Είναι μία από εκείνες τις νύχτες που φωνάζει από παντού «βοήθεια». Από εκείνες τις νύχτες που ήθελε ν’ ανοίξει το παράθυρο για να βρει οξυγόνο. Που ένιωθε το ταβάνι να την πλακώνει, και οι τοίχοι του δωματίου να εγκλωβίζουν τον αέρα της. Το μυαλό, το σώμα και η ψυχή της, ήταν παραδομένα. Αδυνατούσε ν’ ανακαλέσει στη μνήμη της έστω και μία στιγμή πραγματικής ευτυχίας. Αδυνατούσε να δώσει τέλος στο ατέρμονο τρέμουλο του κορμιού της. Αδυνατούσε να συντονίσει τους χτύπους της καρδιάς της, έτσι ώστε να ξαναβρούν τον χαμένο τους ρυθμό.
Εκείνη, όμως, τη νύχτα, για πρώτη φορά δεν κοιμήθηκε μόνη. Πολύ σύντομα συνειδητοποίησε ότι κάποιος είχε ασφυκτικά κουρνιάσει δίπλα της. Πάγωσε το μέσα της, και αμέσως άρχισαν να τη ματώνουν τα αγκάθια στην καρδιά της. Με μια γρήγορη ματιά, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει κανένα χαρακτηριστικό της διπλανής φιγούρας, μα κυρίως, κατάλαβε ότι δεν την επισκέφτηκε για να της πει κάτι με λόγια. Ένιωθε ότι η φιγούρα που βρισκόταν πλάι της, ρουφούσε όλο το οξυγόνο, σαν να επεδίωκε να τη σκοτώσει. Ένιωθε ότι της έκρυβε ακόμη και το μοναδικό φως που χάριζε απλόχερα το φεγγάρι. Ένιωθε ότι πάλευε να την κρατήσει ξύπνια και μακριά απ’ τα όνειρά της, κι ας μην έκανε στην ουσία τίποτα.
Από τότε και για χρόνια, η φιγούρα αυτή δεν την άφησε ποτέ. Εμφανιζόταν κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί. Ήταν κάθε βράδυ εκεί, γεμίζοντας με μαύρες εικόνες τον λευκό της καμβά. Κάθε βράδυ της άδειαζε την ψυχή και την πετούσε στα σκουπίδια. Κάθε βράδυ την έκανε να χάνει τον ύπνο της, βλέποντας σ΄αυτόν όλα όσα απέφευγε να δει μες στη μέρα. Δεν είχε συγκεκριμένο όνομα, ούτε συμπεριφορά. Δεν είχε συγκεκριμένη φωνή, ούτε φορούσε συγκεκριμένα ρούχα. Δεν είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά ούτε και τρόπο επικοινωνίας. Δεν είχε τίποτα, και συγχρόνως τα είχε όλα μαζί. Γιατί σε κάθε δωμάτιο θα τη βρεις με διαφορετική όψη, και πίστεψέ με, έχει πολλές!
Ο καιρός πέρασε και αποφάσισε ότι δε χρειάζεται καμία φιγούρα να τη βάζει πλέον για ύπνο τα βράδια. Είδε πιο καθαρά και κατάλαβε ότι η φιγούρα αυτή είχε αποφασίσει να της κάνει παρέα γιατί η ίδια της είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή. Κι έτσι, συνειδητοποίησε ότι αυτή αποτελεί όλα όσα η ίδια δεν είχε μάθει να κλειδώνει απέξω. Ποια ήταν στ’ αλήθεια, λοιπόν, αυτή η φιγούρα; Ήταν όλοι οι φόβοι, οι στεναχώριες και οι δαίμονές της. Ήταν, δηλαδή, όλα όσα δεν μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει, ντυμένα πίσω από μία φιγούρα που της προκαλούσε τρόμο. Όταν η φιγούρα αυτή τρύπωσε ακόμα ένα βράδυ, τη βρήκε να την περιμένει με τα φώτα ανοιχτά, κάνοντάς της χώρο στο κρεβάτι. Γιατί πλέον είχε αντιμετωπίσει κατάματα όλα όσα κουβαλούσε αυτή η φιγούρα. Έτσι, κατάλαβε ότι δεν την τρομάζει πια και αφού έκανε ό, τι είχε να κάνει, αποφάσισε να φύγει. Από τότε, εκείνη φρόντισε να βάλει από νωρίς για ύπνο τη φιγούρα, και η φιγούρα αποφάσισε ότι της αρέσει να κοιμάται για πάντα!
Σύνταξη κειμένου: Βασιλική Κοκοβάκη
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
