Όλοι έχουμε βρεθεί έστω και μια φορά σε παρεΐστικες συζητήσεις που ξεκινούν από έναν πληγωμένο ή νέο έρωτα και καταλήγουν σε πολύωρες στοχαστικές συζητήσεις γι’ αυτόν και τη ζωή. Κάτι τέτοιο γίνεται μ’ εμένα και την παρέα μου, ανάμεσα στον χαβαλέ και την πλάκα, μερικές φορές η ατμόσφαιρα αλλάζει και σοβαρεύουμε. Θυμόμαστε, σκεφτόμαστε, ονειρευόμαστε και στο τέλος καταλήγουμε να εξομολογούμαστε τις σκέψεις μας. Κάπως έτσι έγινε και χθες. Η συζήτηση έφτασε στις σχέσεις και στους «αλλεργικούς» στις δεσμεύσεις .
Οι απόψεις διίστανται, οι μεν ήταν υπέρ, οι δε κατά. Δε στάθηκα στους υπέρ, αλλά σ’ εκείνους που ήταν κατά. Σ’ αυτούς εστίασα, και αμέσως πιάστηκα από κάποιες σκόρπιες φράσεις τους. Ακούγοντάς τους χαμογέλασα και αναρωτήθηκα, γιατί; Γιατί παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως «αλλεργικούς» στις δεσμεύσεις; Τι φοβούνται; Η αιτία φυσικά, δεν είναι και γι’ αυτό η οικονομική κρίση. Όχι, είναι απλή, λιτή και κατανοητή. Δεν έχουν ερωτευτεί. Μπορεί να σου ακούγεται παράξενο εσένα που έχεις γνωρίσει αυτόν τον «φτερωτό άγγελο», αλλά αυτό δεν έχει συμβεί σε όλους ακόμα. Τα συναισθήματα αυτά ξυπνούν απροειδοποίητα και δε ρυθμίζονται με κουμπιά on και off. Αυτό, αυθόρμητα, είπα και σε εκείνους που κατά βάθος ίσως αναρωτιούνται γιατί προτιμούν να είναι μόνοι όταν γύρω τους υπάρχουν άνθρωποι για εκείνους.
Δεν έχουν βρει εκείνον τον άνθρωπο που θα τον ερωτευτούν και θα «κουμπώσουν» μαζί του. Ενθουσιάζονται, φλερτάρουν, γιατί αυτό επιθυμεί η φύση του ανθρώπου και πόσο μάλλον η φύση ενός νέου, αλλά δεν ερωτεύονται. Ζουν το λίγο και όχι το απόλυτο που είναι ο έρωτας. Πώς να θυσιάσουν την ελευθερία τους για κάτι λίγο; Η ελευθερία κατ’ εμέ, είναι κάτι σημαντικό για τον καθένα μας. Είναι αδύνατον, λοιπόν, να τη θυσιάσουν στον βωμό του εφήμερου. Μόνο εκείνος που ερωτεύεται μπορεί να γίνει ένα με τον άλλον, να του δώσει χώρο και χρόνο, και να ξεχάσει όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν την εργένικη ζωή και όχι με δυσαρέσκεια, αλλά με χαρά. Προστατεύουν τη ζωή τους μακριά από τους γύρω τους, όχι από φόβο όπως κάποιοι θα βιαστούν να φωνάξουν, αλλά γιατί δεν έχει βρεθεί αυτός που θα εισβάλει στην ψυχή τους και θα μπει ως ευπρόσδεκτος επισκέπτης.
Θα μπορούσε, όμως, να σκεφτεί, ότι όσοι βρίσκονται σε μια σχέση δεν είναι εξ αρχής ερωτευμένοι. Πρώτα δεσμεύονται και μετά έρχεται ο έρωτας. Αυτοί, λοιπόν, πώς κάνουν αυτό το βήμα; Μα φυσικά γιατί κάτι βλέπουν, κάτι διακρίνουν στα μάτια του ανθρώπου που έχουν απέναντί τους και ποντάρουν. Ποντάρουν την ελευθερία τους, την ψυχική τους ηρεμία, τα συναισθήματά τους και εν ολίγοις, τον ίδιο τους τον εαυτό. Ρισκάρουν και περιμένουν να δουν αν η «ρουλέτα» θα τους δικαιώσει ή θα τους προκαλέσει στο τέλος αυτή την «αλλεργία» που λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει.
Δεν τους κατηγορώ, λοιπόν, αυτούς τους αλλεργικούς τύπους που βρίσκονται δίπλα μου. Κάποτε τους θεωρούσα συναισθηματικά ανώριμους, αλλά δε θεωρούμαι εγώ ώριμη να τους κρίνω. Καθένας διαμορφώνεται με βάση αυτά που έχει βιώσει ή όχι, με αυτά που τολμά να ζήσει ή όχι. Τελειώνω, λοιπόν, το κείμενό μου με τη βεβαιότητα ότι κι εσύ που διάβασες αυτές τις δέκα γραμμές και ταυτίστηκες όπως και οι φίλοι μου, θα βρείτε το «άλλο σας μισό». Εκείνο που θ’ αξίζει όλες τις θυσίες του κόσμου και τον άλλον εαυτό, τον πιο βαθύ και αληθινό που λίγοι ξέρουν. Μόνο γι’ αυτό το άτομο να χαραμίσετε την ανεξαρτησία σας, για κανένα άλλο, μόνο για εκείνο που θα μπορείτε κάποτε να πείτε ότι σας γνώρισε καλά.
