Αλήθεια πόσο εύκολα ο άνθρωπος που φώναζες μέχρι χτες “έρωτα” γίνεται ξένος; Πώς καταφέρνεις να τον αντικρίζεις κάθε επόμενη φορά χωρίς να καίγεσαι να ενώσεις τα χείλη σου με τα δικά του; Και πόσο εύκολα οι πεταλούδες στο στομάχι ξεψυχούν, και τα “σ΄αγαπώ” μετατρέπονται σε σιωπές;
Έτσι έγινε και με ΄σένα. Τη μέρα που ήρθες λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι μέσα από σένα μου δόθηκαν όλα όσα μου χρωστούσε για χρόνια η ζωή. Κατάλαβα απ’ την πρώτη στιγμή πως ήσουν εκεί για να μου δώσεις τον ορισμό της αγάπης. Γιατί αυτό ήσουν εσύ. Με έκανες να πιστέψω σ΄αυτό το σπάνιο και διαφορετικό που μπορεί να δημιουργηθεί απ΄την τριβή δύο ανθρώπων. Ήμουν επίσης βέβαιη ότι είχες σκοπό να μείνεις και αύριο. Κι αυτό το αύριο να διαρκούσε για πάντα!
Μα το αύριο μας βρήκε χώρια. Κι εγώ; Έχω μείνει με τις αναμνήσεις μας προσπαθώντας να βρω τρόπο να κλείσω τις πληγές μου. Έχω μείνει παλεύοντας να ζήσω με την απουσία απ΄όλα τα κομμάτια μου που έγιναν αβίαστα δικά σου. Γιατί είχα μάλλον να σου δώσω πολλά περισσότερα απ΄όσα μπορούσες να αντέξεις. Τώρα είσαι πλέον ελεύθερος να πας να πουλήσεις κάπου αλλού το παραμύθι σου. Εγώ δεν το αγοράζω πια.
Μα κάθε βράδυ αναρωτιέμαι γιατί το χαμόγελό σου μου φαινόταν το ωραιότερο του κόσμου, και γιατί τα μάτια μου έλαμπαν μόλις σε αντίκριζα. Αναρωτιέμαι γιατί αποδείχτηκες ανίκανος να παλέψεις για την αγάπη μας και να με κρατήσεις κοντά σου. Αναρωτιέμαι, ακόμη, αν ένιωθες όλο αυτό τον καιρό όσα μου ψιθύριζες στο αυτί, κι αν ήμουν πράγματι η πρώτη σου σκέψη κάθε πρωί. Αναρωτιέμαι αν θα γυρίσεις εδώ. Μα περισσότερο αναρωτιέμαι πώς θα ζήσω αν δε γυρίσεις ποτέ…
Σύνταξη κειμένου: Bασιλική Κοκοβάκη
Επιμέλεια κειμένου: Mπράιτ Κλεοπάτρα
