Προσοχή, προσοχή, το παρακάτω κείμενο είναι ακατάλληλο για σένα μικρέ μου επαναστάτη με τη μεγάλη ψυχή. Ξέρω πως καθετί δικό σου κάνει τη διαφορά, ξέρω πως όσο κι αν πάλεψαν, το στόμα σου θα μένει ανοιχτό, τη δική σου λαλιά δε θα την πάρουν ποτέ, και θα ηχεί, για να θυμίζει τη δύναμη του ανθρώπου.
Το ρολόι δείχνει 12 πάρα 10 λεπτά ακριβώς, σηκώνεσαι από τον καναπέ σου, δε βγήκες απόψε, κάτι σε σκότιζε. Ένιωθες μια παράξενη ανησυχία να γίνεται θηλιά στο λαιμό σου, είπες να λουφάξεις στο σπίτι, εκεί στη ζεστή σου γωνιά. Σαν την ασφάλεια του σπιτιού σου δεν έχει λες και ξαναλές. Η πόλη έγινε ζούγκλα, σαν πως δεν ήταν και ποτέ, αναρωτιέσαι. Μια ζούγκλα από άγρια θηρία έτοιμα να κατασπαράξουν το ένα τ’άλλο. Κι εσύ; Εσύ ένα με το όλο, δεν έχεις φωνή να ακουστείς, να σε φοβηθούν, να παλέψεις ρε γαμώτο, για την ελευθέρια του λόγου σου. Να αντισταθείς, να υπερασπιστείς αυτόν που δεν μπορεί. Το άδικο ήθελα και να ξέρα δεν σε τρώει ώρες-ώρες; Μάλλον ναι κι απόψε είναι μια τέτοια ώρα που’ γίνε τ’ άδικο των γύρων σου κόμπος στο λαιμό σου και σε κάνει να ξεροκαταπίνεις και να ξεροβήχεις. Η ζεστή σου γωνιά απόψε, δε σε ανακουφίζει ούτε σε ηρεμεί, κάτι προσπαθεί να βγει από τα εσώψυχα σου, σαν μια γροθιά στο στομάχι σου. Να δεις ένα συσσωρευμένο «γιατί» θα ‘ναι.
Ανοίγεις λίγο την τηλεόραση, να αποχαυνωθείς, όπως και κάθε μέρα, ξάφνου στην οθόνη έκτακτο δελτίο. Σε μια γειτονιά, λίγα τετράγωνα πιο πέρα, λήστεψαν έναν ηλικιωμένο, τον χτύπησαν τόσο πολύ, που ξεψύχησε, μέχρι να πάρουν και την τελευταία του δεκάρα. Σε ένα άλλο σημείο της πόλης πάλι, μια κοπέλα μόλις γλίτωσε από έναν επίδοξο βιαστή κι αυτό γιατί στάθηκε τυχερή και κάποιος τη βοήθησε. Κλείνεις την τηλεόραση σχεδόν μηχανικά, αντίδραση μηδέν, λες και δεν είδες ούτε άκουσες τίποτα από όλα αυτά. Σηκώνεσαι, ανάβεις ένα τσιγάρο, κάνεις μια ρουφηξιά και κοιτάς από το παράθυρο. Στον απέναντι δρόμο κάτι τύποι έχουν στριμώξει για τα καλά έναν πιτσιρικά, τον έχουν ταράξει στις κλωτσιές. Αρχίζεις να ταράζεσαι, ανοίγεις το παράθυρο, τους ακούς να τον βρίζουν, να του λένε «δεν ανήκεις εδώ, να πας στην χωρά σου, εμείς δε θα ταΐζουμε τους ξένους». Το αίμα σου αρχίζει να βράζει, ανεβάζεις σφυγμούς, όλο σου το είναι μοιάζει έτοιμο για έκρηξη και μπαμ!
“Ποιοι είστε εσείς ρε κωλόπαιδα; Αφήστε το παιδί ήσυχο! Κάλεσα την αστυνομία, είναι καθ οδόν, ακούτε!” Η συμμορία σκορπίζεται, ένας από δαύτους φωνάζει ”Ήσουν τυχερός απόψε μίασμα». Το παιδί σωριάζεται στον τοίχο αιμόφυρτο. Εσύ πια δεν ήσουν το ανθρωπάκι που παρουσίασα πριν, αυτό που σε έτρωγε με τη μιλιά σου έκανε την έξοδο του και σε ενθάρρυνε να τρέξεις, να αφήσεις για λίγο το ζεστό σου καταφύγιο, να κατέβεις με μιας τις σκάλες, για να πας να βοηθήσεις τον πιτσιρικά. «Αγόρι μου μ’ακούς, είσαι καλά, πονάς; Μη φοβάσαι, θα καλέσω ασθενοφόρο».
Ένα παιδί απόψε σώθηκε χάρις σε σένα και σου βγάζω ρε μάγκα το καπέλο, γιατί σήμερα, έκανες την αλλαγή και δεν είχες για ακόμη μια φορά το στόμα σου κλειστό. Δεν ξέρω γιατί αντέδρασες, τι ήταν αυτό που σε έκανε να σφίξεις τη γροθιά σου και να πεις φτάνει, όχι άλλη βρωμιά κι αδικία γύρω μου! Ίσως γιατί γνωρίζουμε καλά κι εσύ κι εγώ πόσο πολύ έχεις καταπιεστεί. Ζεις στο 2019 που θεωρούνται στα χαρτιά ως δεδομένα κάποια πράγματα, μα εσύ ακόμα κρύβεις ό,τι αγαπάς, ενώ θα πρεπε να το καμαρώνεις. Το κρύβεις από τη δουλεία σου, από τους φίλους κι από την οικογένεια σου. Αν το πεις, φοβάσαι ότι θα τους χάσεις, επίσης σκέφτεσαι μέσα σου ότι δεν επιθυμείς να σε παρομοιάσουν με όλους εκείνους τους υπερβολικούς, όπως λες ομοίους σου που το κοκορεύονται και σχεδόν εκπορνεύονται στους δρόμους και το υπερασπίζονται με λάθος τρόπο. Καλύτερα απαρατήρητος κι ας μη το μάθει ποτέ κανείς, λες κι είναι ντροπή να αγαπάς!
Αυτή η αδικία που σε τρώει, απόψε έγινε η κινητήριος δύναμη να υπερασπιστείς τα δικαιώματα ενός άλλου ανθρώπου εφόσον νιώθεις ότι δεν μπορείς να πασχίσεις για τα δικά σου. Το γνωρίζουμε καλά κι εσύ κι εγώ πως ζούμε σε μια νοθευμένη εποχή που ενώ κάποια πράγματα θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γίνεται όλο και ένα πιο έντονη, που σχεδόν έχει μετατραπεί σε ένα καθημερινό, συνηθισμένο κι αδιάφορο φαινόμενο. «Ας μη φορούσε κοντή φούστα», «ας μην είχε τα λεφτά του στο σπίτι του», «ας μην κυκλοφορούσε τέτοια ώρα σε συνοικίες φασιστών», ας μην, ας μην, ας μην. Δε βαρεθήκατε μωρέ πια! Έχετε το στόμα σας κλειστό, όταν πρέπει να πείτε «μη!». Όλοι μαζί ένα «ΜΗ» να φοβηθεί μέχρι κι ο Θεός και τ’ ανοίγετε μοναχά για κείνα τα πανεύκολα επικριτικά, γεμάτα χολή κι αδικία «ας μην».
Μικρέ μου επαναστάτη, εσύ που τώρα μεγαλώνεις γλυκά με λόγια του αέρα, τίποτα μην πιστέψεις! Πάλευε για ό,τι σου στερούν, αγάπα, προστάτευε, υπερασπίσου κι όταν ακούς αυτό το βολεμένο «έχε το στόμα σου κλειστό, δε σε άφορα, κοίτα τη δουλεία σου και θα ‘σαι ασφαλής», να γίνεσαι μαχητής, να αντιδράς και να κάνεις το λόγο σου σπαθί. Να σαι ελεύθερος και σε όλη σου τη ζωή να παραμένεις ελεύθερος…
