Κρίσεις πανικού. Είναι ένα θέμα συζήτησης που βλέπω συχνά γύρω μου. Ακούω πολλές περιπτώσεις από το στενό μου περιβάλλον, που με κάνει και αναρωτιέμαι άραγε γιατί συμβαίνει αυτό. Μέτα από αρκετά χρονιά, πολύ ψάξιμο, πολύ συζήτηση οι απόψεις είναι διάφορες.
Το κυριότερο φυσικά είναι η εποχή που ζούμε. Η οικονομική κρίση είναι ένας σοβαρός παράγοντας. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με ένα μόνιμο άγχος. Πως θα βγει αυτός ο μηνάς, τι έχουμε να πληρώσουμε, πως θα τα πληρώσουμε κτλ. Η κατάσταση αυτή μας έχει διαλύσει.
Και οργανισμός είναι αυτός, εσύ θάβεις μέσα σου κάθε μέρα, και από ένα λιθαράκι μέχρι που κάνει ένα μπαμ, και σε χτυπάει με οποιοδήποτε τρόπο, είτε ψυχοσωματικά είτε σωματικά. Είναι γνωστό άλλωστε πως ό,τι δε λέει το στόμα, τα λέει το σώμα.
Και ψάχνεις να καταλάβεις τι σου συμβαίνει, σε τι οφείλεται, ποια είναι η θεραπεία κτλ. Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι πως πρέπει να βρεις τη ριζά του προβλήματος, και να την ξεριζώσεις. Αλλιώς θα σε κατασπαράξει. Όσο κλισέ και αν ακουστεί πρέπει να κάνουμε ένα κλικ, να δούμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, και πιστέψτε με δε μιλάω εκ του ασφαλούς.
Πάμε πίσω λοιπόν στο 2014. Μετρούσαμε ήδη 3 μίση χρονιά στο εξωτερικό, οπού το σώμα μου μάζευε μάζευε, και έκανε ένα μεγάλο μπαμ, μερικές μέρες μετά τη γέννηση του γιου μου. Ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού… Δεν ήξερα τι ήταν το έριχνα στο άγχος ως πρώτο μάνα, το σοκ από τη γέννα, η επιλόχειος κατάθλιψη, το άγχος, η αποτυχία μου στον θηλασμό. Και δεν το έψαξα παραπάνω.
Κακώς. Πολύ κακώς… Οι κρίσεις πανικού κράτησαν περίπου 4 μήνες, σε καθημερινή βάση εκείνο το διάστημα. Μέτα ηρέμησαν. Ώσπου το 2015-2016 έκαναν την επανεμφάνιση τους. Σε μεγαλύτερο και χειρότερο βαθμό, με πολύ δυνατά συμπτώματα τουλάχιστον 4 φορές τη βδομάδα.
Ώσπου ένα βράδυ με έπιασε σε τέτοιο βαθμό που έφτασα σε σημείο να λιποθυμήσω. Ευτυχώς ήταν ο άντρας μου σπίτι να με μαζέψει από τα πατώματα. Και εκεί ξεκινάνε οι εξετάσεις. Καρδιογράφημα, υπέρηχο καρδιάς, μου συνέδεσαν ένα μηχάνημα πάνω μου σαν κασετόφωνο, για 4 μέρες το οποίο φορούσα 24 ώρες το 24 ωρο, έκανα ορμονολογικές εξετάσεις, αναλύσεις αίματος. Τα αποτελέσματα ήταν τελεία.
Ώσπου σε μια συζήτηση με μια φίλη μου που είναι της ειδικότητας, μου είπε ότι αυτό που έχω είναι κρίσεις πανικού. Τώρα το πως βιώνει ο κάθε άνθρωπος τις κρίσεις πανικού; Αρχικά ακούς/ νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει πάρα πολύ δυνατά. Νιώθεις λες και έχεις δυο χέρια μέσα στο στομάχι σου που στο αρπάζουν και στο στρίβουν, σε λούζει κρύος ίδρωτας, νιώθεις ένα βάρος πάνω στο στήθος σου, και δε μπορείς να πάρεις ανάσα, παραληρείς από την κορυφή μέχρι τα νύχια και λιποθυμάς.
Αυτό συνήθως κρατάει μερικά λεπτά, άλλα εσένα σου φαίνονται ώρες. Μπορώ να πω με βεβαιότητα, πως είναι ότι χειρότερο έχω ζήσει στη ζωή μου. Το σώμα μου δε μου ανήκει, δε μπορώ να μιλήσω, να κουνηθώ. Υπάρχουν φυσικά ειδικοί που μπορούν αν βοηθήσουν σε ό,τι αφορά τις κρίσεις πανικού. Η συζήτηση βοηθά πολύ άλλα η γνώμη μου είναι να βρεις τι το προκαλεί αυτό.
Εσύ που με διαβάζεις και υποφέρεις από αυτό, σε συμβουλεύω να το ψάξεις να το συζητήσεις να το κυνηγήσεις. Μόνο έτσι θα βρεις τη λύτρωση. Είναι απαίσιο αυτό που συμβαίνει στο σώμα σου, και ειδικά ο φόβος που έχεις μετά, ότι θα το ξανά πάθεις, και αν είμαι μόνη/μόνος τι θα κάνω. Υπάρχει λύση φυσικά αρκεί να βρεις τι φταίει, και να το ξεριζώσεις. Μόνο τότε θα βρεις γαλήνη!
