Τότε άρχισα να τους παρατηρώ. Να παρατηρώ τις κινήσεις τους, τα λόγια τους, τους μορφασμούς των προσώπων τους. Και δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα περισσότερο από μια νοσταλγία και μία απέραντη αγάπη. Ανιδιοτελής αγάπη και ευτυχία για μία μόνο στιγμή. Το σημαντικότερο μάθημα για μένα εκείνη την ώρα. Να βλέπω ανθρώπους, που από μόνοι τους αποτελούν μια ολάκερη ιστορία, να δίνουν αξία στη στιγμή. Να τους αρκούν λίγες ώρες με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Να νιώθουν ότι δεν έχουν ξεχαστεί ή ότι δεν θα ξεχαστούν κάποια στιγμή. Όταν δεν θα βρίσκονται πια στο ίδιο τραπέζι…
Και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το μέλλον. Μερικά χρόνια από τώρα που αυτές οι δύο καρέκλες θα είναι άδειες. Σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα. Και πόσο διαφορετικοί θα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και το μόνο που ήθελα ήταν να τους κοιτάζω και να τρέξω στην αγκαλιά τους. Εκείνη ήταν η μέρα που άρχισα να παρακαλώ τον Θεό να τους έχει καλά. Να μην μου τους στερήσει… Να τους δώσει μερικά χρόνια ακόμα να τους χαρώ. Έτσι δεν πήρα τα μάτια μου από πάνω τους. Ήθελα να αποτυπώσω κάθε σπιθαμή τους στο μυαλό μου σαν να ήταν μια φωτογραφία. Ήθελα να τους ζήσω πριν να γίνουν οι ίδιοι μία φωτογραφία.
Τα πρόσωπα που αγαπάμε δεν θα είναι για πάντα κοντά μας. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο… Όλα σε αυτη τη ζωή έρχονται και φεύγουν. Όλα είναι παροδικά. Γι΄αυτό δείξε την αγάπη σου στους παππούδες σου πριν αυτοί γίνουν μία φωτογραφία. Γιατί τότε τίποτα δεν θα μπορεί να τους φέρει πίσω.
