Είναι γνωστό ότι ένα τραγούδι ή ένα πρόσωπο μπορεί να ξυπνήσει αναμνήσεις. Στη κατηγορία όμως της ”αφύπνισης” μπορεί να υπάρξει και ένα μέρος. Είναι εκείνο το μέρος που κουβαλάει αναμνήσεις και εξαιτίας του κρύβεις πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα του μυαλού σου. Όπου σκελετούς βάλε εικόνες που δεν θες να θυμάσαι και σκέψεις που φοβάσαι να σκεφτείς. Κάθε άνθρωπος έχει ένα τέτοιο σημείο που αποτελεί κόκκινο πανί στη ζωή του.
Η σκέψη και μόνο του μέρους αυτού σου σφίγγει το στομάχι. Σίγουρα το έχεις πάθει κι εσύ. Δεν χρειάζεται καν να περάσεις από εκεί, αρκεί και μόνο να το φέρεις στο νου σου. Άσχημο πράγμα η μνήμη και σκληρό. Χτυπάει κατευθείαν στο κόκκαλο και το σπάει ακόμα κι αν δεν λυγίζει. Ο πόνος όμως είναι βαρύς όσο κι αν δεν φαίνεται. Άλλωστε οι εσωτερικές πληγές ως γνωστόν είναι οι χειρότερες. Ακόμα κι κάποιοι από μας, πιστεύουν ότι είναι φτιαγμένοι από ατσάλοι και ο πόνος πια δεν τους διαπερνά, αρκεί ένας από τους σκελετούς που αναφέραμε για να τους αποτελειώσει.
Κατά βάθος αυτό το ξέρουν. Ξέρουν την αδυναμία τους μπροστά σε εκείνο το μέρος που είναι φορτωμένο με τις χειρότερες στιγμές που στοιχειώνουν τη μνήμη τους. Για αυτό το λόγο τον αποφεύγουν. Κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην έρθουν αντιμέτωποι ξανά όχι με το μέρος αλλά με τον εαυτό τους. Θέλουν να πιστεύουν ότι αποφεύγοντας να έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν τους, το σβήνουν. Σβήνονται όμως τόσο εύκολα οι αναμνήσεις; Είναι τόσο αστείο να πιστεύουμε κάτι τέτοιο.Ο φόβος όμως της επιστροφής στο τότε,μας οδηγεί εκεί. Τελικά πόσο μικροί μπορούμε να γίνουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό;
Όλα αυτά ήταν ένας πρόλογος να σκεφτείς κι εσύ, όπως κι εγώ εκείνο το μέρος που υποσχεθήκαμε πως δεν θα επισκεφτούμε ποτέ ξανά. Το κλειδί όμως της απελευθέρωσης από όλα αυτά που σε κρατούν πίσω, βρίσκεται στο να τα κοιτάξεις κατά πρόσωπο και να τους αποδείξεις πως ό,τι κι αν συνέβη εσύ είσαι εδώ. Ήμουν πάντα της άποψης πως πρέπει να βάζουμε το μαχαίρι πιο βαθιά στη πληγή μέχρι να σταματήσει να βγάζει αίμα. Μπορεί το αίμα να μη σταματήσει ποτέ αλλά σίγουρα θα μειωθεί. Με το να αφήνουμε όμως τη πληγή ανοιχτή χωρίς καμία αντίδραση, της δίνεις τη δυνατότητα να σε κατευθύνει εκείνη όπου θέλει.
Αξίζει λοιπόν στη ζωή να αντιμετωπίζεις τα πράγματα κατά πρόσωπο. Να αγαπάς το παρελθόν σου με τις πληγές του και να μη τις φοβάσαι. Ακόμα και εκείνο το μέρος που κάποτε σε πλήγωσε, σήμερα μπορεί να σου δώσει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις όμορφες στιγμές. Είναι καλύτερο να ξορκίζεις το παρελθόν με ένα πιο όμορφο παρόν παρά να το αφήνεις καταχωνιασμένο στην άκρη του μυαλού σου επιτρέποντάς του να σε βασανίζει.
