Εσύ τι έκανες σήμερα για ν’ αλλάξεις τον κόσμο; Τι έκανες προκειμένου να επιδιώξεις την εξάλειψη όσων σε πονάνε καθημερινά; Τι έκανες πέρα απ’ το να κατηγορείς τους γύρω σου και να κλείνεις τα μάτια μπροστά στα δικά σου σφάλματα; Τι έκανες εκτός απ’ το να εκφράζεις την αγανάκτησή σου και να την αποτυπώνεις σε συνθήματα στους τοίχους της γειτονιάς σου;
Οι τοίχοι γέμισαν, μα οι άνθρωποι άδειασαν. Άδειασαν απ’ τα πάντα. Από αξίες, θέληση, αγάπη. Άδειασαν από θάρρος και δύναμη ελπίδας. Έπαψαν να μάχονται και να παλεύουν για το καλύτερο. Βολεύτηκαν σε ό, τι τους δόθηκε έτοιμο και συμβιβάστηκαν μ’ αυτό. Παρέμειναν μ’ αυτά τα οποία τους είπαν ότι αξίζουν και παρέδωσαν τα όπλα προτού καν μπουν στη μάχη. Έχασαν την ανθρωπιά τους κι έμειναν να προχωρούν μόνο «με φωτιά και μαχαίρι». Να προχωρούν με πραγματικά όπλα και όχι με όπλα ψυχής. Κι έτσι, μέρα με τη μέρα σακατεύεται το μέσα σου και μόνο στην ιδέα ότι αυτή η κοινωνία μπάζει από παντού. Σε θλίβει να βλέπεις την ατέρμονη μεταβολή της ανθρωπιάς σε απανθρωπιά. Γιατί ο κόσμος διαρκώς σε απογοητεύει. Γιατί συνεχώς σου αποδεικνύεται γιατί αξίζει να πονάς γι’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί νιώθεις ότι όλα είναι αμετάβλητα. «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ».
Μα εσύ επιθυμείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο και την πραγματικότητα, χωρίς ν’ αλλάξεις εσένα τον ίδιο. Γιατί για να βρεις την αλλαγή που ψάχνεις στην κοινωνία, πρέπει πρώτα να τη βρεις μέσα σου κι όχι να περιμένεις να βρεθεί κάποιος για να σε τραβήξει από το βυθό της θάλασσας στον οποίο έχεις σχεδόν ξεψυχήσει. Γιατί «ο λαός δε σώζεται, σώζει». Αρκεί μόνο να έρθει η μέρα που θα ξυπνήσει ο καθένας σ’ αυτόν τον κόσμο και θα έχει αλλάξει το μέσα του. Η μέρα, δηλαδή, που θα ξυπνήσει ένας άλλος άνθρωπος, γιατί το πιο σπουδαίο σ’ αυτούς τους καιρούς, είναι να κατορθώσεις να διατηρήσεις και να τονώσεις την ανθρωπιά σου. Και τότε οι άνθρωποι θα μιλάνε με χρώματα, ήχους και μελωδίες, ενάντια στη σκληρότητα της εποχής.
Γιατί πρέπει να προλάβεις ν’ αλλάξεις εσύ τους καιρούς, πριν αλλάξουν οι καιροί εσένα. Πρέπει να εκδηλώσεις ακόμα και τη μικρότερη στάλα ανθρωπιάς που σε διακατέχει, πριν οι καιροί σε βρουν και σε προσπεράσουν. Καν΄ το πριν να είναι αργά. Πριν η φωτιά αρχίσει να σε καίει, μα εσύ δε θα τη νιώθεις. Πριν το μαχαίρι αρχίσει να σε κόβει, μα εσύ δε θα αιμορραγείς. Πριν τα συνθήματα στους τοίχους ξεθωριάσουν, μαζί με ‘σένα. Μην επαναπαυτείς και βάλεις για ύπνο τόσα και τόσα. Κι επειδή η ώρα της «καληνύχτας» είναι τόσο κοντά, ξύπνα πριν σε καθηλώσει στο κρεβάτι . Γιατί ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει Κεμάλ!
