Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι άλλαξε και δεν ταιριάζεις με τα άτομα που έχεις επιλέξει να έχεις κοντά σου; Είναι κάτι που συμβαίνει έτσι απλά, από τη μια στιγμή στην άλλη; Ή μήπως πέφτουν οι μάσκες/οι παρωπίδες και βλέπουμε τον άλλο έτσι όπως είναι και όχι έτσι όπως θα θέλαμε να είναι;
Οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας, καλώς ή κακώς, είναι μια πτυχή του εαυτού μας. Δείχνει κάτι για εμάς η επιλογή των φίλων, των συντρόφων και των παρεών μας. Τι συμβαίνει όταν βλέπεις ότι δεν έχεις πια κοινά με τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; Είναι πια τόσο κακό να είμαστε διαφορετικοί;
Ο καθένας και η καθεμία από εμάς, μπορεί να είναι, να κάνει και να λέει ό,τι θέλει. Αρκεί να μην γίνεται σε βάρος κάποιου άλλου. Δεν νομίζω να θέλουμε έναν κλώνο του εαυτού μας: φαντάζει βαρετό και τρομακτικό! Είναι ωραίο να υπάρχει ποικιλία σε απόψεις, γούστα, συμπεριφορές, χαρακτήρες. Όλα όμως (ιδανικά) σε ένα κοινό πλαίσιο, π.χ. να έχουμε τις ίδιες αρχές. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν φιλόζωο να κάνει παρέα με έναν κυνηγό ή κάποιον που μισεί τα ζώα. Ούτε κάποιος που πιστεύει στην ισότητα των δύο φύλων, θα μπορούσε να είναι φίλος με έναν μισογύνη για παράδειγμα. Όμως, το ότι κάποιος προτιμά το μπλε χρώμα και την τζαζ μουσική και ο άλλος το κόκκινο χρώμα και την ροκ μουσική, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να είναι φίλοι. Έχει άλλη βαρύτητα το ένα παράδειγμα από το άλλο.
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε διαφορετικές απόψεις και οπτικές, γιατί έτσι μαθαίνουμε, σκεφτόμαστε, βγαίνουμε και από τη ζώνη άνεσης. Η διαφορετικότητα είναι αναγκαία, μας εξελίσσει, μας κάνει να αναθεωρούμε τα δικά μας πιστεύω, που πολλές φορές είναι δύσκολο να αφήσουμε. Σε ένα γνωστό βιβλίο διάβασα πως δεν είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε κάτι (μια γνώμη, μια αρχή που ακολουθούσαμε επί χρόνια) γιατί ο εγωισμός μας δεν θέλει να παραδεχτεί ότι αυτό που πίστευε τόσο καιρό, μπορούσε τόσο εύκολα να αλλάξει.
Πόσα κοινά ”πρέπει” να έχεις με κάποιον για να θες να τον έχεις στη ζωή σου; Να συμφωνείτε στον τρόπο διασκέδασης; Στο lifestyle; Να έχετε ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις; Είναι ένα θέμα που σκέφτομαι έντονα τον τελευταίο καιρό και νομίζω πως κάτι πολύ σημαντικό είναι ο αμοιβαίος σεβασμός. Να σέβεσαι τις επιλογές του άλλου και να μην τις κρίνεις. Να χαίρεσαι για τα επιτεύγματά του και να ξέρεις να ακούς.
Όταν νιώθεις ότι κάτι άλλαξε, δε συνέβη ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη. Συνήθως είναι κάτι που προϋπήρχε και ”χτίζεται” για καιρό και το αγνοούμε. Ή αν το επικοινωνούμε και δεν αλλάζει κάτι, τότε πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Δεν ταιριάζουμε με όλους. Προφανώς. Ούτε με την πρώτη δυσκολία παρατάμε ανθρώπους και σχέσεις, ούτε όμως παραμερίζουμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας για χάρη μιας μακροχρόνιας σχέσης-οποιασδήποτε φύσεως. Ναι κλισέ, αλλά πρώτα πρέπει να είμαστε καλά με τον εαυτό μας. Να έχουμε καλή σχέση με εμάς, να μας φροντίζουμε, να μας σεβόμαστε, να μας ακούμε όταν το ίδιο μας το σώμα μας, μας μιλάει. Μόνο έτσι, θα μπορούμε να χτίσουμε υγιής σχέσεις με τους άλλους.
Ακόμα κι αν άλλαξε κάτι, γιατί άνθρωποι είμαστε και η αλλαγή είναι η μόνη σταθερά (δεύτερο κλισέ, αλλά είναι αλήθεια), να δίνουμε βάση στη βαρύτητα και τις επιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν ή να μην έχουν αυτές οι αλλαγές.
Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε νοιάζονται και σε σέβονται. Ανθρώπους που θαυμάζεις και είσαι περήφανος και περήφανη που είναι στη ζωή σου. Που προχωράτε μαζί, ο καθένας με το ρυθμό του, ακολουθώντας τους δικούς του στόχους. Αλλά μαζί.
