Αν δεν μπορώ να καταλάβω ένα πράγμα για τους ανθρώπους, είναι η ευκολία με την οποία συχνά πληγώνουν άλλους ανθρώπους. Καθημερινά ακούμε για ανθρώπινες σχέσεις που καταστράφηκαν, γιατί κάποιος επέλεξε να πράξει με τον εκάστοτε τρόπο, ώστε αυτό που υπήρχε να εξαφανισθεί. Αισθήματα αγάπης, εκτίμησης, φίλιας, σεβασμού, έρωτα, δολοφονούνται μέσα σε στιγμές, επειδή επιλέγουμε να δράσουμε με τρόπο τέτοιο, ώστε να φέρουμε τους άλλους στα όρια τους και να τερματίσουμε οτιδήποτε μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε χτιστεί.
Οφείλω βέβαια ν’ αναγνωρίσω, ότι η όποια σχέση έχει τις δυσκολίες της σε πάρα πολλά επίπεδα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσεις να βρεις τους ανθρώπους με τους οποίους θα τεθούν οι απαραίτητες βάσεις και θα υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργηθεί κάτι όμορφο. Ακόμα πιο δύσκολο είναι βέβαια, αυτό το όμορφο να είναι αμοιβαίο και να μπορούν κι οι δυο, κι οι τρεις ή κι οι πέντε, να εκτιμήσουν τη σχέση αυτή σε βαθμό τέτοιο, ώστε να προσπαθήσουν πραγματικά να την προστατεύσουν με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Για να γίνει κάτι τέτοιο, σίγουρα θα μεσολαβήσουν πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και τα πράγματα, αναμφίβολα, δε θα δουλεύουν πάντα όπως τα θέλουμε. Δεν είναι άλλωστε εύκολο να υπάρξει δέσιμο με άλλους ανθρώπους σε όποιο επίπεδο.
Όταν, όμως, αυτό το δέσιμο πλέον υφίσταται, όταν πλέον μια σχέση είτε είναι φιλική είτε είναι ερωτική είτε οτιδήποτε άλλο, έχει πλέον αρχίσει να παίρνει μια μορφή και τα αισθήματα έχουν αρχίσει να υπάρχουν, μου είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσω πώς μπορεί κάποιος να επιλέξει να ρίξει μια κλωτσιά σ’ αυτό που μέχρι τώρα προσπαθούσε να φτιάξει και να το καταστρέψει ηθελημένα. Συχνά, οι συγκυρίες είναι τέτοιες που δυσκολεύουν την κατάσταση και τη φέρνουν σ’ ένα σημείο από το οποίο είναι λιγότερο εύκολο να υπάρξει μια όμορφη συνέχεια. Αλλά ως εκεί. Το να μην υπάρξει μια όμορφη συνέχεια, απέχει πολύ από το να υπάρξει μια συνέχεια κακή, που θα δηλητηριάσει κάθε ίχνος ομορφιάς που μέχρι πριν υπήρχε. Μια συνέχεια, κατά την οποία κάποιος συνειδητά επιλέγει να δράσει με τρόπο τέτοιο, ώστε να πληγώσει έναν άνθρωπο που μέχρι πρότινος επέμενε ότι νοιάζεται.
Τα ανθρώπινα συναισθήματα σίγουρα είναι ευμετάβλητα και μπορούν ν’ αλλοιωθούν και ν’ αλλάξουν απότομα. Κάτι τέτοιο είναι λογικό και κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι αυτές οι στιγμές θα υπάρξουν στη ζωή με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Η εκτίμηση κι ο σεβασμός, όμως, απέναντι στα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου, είναι πράγματα τα οποία δεν μπορούν να εξαφανισθούν από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς να μεσολαβήσει κάτι. Και στην τελική, από τη στιγμή που ο καθένας μπλέκεται σε μια κοινωνική, σε μια ανθρώπινη συνύπαρξη, είναι υποχρέωση του να σέβεται την αξιοπρέπεια όλων των ατόμων που συναναστρέφεται, πόσο μάλλον αυτών των οποίων έχει επιλέξει ο ίδιος να βάλει και να κρατήσει μέσα στη ζωή και την καθημερινότητα του.
Η αξιοπρέπεια σου είναι δικαίωμα σου και δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψεις σε κανέναν να στην τσακίσει με το έτσι θέλω. Να την υπερασπίζεσαι και να την εκτιμάς, γιατί μόνο τότε, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να λάβεις την αντίστοιχη συμπεριφορά από τους άλλους. Αλλά, ακόμα κι αν αυτό δε συμβεί, δεν ευθύνεσαι εσύ που κάποιοι δεν έχουν μάθει να εκτιμούν τα όμορφα πράγματα.
Το σίγουρο είναι, ότι η απώλεια ενός τέτοιου ανθρώπου από τη ζωή σου δεν είναι απώλεια για ‘σένα, άλλα γι’ αυτόν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
