Η μοναξιά σαν λέξη ηχεί ως δύσκολη κουβέντα στα αυτιά του καθένα. Ακόμη πιο δύσκολη είναι η κατάσταση. Η συνθήκη, όπου ένα άτομο που ανήκει στην τρίτη ηλικία αναγκάζεται να μείνει μόνο του, με μόνη παρέα του το θόρυβο της σιωπής.
Είναι όμορφο πράγμα η μοναξιά. Σου δίνει το χρόνο να σκεφθείς τα λάθη σου και τα σωστά σου. Την ευκαιρία να μοιρασθείς χρόνο με τον εαυτό σου και να τον βελτιώσεις. Για μερικούς μάλιστα αποτελεί συνώνυμο της ανεξαρτησίας. Για την τρίτη ηλικία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έτσι, συνώνυμο πια της μοναξιάς αποτελεί ο φόβος, το σβησμένο χαμόγελο. Στον κόσμο αυτό, ο θόρυβος της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου αποτελεί λύτρωση για τον άνθρωπο. Του δίνει την ευκαιρία να επικοινωνήσει με πρόσωπα. Φέρνει το χαμόγελο που έχει σβήσει και πάλι στη θέση του. Η μοναξιά όμως παραμένει μοναξιά. Επανέρχεται σκληρά μόλις κλείσει η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο.
Τα άτομα που αποτελούν την τρίτη ηλικία, για κάποιους συμβολίζουν υποχρέωση ή αγγαρεία. Είναι το λεγόμενο «φόρτωμα» που λένε μερικοί. Μάλλον δεν σκέφτονται ότι κάποια στιγμή θα ενταχθούν κι αυτοί εκεί. Ίσως νιώθουν ότι οι γονείς τους σταμάτησαν να είναι άνθρωποι μόλις έφθασαν στο σημείο όπου χρειάστηκαν κι αυτοί βοήθεια. Δυστυχώς, η υπομονή στις μέρες μας είναι άγνωστη λέξη. Δεν είναι εφικτό να βοηθήσεις το γονιό σου, τον παππού σου, ή την άγνωστη γιαγιά στο δρόμο. Γιατί; Γιατί..δεν έχεις χρόνο! Και αν έχεις, μάλλον προτιμάς να τον χαλαλίσεις κάπου αλλού.
Έχετε σκεφθεί πώς θα αντιμετωπίζαμε την τρίτη ηλικία αν βιντεοσκοπούσαμε κάθε νηπιακή-βρεφική μας στιγμή; Θα αναθεωρούσαμε. Θα νιώθαμε τύψεις. Θα βλέπαμε την υπομονή που έδειξαν για να μας ταΐσουν. Τα γερά νεύρα που είχαν για να κάνουμε το πρώτο μας βήμα. Και το δεύτερο. Και κάθε βήμα στη ζωή μας. Θα παρατηρούσαμε πόσα βράδια ξενύχτησαν όταν ήμασταν άρρωστοι, αλλά και τα χαμόγελά τους στις επιτυχίες μας. Άλλωστε ό,τι είμαστε σήμερα, το οφείλουμε στους ίδιους.
Φαντάσου τη ζωή σαν ένα κύκλο. Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται αδυνατώντας να μιλήσει, να περπατήσει, να κάνει τα βασικά. Και κάπως έτσι, στις περιπτώσεις που διανύει την τρίτη ηλικία, πεθαίνει. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις χρειάζεται βοήθεια, φροντίδα και αγάπη. Άλλωστε, «τα γεράματα δεν είναι τίποτε άλλο από μία δεύτερη βρεφική ηλικία» (Αριστοφάνης)
Πηγή εικόνας: προσωπική συλλογή
Προσωπικά, νιώθω περήφανη για τις εμπειρίες που απέκτησα από τους παππούδες μου. Περήφανη που τους γνώρισα και μου χάρισαν, και μου χαρίζουν διδάγματα ζωής. Δεν συγκρίνονται αυτές οι στιγμές. Και δυστυχώς δεν επαναλαμβάνονται. Είναι όμως η συγκίνηση που σε πιάνει όταν τους θυμάσαι. Είναι η νοσταλγία αλλά και η αγάπη που σε γέμισαν. Από το να τους αγνοούμε, λοιπόν, ας κάνουμε κάτι καλύτερο! Ας τους επιστρέψουμε την αγάπη και τη φροντίδα που μας έδωσαν και μας δίνουν.
Το γήρας δεν ”πάει πακέτο” με τη μοναξιά και την απομόνωση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η τρίτη ηλικία δεν είναι η ”τελευταία” ηλικία. Αντιθέτως είναι η πιο σοφή, μεστή και ίσως αληθινή ηλικία. Είναι οι άνθρωποι που φτάνοντας στη δύση της ζωής τους, μας προσφέρουν αληθινά διδάγματα. Αποτελούν την ιστορία μας. Και άνθρωποι δίχως ιστορία δεν έχουν μέλλον. Δεν μας κοστίζει τίποτα μια γλυκιά κουβέντα.
