Ευχαριστώ! Ναι λοιπόν, μια λέξη που σημαίνει τόσα πολλά, όμως κανείς μας δεν «τολμάει» ποτέ να πει. Συμβαίνουν στη ζωή μας τόσα πράγματα που ξεχνάμε ποιος μας βοηθά να τα ξεπεράσουμε. Τις περισσότερες φορές μας παρέχουν στήριξη τα άτομα που ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να διαλέξουμε, όπως η οικογένεια. Ένας θεσμός που ποτέ δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Είναι ωστόσο και οι φίλοι. Τα άτομα εκείνα που οι ίδιοι μας διαλέξαμε και ώρες ατελείωτες βρίσκονται στο πλευρό μας όταν τους χρειαζόμαστε. Τότε είναι που ξεχνάμε να πούμε πράγματα τα οποία άθελα θεωρούμε δεδομένα.
Θυμάμαι ώρες ατελείωτες και συζητήσεις ατέρμονες. Συζητήσεις που τις περισσότερες φορές είχαν σκοπό την ανακούφιση και όχι τη λύση ενός προβλήματος. Σε είχα στα καλά και στα κακά. Όλα τα καλά που θυμάμαι και νοσταλγώ, μα κι όλα τα κακά που με κάνουν να χαίρομαι επειδή σε είχα στο πλάι μου.
Κάθε φορά που σε χρειαζόμουν ήσουν εκεί. Άλλες στιγμές στο ζητούσα, όμως τις περισσότερες σε έβρισκα δίπλα μου είτε το ήθελα, είτε όχι. Ήξερες πότε να επιμένεις και πότε να κάνεις πίσω. Κάθε όριο που βάζουμε οι άνθρωποι μπορούσες να το ξεπεράσεις γιατί με ήξερες. Με ξέρεις όπως κανένας άλλος. Θέλησα να με μάθεις επειδή το αξίζεις.
Αδυνατώ να μετρήσω όλες τις νύχτες που το τηλέφωνο σου χτύπησε εκεί που δεν το περίμενες. Τις νύχτες που σε χρειαζόμουν, ακόμη και για πράγματα φαινομενικά ασήμαντα. Πράγματα που θεωρούσες πως μπορούν να περιμένουν μέχρι το επόμενο πρωί που θα βρισκόμασταν από κοντά. Ποτέ όμως δεν απέρριψες καμία σκέψη μου. Τα δικά μου ασήμαντα γινόταν αυτομάτως σημαντικά, διότι είμαι σημαντικός στα μάτια σου.
Όλες εκείνες τις φορές που βγαίναμε με κέφι να διασκεδάσουμε, μα το παρελθόν χτυπούσε, δυσάρεστα, την πόρτα μου. Όταν η χαρά που είχαμε έδινε τη θέση της στη θλίψη εξαιτίας ενός ατόμου απ’ τα παλιά. Τότε λοιπόν ήξερες πως έπρεπε να είσαι πιο «δυνατή». Χωρίς δεύτερη σκέψη προσπαθούσες, με κάθε τρόπο, να με κάνεις να ξεχαστώ.
Δεν είναι όλες οι στιγμές σου όμορφες. Όπως κάθε άνθρωπος έχει «τα πάνω και τα κάτω» του, έτσι κι εσύ. Πάλι όμως φαινόσουν δυνατή. Με έπαιρνες αγκαλιά και μου έλεγες πως όλα θα πάνε καλά, ακόμη κι αν δεν το πίστευες. Ήξερες πως έχουμε ο ένας τον άλλον και δεν υπάρχει κάτι που να μην το ξεπερνάμε.
Ακόμη και τις φορές που δεν υπήρξα ο καλός φίλος που αξίζεις δε μου θύμωσες. Δε θύμωσες γιατί δε σε νοιάζει να παίρνεις, μα χαίρεσαι να δίνεις σε όσους αγαπάς. Τέτοια είναι η καρδιά σου!
Σ´ αγαπώ λοιπόν. Σ´ αγαπώ και δε στο λέω γιατί έχω συνηθίσει να με νοιάζεσαι. Ευχαριστώ όποια «ανώτερη» δύναμη μας έφερε μαζί. Πάνω όλα όμως ευχαριστώ εσένα που είσαι ο υπέροχος εαυτός σου…
