Έχετε παρατηρήσει πως μερικούς ανθρώπους τους συμπαθούμε με την πρώτη ματιά ενώ άλλοι μας απωθούν, χωρίς να μας έχουν κάνει κάτι, χωρίς καν να τους γνωρίζουμε; Κάποιους τους ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους, ενώ για κάποιους άλλους αδιαφορούμε ή τους ξεχνάμε.
Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που όταν τους συναντήσουμε, νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή. Είναι περίεργο συναίσθημα, δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε ακριβώς. «Η ψυχή μας έχει μνήμη», τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται ο Πλάτωνας, όταν λέει πως «η ψυχή μας πριν κατοικήσει στο σώμα μας έχει γνώση όλων αυτών των θεμάτων, που είναι αντικείμενα θεωρητικών ερευνών αλλά και τις αναμνήσεις της προηγούμενης ζωής. Κατά την ενσωμάτωσή της όμως τα ξεχνάει. Έχει πάντως τη δυνατότητα να τα ξαναθυμηθεί και συχνά το καταφέρνει». Αν τα προαναφερθέντα ισχύουν, τότε έχουμε πολλές ελπίδες να συναντήσουμε τη «δίδυμη ψυχή» μας, αφού ακόμα και εμείς να μην την αναγνωρίσουμε με την πρώτη ματιά, η ψυχή μας τη θυμάται.
Κατά τον Πλάτωνα, κανείς δεν ψάχνει ουσιαστικά για κάτι αν δεν είναι πραγματικά πεπεισμένος πως δεν το έχει. Αυτή η ανάγκη είναι που ευαισθητοποιεί την ψυχή μας. Η ευαισθητοποίηση γεννά την επιθυμία για την απόλυτη ένωση με το ιδανικό ταίρι που θα μας συμπληρώσει, θα μας ολοκληρώσει και θα μας κάνει να ξεχάσουμε την υπαρξιακή μας μοναξιά. Ο έρωτας γεννιέται από μια καταθλιπτική φόρτιση, που χαρακτηριστικό της είναι η αδυναμία, να βρει κανείς στην καθημερινότητά του κάτι που να αξίζει τον κόπο να ζει. Ο Edgar Cayce, χαρακτηριστικά αναφέρει πως, η έντονη ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα συχνά εκφράζεται σαν μια επιθυμία, σαν βαθιά επιθυμία για ένωση με ένα άλλο πρόσωπο. Πολλοί κοινωνιολόγοι έχουν αναλύσει και περιγράψει τις καταστάσεις αναβρασμού που προκαλεί ο έρωτας και ένας από αυτούς, ο Durkheim το περιγράφει λέγοντας «πως ο άνθρωπος που τις ζει, έχει την εντύπωση πως εξουσιάζεται από δυνάμεις που έρχονται από έξω, που τον παρασύρουν καθώς δεν μπορεί να τις κυριαρχήσει. Νιώθει πως τον έχουν μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου η ζωή δεν είναι μονάχα εντατική αλλά και ποιοτικά διαφορετική». Ο άνθρωπος αδιαφορεί και ξεχνά εντελώς τον εαυτό του, δίνεται ολόψυχα στον άλλον.
Η «δίδυμη ψυχή» μας, είναι η κατάλληλη απάντηση στην ερώτηση της δικής μας ψυχής. Κάθε πρόσωπο είναι μια ερώτηση και κάθε πρόσωπο είναι μια απάντηση. Έτσι, όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται και ένας από τους δυο είναι μια ερώτηση και ο άλλος είναι η απάντηση σε εκείνη την ερώτηση, τότε είναι δίδυμες ψυχές. Αλλά, δυστυχώς, συνήθως συναντιούνται είτε δυο ερωτήσεις, είτε δυο απαντήσεις. Κάποιος απαντά στην ερώτηση του άλλου, με δεδομένο ότι κάθε πρόσωπο είναι μια ερώτηση και συγχρόνως μια απάντηση για κάποιον άλλον. Αυτές οι δυο ψυχές, που οι ιδιότητες τους ταιριάζουν απόλυτα η μια με την άλλη τη στιγμή που συναντιούνται, βρίσκουν μια ικανοποίηση που δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ πριν ακριβώς, επειδή όλη η ζωή τους έχει υπάρξει μια ερώτηση που ξαφνικά απαντιέται. Αυτό μπορεί να έρθει νωρίς ή αργά στη ζωή, αλλά έρχεται ένας καιρός στη ζωή των περισσότερων ψυχών, όταν συναντούν κάποιον, που είναι η απάντηση στην ερώτηση της ψυχής τους. Οι ψυχές δε χρειάζονται να ξέρουν ποια είναι η ερώτηση ούτε ποια απάντηση αντιπροσωπεύουν για κάποιον άλλον και φυσικά δεν ξέρουν ούτε τη δική τους απάντηση, αλλά όταν έρχεται ξέρουν ότι τη βρήκαν, νιώθουν μεγάλη ικανοποίηση και πληρότητα, και ασυναίσθητα ξέρουν ότι είναι η απάντηση στην ερώτησή τους. Πολύ συχνά οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν όταν συναντούν τη δίδυμη ψυχή τους, ή και το αντίθετο.
Η προσωπική μου κατάθεση όσον αφορά την αναζήτηση της δίδυμης ψυχής είναι πως η ιδανική δίδυμη ψυχή, μας χτυπά την πόρτα και όταν συμβεί αυτό θα το νιώσετε όπως το ένιωσα και εγώ. Όταν συμβεί αυτό, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ανοίξετε την καρδιά και το μυαλό σας στην αναζήτηση και τελικά στην εύρεση μιας όμορφης σχέσης αγάπης. Είναι όμως μεγάλες οι πιθανότητες να μη χρησιμοποιήσετε τις λέξεις «δίδυμη ή αδερφή ψυχή» όταν τη συναντήσετε.
Ξέρετε το λόγο;
Γιατί πολύ απλά, όταν οι περισσότεροι από εμάς ακούμε τη φράση «δίδυμη ψυχή» σκεφτόμαστε κάποιον τέλειο. Κάποιον που είναι ευτυχής και καλός κ.α. Σκεφτόμαστε ότι δε θα υπάρξει ποτέ οποιαδήποτε σύγκρουση.
Πρέπει λοιπόν, να το δούμε λίγο διαφορετικά.. Αν υποθέσουμε πως είμαστε εμείς το άλλο μισό κάποιου που ψάχνει επίσης. Εκείνος ή εκείνη περιμένουν από εμάς να είμαστε άψογοι, ευτυχισμένοι κ.α. Όμως εμείς δεν είμαστε ακριβώς έτσι. Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε και αυτοί που μας ψάχνουν είναι. Το άλλο μας μισό είναι και αυτό όπως κι εμείς. Με τα αρνητικά και τα θετικά του, με τις παραξενιές και τα χαρίσματά του. Για να βρεθούμε τελικά με το άλλο μας μισό, δε θα πρέπει να φανταζόμαστε το βλέμμα του, το πρόσωπό του ή το χρώμα των ματιών του. Να μη ψάχνουμε επίμονα και βασανιστικά να το βρούμε σε κάθε καινούργια γνωριμία. Να ασχοληθούμε, πρωτίστως και κυρίως, με την καλλιέργεια του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας. Να κρατήσουμε την καρδιά μας και τα μάτια μας ανοικτά, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε τα συναισθήματα στην ουσία τους. Τότε θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε το πραγματικό. Τότε θα προσελκύσουμε τον σύντροφο που θα ταιριάζει στο δικό μας επίπεδο ανάπτυξης, που θα είναι η “δίδυμη ” ή αλλιώς η “αδερφή” ψυχή μας.
