Όλα τα μικρά παιδιά, όταν βλέπουν κάποιο επεισόδιο κινουμένων σχεδίων, αυτόματα ταυτίζονται με τον πρωταγωνιστή, τον «καλό», το κέντρο της προσοχής. Όσο μεγαλώνουν όμως, συνειδητοποιούν ότι οι έννοιες καλού και κακού είναι σχετικές. Ότι ο δευτερό-τριτος ρόλος είναι πολύ πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας και στην ουσία, αυτός που δίνει αξία στον «πρωταγωνιστικό». Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται αερολογίες, ορίστε μια σειρά από επιχειρήματα:
1. Δεν έχουν απλά χιούμορ. Είναι χαρακτήρες κυνικοί και αυτοσαρκαστικοί μαζί.
Παράδειγμα: Άδης-Hades (Disney– Hercules, 1997)
Κάθε αστείο, για να είναι αστείο, περιέχει μια δόση αλήθειας. Αυτή είναι εξάλλου, ο λόγος που σε κάνει να γελάς. Έτσι ακριβώς κάνουν κι αυτοί. Σου πετάνε ωμή δόση αλήθειας στα μούτρα, κάνουν λογοπαίγνια και γλεντάνε την κακοτοπιά τους- το ίδιο σχεδόν με των άλλων.
2. Έχουν ΟΝΟΜΑΤΑΡΕΣ… Αυτό.
Παράδειγμα: Cruella de vil ή αλλιώς cruel–la, devil (One Hundred and One Dalmatians, 1961)
Έχετε μπει σίγουρα στον πειρασμό να πληκτρολογήσετε έστω και μια φορά στη ζωή σας, στη μηχανή αναζήτησης το: «τι σημαίνει το όνομά μου» (κι αν όχι, σίγουρα τώρα μπήκατε). Ε, αυτοί βρε παιδί μου, δεν έχουν τέτοια θέματα. Με το που σου συστηθούν ξέρεις ότι δεν τα βάζεις μαζί τους. Άσε που, είτε οι γονείς τους είχαν σπάσει την «παράδοση» της ονοματοδοσίας από τους παππούδες στα εγγόνια, είτε είχαν παππούδες που κάθε δώρο τους, θα ήταν και ένας καινούργιος μπελάς.
3. Έχουν ένα backstory για τον λόγο που έγιναν κακοί.
Παράδειγμα: Mr.Nebbercracker (Monster House, 2006)
Πολλές φορές αναγκάζονται να γίνουν κακοί ακόμα και για να προστατέψουν τους άλλους. Αυτούς που τους κότσαραν την ταμπέλα του «κακού», αλλά ποιος νοιάζεται; Από μακριά κι αγαπημένοι.
4. Κάνουν συμφωνίες που θα ζήλευε ο καθένας.
Παράδειγμα: Ursula (Little Mermaid, 1989)
Είναι ειδικοί στα ψιλά γράμματα και στα «παραθυράκια». Κλείνουν συμφωνίες που, άπαξ και βάλεις την τζίφρα υπογραφή σου, δεν έχει επιστροφή. Αν το καλοσκεφτείς βέβαια, διδάσκει σε μελλοντικούς ενήλικες να προσέχουν τι υπογράφουν ή τι παρέες κάνουν γενικότερα .
5. Είναι ιδιοφυείς και δημιουργικοί
Παράδειγμα: Gru (Despicable Me, 2010)
Τι; Θα πας να κατακτήσεις τον κόσμο έτσι απλά; Χωρίς ένα στρατό από κίτρινα μικρά ανθρωπάκια; Χωρίς ένα υπέρ-όπλο; Χωρίς κάτι που να ξεπερνά τον κοινό νου; Άπαπα. Αυτά είναι για ερασιτέχνες.
6. Δεν τα παρατάνε. ΠΟ-ΤΕ.
Παράδειγμα: Dr. Doofenshmirtz (Phineas and Ferb, TV series, 2007-2015)
Αν δεν πετύχει το plan A, έχει plan B. Κι αν δεν πετύχει το plan Β; Θα έχει άλλα τόσα μέχρι να τελειώνει όλη η Αλφαβήτα. Σε όλες τις γλώσσες. Σε όσα επεισόδια μπορεί να γράψει ο σεναριογράφος τέλος πάντων.
7. Το χρήμα δεν το λογαριάζουν
Παράδειγμα: Magica de Spell (Ducktales, Episode: Magica’s Magic Mirror/Take Me Out of the Ballgame, 1987–1990)
Και τι ζητάνε δηλαδή; Λίγα λεφτάκια παραπάνω. Γιατί στο φινάλε, ένα γάλα να πάρεις και ένα ψωμί… πάει το μηνιάτικο!
8. Έχουν συγκεκριμένους στόχους.
Παράδειγμα: Jafar (Aladdin, 1992)
Θέλουν να πάρουν την εξουσία. Απλά, όμορφα κι «ωραία». Δεν έχουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Πως θα το κάνουν αυτό; Με αυτόν κι αυτόν τον τρόπο. Έχουν πρόγραμμα.
9. Είναι άτυχοι
Παράδειγμα: Iznogoud (ομώνυμη σειρά από το 1995-αμ πως!)
+bonus: Iznogoud (=is no good)
Έχεις ξεκάθαρους στόχους (μην τα ξαναλέμε). Έχεις δημιουργικότητα. Έχεις όνομα. Τα έχεις όλα αλλά και πάλι δε «σε θέλει» που λέμε. Σαν να παίρνεις κλήση πεζός! Κοινώς, αντί να πέσεις στην χύτρα με τον μαγικό ζωμό έπεσες στη χύτρα με τον γκαντεμοζωμό και σωτηρία δεν υπάρχει. Μα κάθε προσπάθεια να είναι αποτυχία; Τα έλεγε ο Dilat Laraht («Ντιλαλαρό») αλλά… τίποτα!
10. Χωρίς αυτούς δε θα υπήρχε ενδιαφέρουσα ιστορία.
Θυσιάζονται στο τέλος για το «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Κι αυτό γιατί μεταξύ μας… μια ιστορία μόνο αγάπες και λουλούδια, δεν είναι ενδιαφέρουσα. Σε πιάνει η νύστα πριν μασήσεις καν το πρώτο ποπ κόρν.
