Ξεκινάω να γράφω και ευθύς σταματάω. Τι εισαγωγή θα μπορούσε να έχει ένα κείμενο το οποίο θα μιλήσει για τη τερατώδη φύση του ανθρώπου της διπλανής πόρτας; Του ανθρώπου που τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά κατακλύζει τα ΜΜΕ και τις αίθουσες των δικαστηρίων καθώς ο ένας βίασε την εγγονή του, ο άλλος μια άγνωστη και πάει λέγοντας και η λίστα δεν έχει σταματημό. Τίτλοι βαρύγδουποι μπαίνουν ως λεζάντες κάτω από τα εκάστοτε θέματα ώστε να γίνει όλο και πιο <<πιασάρικη>> η είδηση και να πουλήσει ακόμα περισσότερο η κακοποίηση.Τσιμπάς. Τη διαβάζεις,τάχα μου εκπλήσσεσαι και μετά κλείνεις τα αυτιά σου και πάμε παρακάτω.Μέχρι η επόμενη και η μεθεπόμενη και όλο πάλι από την αρχή χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση.
Βλέπεις λοιπόν σε τι κοινωνία ζούμε; Ακούμε για κακοποίηση, βιασμούς ψυχικούς και σωματικούς γυναικών και παιδιών και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το δικό μας κέρδος. Άλλωστε το χρήμα είναι η κινητήριος δύναμη του κόσμου,για ποια ανθρωπιά και συμπόνοια μου μιλάς. Παραπεταμένες έννοιες κάπου στο συρτάρι της γιαγιάς σου είναι,αν θες να τις ψάξεις. Εδώ πάντως, στην εποχή του 2017 δεν θα τις βρεις.Εδώ αν θες να βρεις κάτι,αυτό θα είναι η κακοποίηση, η ζωώδης βία που έχει κατακλύσει τον άνθρωπο.Η βία αυτή άλλοτε είναι λεκτική και ψυχολογική και άλλοτε σωματική.
Τέτοιους είδους καταγγελίες αντί να αμβλύνονται,αυξάνονται και αναρωτιέμαι κανείς δεν έχει σκεφτεί τι γίνεται με αυτή τη κοινωνία; Που οδηγούμαστε; Που θα μεγαλώσει αύριο,μεθαύριο το παιδί σου και το παιδί μου κι αν θα μπορώ να το αφήσω να κοινωνικοποιηθεί ή αυτή η γνωστή ατάκα << δεν μιλάμε σε αγνώστους>> θα σημαίνει ότι θα πρέπει να μιλάει σε μένα μόνο; Καλά τα ακούς,μόνο σε μένα. Άλλωστε χθες δεν ήταν που έπιασαν εκείνο το πατέρα να βιάζει τη κόρη του;Αντιλαμβάνεσαι πόση σαπίλα υπάρχει γύρω μας;
Αλλά δεν θα σου μιλήσω μόνο για τα παιδιά μας γιατί για να γεννηθούν θα πρέπει να έχουμε επιβιώσει κι εμείς.Κι όταν λέω εμείς, με συγχωρείς, αλλά θα αναφερθώ στις γυναίκες. Μη βιαστείς να σκεφτείς πως η γυναίκα είναι πλέον προστατευμένη από τη πολιτεία μετά την παραχώρηση δικαιωμάτων και παραδοχής της ισότητας. Αν όλα αυτά ήταν πλήρως αποδεκτά δεν θα υπήρχαν βιασμένες γυναίκες, κακοποιημένες λόγω ενδοοικογενειακής βίας και παρενοχλημένες στο χώρο εργασίας. Άλλωστε μια γυναίκα, ειδικά αν είναι όμορφη, ακόμα και στο χώρο εργασίας της πρέπει να <<φυλάγεται>> και μάλιστα διπλά.
Κι εσύ που ζεις γύρω από όλα αυτά μερικές φορές τα έχεις ακούσει ή κάτι έχεις δει αλλά δεν ανακατεύεσαι. Που να μπλέξεις; Έχουμε αποξενωθεί τόσο πολύ όλοι που και το κλάμα ενός κακοποιημένου παιδιού ή οι μώλωπες μιας γυναίκας δεν προσπερνούν το τοίχο που έχουμε χτίσει γύρω μας για να προστατευτούμε. Πολύς πόνος γύρω μας και δεν μπορούμε να τον σηκώσουμε.Τον αφήνουμε λοιπόν να διαιωνίζεται όλο και κάποιος άλλος θα δράσει. Μα κανείς δεν δρα, κανείς δεν ενδιαφέρεται. Μέχρι να του χτυπήσει τη πόρτα, μέχρι ο κίνδυνος και ο φόβος να φτάσει σε εκείνον. Τότε καταλαβαίνει και μετανιώνει που δεν μίλησε,που δεν φώναξε.
Αν όμως είσαι από εκείνους τους τυχερούς και ποτέ δεν το νιώσεις αυτό,εξακολουθείς να μη μιλάς.Εύχεσαι απλώς να συνεχίσεις να είσαι τυχερός και συνεχίζεις τη ζωή σου κλείνοντας τα αυτιά από οποιαδήποτε <<σειρήνα>> μπορεί να χαλάσει την ουτοπική γαλήνη της κοινωνίας σου.
