Να μείνεις να κάνεις τι αναρωτιέσαι, όταν βλέπεις ότι στριμώχνεσαι στη ζωή του. Να φύγεις να πας πού λες, όταν θα θες να γυρνάς πάντα σ’ εκείνον. Και ξαφνικά, όλα μοιάζουν τόσο αδιάφορα χωρίς τη δική του παρουσία. Βγαίνεις, χαμογελάς, διασκεδάζεις μέχρι πρωίας με τις κολλητές, δείχνεις τόσο γεμάτη και ευτυχισμένη. Όταν όμως γυρνάς στο σπίτι, όλα αλλάζουν. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι, παίρνεις αγκαλιά το μαξιλάρι και νιώθεις κενή. Μόνη, ακόμα κι όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε στηρίζουν και σε νοιάζονται. Κάτι σου λείπει. Φαινομενικά, τα έχεις όλα, αλλά όταν μένεις μόνη νιώθεις μισή, νιώθεις ότι δεν μπορείς να είσαι απόλυτα ευτυχισμένη, γιατί κάτι λείπει από τη ζωή σου. Κι αυτό το κάτι είναι εκείνος. Εκείνος ο άνθρωπος.
Εκείνος που αγάπησες, που λάτρεψες σαν θεό. Ο άνθρωπός σου, ο δικός σου άνθρωπος. Εκείνος που μαζί του ένιωσες ότι εκεί ανήκεις, ότι όσες φορές και να φύγεις, εκεί θα θες να γυρνάς, γιατί εκείνος είναι η ζωή σου, το σπίτι σου. Εκείνος που έγδυσε την ψυχή σου, που άγγιξε κάθε τρομαγμένη σκέψη σου, που χάιδεψε τις πληγές σου, που φίλησε το χαμόγελό σου, που ημέρεψε την άγρια φύση σου. Εκείνος που κάθε άγγιγμά του διαπερνούσε όλο το κορμί σου, κάθε χαμόγελό του σε πλημμύριζε από ευτυχία και δύναμη για να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια της ζωής για να είσαι μαζί του.
Εκείνος που σε καθιστούσε ικανή να τα βάλεις με όλο τον κόσμο, μόνο και μόνο για να είναι αυτός καλά. Εκείνος που αν πληγωνόταν, εσύ υπέφερες περισσότερο. Εκείνος που θα έκανες ό, τι περνάει από το χέρι σου για να τον προστατεύσεις και θα τολμούσες τα πάντα. Εκείνος που δεν χορταίνεις κι ούτε θα χορτάσεις ποτέ. Εκείνος που του αφιέρωσες χρόνο και συναίσθημα, που τον έβαλες στον δικό σου κόσμο, εκεί που λίγοι έχουν την ευκαιρία να μπουν. Εκείνος που σου ξυπνούσε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, που ονειρευόσουν μια ολόκληρη ζωή μαζί του, γιατί αν όχι αυτός, τότε ποιος; Όμως, το για πάντα είναι μεγάλη κουβέντα και συνήθως ποτέ δεν καταλήγει για πάντα.
Ήταν ο δικός σου άνθρωπος, ποτέ δεν υπήρξε επιλογή για ‘σένα, γιατί απλά πάντα ήταν αυτός. Όμως, για εκείνον δεν ήσουν ο άνθρωπός του. Ήσουν απλά μια επιλογή ανάμεσα σε τόσες άλλες, μια εύκολα αντικαταστάσιμη, μια επιπλέον κατάκτηση για να τονίσει τον ναρκισσισμό του και τον δήθεν ανδρισμό του. Και τώρα, πρέπει να επιλέξεις τη φυγή, αλλά πού να πας χωρίς εκείνον;
Πόσο όμως θα συνεχίσεις να κρύβεσαι πίσω από το μέλλον που ονειρεύτηκες; Πότε θα καταλάβεις ότι δε γίνεται να καθορίζουν οι αποφάσεις του τη ζωή και τα συναισθήματα σου; Πότε θα συνειδητοποιήσεις ότι όταν αρκείσαι στα λίγα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να αισθάνεσαι εσύ η ιδία λίγη; Και είναι τόσο άδικο να παλεύεις για κάποιον που στη ζωή του δεν έχεις πρωταγωνιστικό ρολό. Γιατί αν από την αρχή ήσουν απλά μια επιλογή, μην περιμένεις να γίνεις προτεραιότητα… Η μόνη επιλογή είναι να σηκωθείς, να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να κλειδώσεις στο μυαλό σου τα ανεκπλήρωτα όνειρά σου, γιατί με τον άνθρωπό μας δε σημαίνει ότι θα καταλήξουμε και μαζί, και να του πεις:
«Να προσέχεις, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς να υπάρχεις εσύ μέσα. Να προσέχεις, αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνεις, σε προσέχω εγώ απ’ όπου κι αν είμαι, με όλο μου το είναι. Κάθε μέρα σου λέω καλημέρα και κάθε βράδυ καληνύχτα, ακόμα κι αν δεν το άκουσες ποτέ. Να προσέχεις, γιατί κάθε μέρα σ’ αγαπώ όλο και πιο πολύ και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σ’ αγαπούσα χθες. Μπορεί για ‘σένα τελικά να μην ήμουν ο άνθρωπός σου, όμως για μένα ήσουν ο ΕΝΑΣ».
Πάρε αγκαλιά το μαξιλάρι σου, αυτό που έχει ακούσει τις μεγαλύτερες αλήθειες σου και κλάψε. Βγαλ’ τα όλα από μέσα σου, καθάρισε την ψυχή σου, έχεις κάθε δικαίωμα. Αν ο άνθρωπός σου μπορεί να κοιμηθεί γνωρίζοντας πόσο πολύ σε πόνεσε, τότε μάλλον δεν ήσουν ο άνθρωπός του. Σήκω, ντύσου, γίνε όμορφη, βάλε το πιο όμορφο χαμόγελό σου, κλεισ’ τον στο πιο απόμακρο σημείο της καρδιάς σου και προχώρα.
Σύνταξη κειμένου: Έφη Λάιου
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
