Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε με αυτό. Είναι δείγμα ωριμότητας, καταλαβαίνεις της ύπαρξη του όταν κάποιος σου μάθει τι μπορεί να κάνει κακό και πως μπορείς να προφυλαχτείς από τους κινδύνους που μέχρι πριν δεν γνώριζες. Έτσι γίνεται τουλάχιστον όταν μπεις σταδιακά και όμορφα στην αίσθηση του κινδύνου με την σιγουριά ότι όποιος σου διδάσκει τις επικίνδυνες καταστάσεις θα είναι εκεί στην αρχή για να σε προφυλάξει.
Πόσο δύσκολο είναι όμως σε τρυφερές ηλικίες να αντιμετωπίζεις μια πρωτόγνωρη βία και κανείς να μην παίρνει θέση για να βοηθήσει; Έχουμε φτάσει σε μια εποχή που έχουμε κάνει μόδα το bulling είναι ένα θέμα που πουλάει στα κανάλια,που πρωταγωνιστεί σε εκστρατείες, που όλοι γνωρίζουμε με τη διαφορά ότι για όσο δεν μας αγγίζει μένουμε στη φιλοσοφία, στην κοινοποιήση της πιο ωραίας δημοσίευσης για τα γούστα μας και στην αναμονή για likes επειδή είμαστε και καλά ευαισθητοποιημένοι. 
Πως όμως βοηθάμε σε αυτό ακόμα και αν άμεσα δεν μας αφορά; Όλοι ακούμε καθημερινά περιστατικά βίας σε παιδιά ακόμα και σε μικρά συνοικιακά σχολεία και όμως αντί να τρομάξουμε και όλοι μαζί να κάνουμε κάτι βρίσκουμε φτηνές δικαιολογίες να αποφύγουμε ακόμα και την συζήτηση. Αν γυρίσουμε πίσω και θυμηθούμε τους εαυτούς μας σε παιδική ηλικία τουλάχιστον ένα περιστατικό ενδοσχολικής βίας θα έχουμε να θυμηθούμε. Προσπαθήστε να νιώσετε πάλι το φόβο, πόσο μεγάλο και δύσκολο φάνταζε τότε στα παιδικά μυαλά σας. Ποιος ήταν αυτός που σας βοήθησε; Το έκανε με το σωστό τρόπο; Μπορεί ναι , ίσως μεγαλώσατε σε εποχές που οι άνθρωποι νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, ή τότε που το οικονομικό στάτους δεν ήταν το σημαντικότερο κριτήριο για να χαρακτηρίσουμε και να βάλουμε στη θέση του τον απέναντι.
Είναι δείγμα πολιτισμού και παιδείας ένα μικρό παιδί στα χέρια πέντε συνομηλίκων του πίσω από μια κλειδωμένη πόρτα να γνωρίζει τη βία αντί να μαθαίνει να παίζει νέα παιχνίδια;Και εσύ απέξω να μην δίνεις σημασία να προσπερνάς και να καλύπτεις κάτι τόσο βάρβαρο για τους δικούς σου ανόητους λόγους. Κανένα ελαφρυντικό δεν έχεις εσύ που το έμαθες και δεν έκανες τίποτα γιατί δεν είναι το δικό σου παιδί αυτή τη φορά.
Γιατί δεν ήθελες να δεις πως πίσω από μια κλειστή πόρτα σχολείου είναι ένας δικός σου άνθρωπος. Ο μικρός σου αδερφός ή το ξαδερφάκι σου ακόμα και το παιδί σου σε λίγα χρόνια. Μα δεν μας αγγίζει αν δεν το αισθανθούμε τόσο κοντά μας, αν δεν γίνει μέσα στο σπίτι μας. Ποτέ δεν κοιτάμε γύρω μας για να κάνουμε καλό μα όταν συμβεί κάτι άσχημο σε εμάς φυσικά και έχουμε την απαίτηση να μας βοηθήσουν.
Αυτό πρέπει να σταματήσει και μόνο αν το κάνουμε όλοι μαζί ίσως αλλάξει αυτή η άσχημη κατάσταση. Όχι παρηγορώντας το παιδάκι που έπεσε θύμα και δέχεται την βια, αλλά δείχνοντάς του πως είναι δυνατό να καταφέρει να βγει από την παγίδα που του έστησαν έχοντας δίπλα του ανθρώπους που θα το στηρίξουν. Ανθρώπους που δεν είναι μόνο μέλη της οικογενείας του είναι αυτοί που θα του δείξουν σεβασμό και θα του δώσουν την δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς φόβο.
Ας σταματήσουμε να κοιτάμε μόνο τον εαυτό και τα προβλήματα μας και ας κάνουμε κάτι όλοι μαζί!
