Αν κάνεις έναν απολογισμό στη μέχρι τώρα ζωή σου, θα διαχωρίσεις τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Σ’ εκείνους που πέρασαν και σε «άγγιξαν» με τον δικό τους τρόπο κι εκείνους που απλώς πέρασαν, αλλά ξεχάστηκαν. Μάντεψε ποιοι ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που φεύγοντας άφησαν το στίγμα τους… Mα φυσικά, εκείνοι που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, οι άνθρωποι καταλύτες.
Επιλέγω, όμως, να ξεκινήσω με τους τελευταίους, που για ‘μένα δεν έχουν τόση μεγάλη βαρύτητα στον απολογισμό μου. Είναι εκείνοι που πλαισίωσαν λίγο τα μικρά κενά σου με την παρουσία τους. Συνήθως, είναι κι αυτοί που μόνο όμορφες στιγμές μπορείς να θυμηθείς μαζί τους. Άλλωστε, δεν πόνταρες μεγάλες προσδοκίες στο πρόσωπό τους για να καταφέρουν να σε απογοητεύσουν. Είναι αυτοί που εύκολα θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις ως ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα κι όχι ένα ακόμα μάθημα ζωής, γιατί είτε δεν είχαν κάτι να σου διδάξουν είτε εσύ δεν το χρειαζόσουν τη συγκεκριμένη στιγμή.
Η πρώτη κατηγορία είναι για ‘μένα η πιο αγαπημένη και αξέχαστη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι, αφού στους ανθρώπους που ανήκουν σ’ αυτή χρωστάω και χρωστάς αυτό που είμαστε σήμερα, με τα καλά μας και τα κακά μας. Αυτοί οι άνθρωποι, είτε ήρθαν την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μας είτε οι ίδιοι μετέτρεψαν τη ρουτίνα μας σε ένα νέο, όμορφο πεδίο «μάχης», κάνοντας την παρουσία τους καταλυτική. Κι αν μετά από καιρό τους αναπολήσεις, θα δεις ότι τελικά η κατάληξη σας δεν έχει πια και τόση σημασία. Ακόμα κι αν ήταν άσχημη για ‘σένα ή και για τους δύο, στο τέλος στην επιφάνεια θα απομείνουν όσα έμαθες απ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Μπορεί να σε οδήγησε στα μύχια της ψυχής σου, που μόνος μέχρι τότε δεν είχες φτάσει. Ενδεχομένως να κατάφερε να σε διδάξει κάποιες αρετές που πριν απλώς γνώριζες, άλλα τώρα τις ενστερνίστηκες. Από την άλλη, ίσως να σου έδειξε με τη δική του άσχημη συμπεριφορά ποιους ανθρώπους δε θες στη ζωή σου, σε ποιους δε θες να μοιάσεις και τελικά τι αναζητάς σε τούτη τη γη, χωρίς να κάνεις παζάρια στα θέλω σου. Άπειρα είναι εκείνα που έχει τη δυνατότητα να σου χαράξει κανείς στο μυαλό και την καρδιά, είτε όμορφα είτε άσχημα. Το θέμα είναι πώς εσύ θα τα διαχειριστείς, ώστε να προχωρήσεις, αλλά και ώστε καμία εμπειρία της μέχρι τώρα πορείας σου να μην πάει χαμένη.
Κι όπως τραγουδούσε η Ηρώ της εποχής μου, τότε που δεν ήξερα πώς είναι οι σχέσεις, αλλά τις τραγουδούσα κι εγώ, «έτσι είναι οι σχέσεις» και κυρίως, έτσι είναι οι άνθρωποι.Έρχονται και παρέρχονται, δίνουν και παίρνουν. Κι εσύ οφείλεις να συνεχίσεις μέχρι όπου σε φτάσει η ζωή, μέχρι την πληρότητα.
