Οκτώβρης. Βλέπω στην πόλη πρόσωπα να έρχονται. Νεοεισαχθέντα στη φοιτητική ζωή, έχουν όλα την ίδια λαχτάρα στην έκφραση τους, την ίδια αγωνία και προσδοκίες για όσα πρόκειται να συμβούν στη ζωή τους τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Δεν τους αδικώ. Βρίσκεσαι σε μια σχολή και κάνεις αυτό που σου αρέσει, γνωρίζεις καινούρια άτομα, ταξιδεύεις, διαβάζεις, μένεις μόνος (um, hello?!), αποκτάς νέες εμπειρίες, αλλάζει η ζωή σου ολόκληρη κι εσύ μαζί.
Αυτή την ξεχωριστή εμπειρία, άλλοι αποφασίζουν να τη ζήσουν χωρίς να υπάρχει αύριο με ατέλειωτα ξενύχτια( όχι πάντως διαβάσματος), ποτά, βόλτες, φλερτ και ιστορίες που θα διηγούνται για μια ζωή. Άλλοι πάλι αφοσιώνονται σε αυτό που σπουδάζουν, εργάζονται ή γενικά αξιοποιούν τον χρόνο που τους δίνεται όσο πιο ποιοτικά μπορούν μαθαίνοντας μια καινούρια γλώσσα, ταξιδεύοντας κτλ.
Τίποτα από τα δύο δεν είναι σωστό ή λάθος. Μην μπεις στην παγίδα να νιώσεις άσχημα αν ένα Σάββατο βράδυ μείνεις στο σπίτι αντί να ξεφαντώνεις στα ελληνάδικα. Δεν είναι όλα για όλους άλλωστε. Ήδη από το πρώτο έτος θα καταλάβεις τι σου αρέσει και τι όχι. Αρκεί να βρεις και τα κατάλληλα άτομα για να υλοποιήσεις τις επιθυμίες σου.
Το ζήτημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι τα χρόνια αυτά θα περάσουν απειλητικά γρήγορα. Ναι, ναι, το ξέρω. Το ‘χεις ξανακούσει. Πιθανότατα το ακούς γιατί είναι η αλήθεια. Λες, «έλα μωρέ, πρώτο έτος είμαι ακόμα, έχω καιρό μέχρι το πτυχίο» και πριν καλά καλά το καταλάβεις τα τέσσερα χρονάκια έχουν γίνει γεμάτες κούτες και άδειοι τοίχοι. Πλέον έρχεσαι αντιμέτωπος με ερωτήματα που κάπου, κάποτε στον νεανικό σου εαυτό φάνταζαν μακρινά. Και τώρα τι; Που πάω; Τι κάνω; Από δουλειά τι γίνεται; Δεν μπορώ να μείνω ξανά με τους δικούς μου και άλλα συναφή.
Ψυχραιμία. Βάλε κάτω τις συντεταγμένες και βρες την λύση που είναι κομμένη και ραμμένη για σένα. Μην επηρεάζεσαι από τους γύρω σου και τι κάνουν αυτοί στη ζωή τους. Μην νιώσεις αδικημένος επειδή οι δικοί σου δεν μπορούν να σε στηρίξουν στο μεταπτυχιακό που θέλεις ή επειδή θα αναγκαστείς να γυρίσεις στο πατρικό σου. Δεν έρχεται το τέλος του κόσμου. Αρχικά νιώσε ευγνωμοσύνη για την εμπειρία αυτή των τεσσάρων ετών που είχες και σκέψου ότι δεν την έζησαν όλοι όπως εσύ. Για κάποιους ήταν μια άσχημη εμπειρία (ναι, υπάρχουν και αυτοί και μάλιστα είναι πολλοί) και κάποιοι δεν την έζησαν καν.
Στο μεταξύ μπορεί να περάσει ένα διάστημα αδράνειας, ένα διάστημα που δεν θα κάνεις αυτό που σπούδασες ή αυτό που σου αρέσει ή δεν θα βλέπεις τους φίλους που έβλεπες τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι όμως ένα διάστημα για να βρεις τι πραγματικά θες να κάνεις στη ζωή σου, να κυνηγήσεις ότι ευκαιρίες σου δοθούν κι αν όχι, να δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Η ζωή, όσο cliché κι αν ακούγεται δεν σταματά εδώ. Για την ακρίβεια τώρα ξεκινά και είναι στο χέρι σου πως θα την αξιοποιήσεις.
Οκτώβρης. Βλέπω στην πόλη πρόσωπα να φεύγουν.
