Και αν, λένε πως ο λόγος και η γραφή έχουν δύναμη, τότε η δύναμή τους είναι η εξιλέωση του ανθρώπου που εκφράζεται. Το συναίσθημα που νιώθεις όταν ολοκληρώνεις ένα κείμενο φορτισμένο με αναμνήσεις και ιδέες είναι σαν να «ξορκίζεις» ένα κακό και να επιφέρεις μια εσωτερική γαλήνη. Καιρός να ξορκίσω το θέμα των ανθρώπων που αγαπάμε αλλά οι καταστάσεις ήρθαν έτσι ώστε να μην έχουμε επαφές μαζί τους μια για πάντα.
Αφορμή για το θέμα αυτό ήταν ένα τηλεφώνημα με μια φίλη που αναφερόμενη στην πρώην κολλητή της είπε με όλη την ειλικρίνειά της «μα, εγώ την αγαπώ, ακόμη και ας έχουν οι σχέσεις μας παγώσει». Πού πάει τελικά αυτή η αγάπη που δεν μπορεί να διοχετευτεί ξανά στον άτομο αυτό; Γίνεται να ξε-αγαπήσεις;
Όσο και να επιμένουμε πως όλες οι καταστάσεις μπορούν να αντιστραφούν και να αλλάξουν, δεν μπορείς να επιστρέψεις με το ζόρι ένα άτομο που επέλεξε να σε διώξει από τη ζωή του. Διότι, ήταν επιλογή του. Ζύγισε τα γεγονότα μέσα του, τους λόγους και τις αφορμές που έγιναν αιτίες για αυτή την απόσχιση.
Και ύστερα από χρόνια που σε ταλανίζει αυτό το «γιατί» , όλα αρχίζουν να ξεδιαλύνονται και να μπαίνουν στη σειρά τους. Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν, τελικά. Από εκείνους που βρέθηκαν στη ζωή σου την κατάλληλη στιγμή με τον πιο ωραίο τρόπο και έτσι ξαφνικά προτίμησαν να φύγουν, δεν σου μένει ούτε πίκρα ούτε μίσος, αλλά πολλή πολλή αγάπη.
Θα ήταν ψέμα να πούμε πως δεν τους αγαπάμε πια, διότι αυτό σημαίνει πως δεν τους αγαπήσαμε ποτέ · και ξέρουμε ότι το κάναμε με όλη μας την καρδιά. Θα ήταν ψέμα εξίσου να πούμε ότι τους αγαπάμε ακριβώς το ίδιο, αφού μας πλήγωσαν και μας έδιωξαν. Αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι μάθαμε να μας λείπουν και να μην υπάρχουν στην καθημερινότητά μας. Συνηθίσαμε στην απώλεια…
Παρά τα κλάματα, τα τηλεφωνήματα (που θέλαμε αλλά δεν τολμήσαμε), τα τυπικά «γειά» ενώ ήθελες να τους σφίξεις στην αγκαλιά σου, και άλλα τόσα που έκανες πάνω στις σκέψεις ότι δεν μπορείς χωρίς εκείνους, τελικά μπόρεσες. Επιβίωσες και τώρα «ανθίζεις» από την αρχή. Δειλά, καθώς φοβάσαι να εμπιστευτείς, αλλά έχεις ανάγκη ένα πρόσωπο στη ζωή σου.Και με τον καιρό θα έρθει…
Η «αδελφική» φιλία που διαλύεται και επιστρέφει στην αρχική της μορφή · στους δύο αγνώστους, πονάει λίγο πιο πολύ από έναν έρωτα. Πονάει, γιατί φεύγει εκείνος που σε ήξερε καλύτερα και από τον εαυτό σου, και σε αγαπούσε έτσι. Πονάει, γιατί μαζί της διαλύεται και ένα κομμάτι του εαυτού σου όταν σου κλείσουν οριστικά την «πόρτα».
Να αγκαλιάζεται τους ανθρώπους πιο συχνά, και μην φοβάστε να τους πείτε σ’αγαπώ. Σας αγαπούν κι αυτοί, κι ας μην το λένε συχνά.
