Λένε πως για να εκτιμήσεις κάτι πρέπει να νιώσεις πως το χάνεις η να το χάσεις πραγματικά.Έτσι ακριβώς είναι! Σε όλους μας έχει τύχει να επισκεφτούμε ένα νοσοκομείο άλλες φορές για να δούμε και να κάνουμε παρέα σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο και άλλες γιατί υπάρχει πρόβλημα υγείας και πρέπει να νοσηλευτούμε εμείς. Όπως και να έχει κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα νοσοκομείο είναι ένα μικρό μάθημα.Μια ευκαιρία να μετρήσεις ανθρώπους, καταστάσεις και να σκεφτείς κάποια πράγματα λίγο παραπάνω. Κάθε δοκιμασία που έρχεται στη ζωή μας έρχεται για να μας διδάξει κάτι. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να ανοίξουμε το μυαλό μας και να πάρουμε το μάθημα που μας παραδίδει η ζωή.
Από το πρώτο λεπτό λοιπόν που θα περάσεις την πύλη στην πρώτη βαθιά ανάσα που θα πάρεις θα νιώσεις ένα βάρος στο χώρο, ένα παχύ στρώμα αέρα με μυρωδιά από κοκτέιλ φαρμάκων που θα σε κάνουν ίσως να νιώσεις περίεργα. Θα σου παρουσιαστούν ευκαιρίες να μιλήσεις με διάφορες κατηγορίες ανθρώπων. Θα μιλήσεις με τον ηλικιωμένο που νοσηλεύεται στο διπλανό κρεβάτι ο οποίος νιώθει μοναξιά, φοβάται και γενικά απλά χρειάζεται κάποιον να επικοινωνήσει. Αν για οποιονδήποτε λόγο βγεις σε έναν εξωτερικό χώρο θα γνωρίσεις ανθρώπους που το μόνο που θα τους κάνει λίγο να χαλαρώσουν για να συνεχίσουν να μένουν σχεδόν ακίνητοι σε ένα κρεβάτι η σε μια καρέκλα συνοδού είναι λίγη επικοινωνία σε συνδιασμό με ένα τσιγάρο, ένας διάλογος ή ένας μονόλογος να ξαποστάσει λίγο η ψυχή, γιατί το σώμα μπορεί να έχει ώρες να ξεκουραστεί.
Κάθε άνθρωπος μια ιστορία, κάθε θάλαμος ένα βάσανο – το μόνο που χρειάζονται είναι λίγη θετική ενέργεια. Βλέπεις ανθρώπους που χειρίζονται τη δυσκολία τους με θετικό τρόπο και βλέπεις άλλους που είναι τόσο τοξικοί σαν να θέλουν να ζουν μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο, σαν να περνάνε καλά σε αυτό. Ο καθένας έχεις μια στάση ζωής, μα όποιος γονατίζει και περιμένει το κακό να τον βρει είναι σίγουρο πως θα του πάνε όλα τόσο μαύρα όσο τα βλέπει ίσως και χειρότερα.
Λίγα προβλήματα δεν έχουν λύση μα ακόμα και αν τύχει να πέσεις σε ένα πρόβλημα τόσο βάρβαρο, πάλεψε! Αγωνίσου! Προσπάθησε ότι και αν συμβαίνει να μην σταματήσεις να χαμογελάς, να μην πάψεις να ελπίζεις. Ό,τι και να συμβαίνει κάπου γύρω σου υπάρχει κάτι όμορφο να πιαστείς. Ακόμα και ο πόνος να μοιραστεί είναι λίγο ελαφρύτερος, ακόμα και τα πιο δυνατά προβλήματα αν υπάρχει κάποιος να ακουμπήσεις ένα μέρος τους αλλάζουν λίγο ένταση.
Όσο έχουμε ανθρώπους δίπλα μας φοβόμαστε λιγότερο, δυναμώνουμε περισσότερο και ελπίζουμε για το καλύτερο. Έτσι βγαίνοντας από το νοσοκομείο υγιής έχεις κερδίσει πράγματα από τα πιο σημαντικά, εμπειρίες και ερεθίσματα που δεν θα μπορούσε οτιδήποτε άλλο να σου προσφέρει. Και είναι απαραίτητο να τα ζήσεις για να περάσεις ένα ακόμα μάθημα. Να δεις τη δύναμη που κρύβεις και να μην το βάλεις κάτω ποτέ.
Όσο το πρωί ξυπνάς και μπορείς να δεις τον ήλιο αγωνίσου και χαμογέλα!
