Οι τύψεις που κουβαλάει μια μητέρα, στις πλάτες της. Ξέρω, γνώριμο σας φαίνεται αυτό το θέμα. Όλες μας τις κουβαλάμε. Μέρα νύχτα, σκεφτόμαστε. Δεν το ξέραμε πριν γεννήσουμε, αλλά το μάθαμε. Πολλές οι επιλογές, και αυτό το «ναι μεν αλλά» δε μας αφήνει ποτέ ήσυχες.
Πας να ξαπλώσεις σαν άνθρωπος, και ξεφυτρώνουν από παντού. Και σε τρώνε, και σε πνίγουν. Και υπόσχεσαι να αλλάξεις τα λάθη σου, μπας και σε αφήσουν να κοιμηθείς ένα βράδυ, χωρίς αυτές. Και υπόσχεσαι να αλλάξεις, και την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Και το βράδυ να τες πάλι, απρόσκλητες οι τύψεις.
Τύψεις που μεγαλώνουν, μέρα με τη μέρα. Τύψεις που δεν είμαι η μητέρα πρότυπο. Που η κούραση η σωματική, και η ψυχική, δε με αφήνουν να ασχοληθώ, με το μοναχοπαίδι μου. Ήμαστε ενοχικά άτομα, για αυτό το παθαίνουμε αυτό. Τύψεις του τύπου, πάλι ξέφυγα και φώναξα παραπάνω, από όσο έπρεπε. Τι δεν έκανα καλά, ή έκανα τελικά κάτι σωστά;
Τα παιδιά είναι αστείρευτα, και δοκιμάζουν τα όρια μας. Θέλει πολύ μεγάλη υπομονή, που δεν την έχουμε πάντα. Το να μεγαλώνεις παιδιά, δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι δύσκολο και να εργάζεσαι, και να είσαι μητέρα. Ειδικά όταν αφήνω στον παιδικό το παιδί μου, και αυτό κλαίει. Και εγώ βιάζομαι να πάω στη δουλειά. Και με πιάνει το στομάχι μου.
Η όταν γίνει κάτι, και το μαλώσεις. Και εκείνο κλαίει. Και κλαις και εσύ μαζί. Που του φωνάζεις. Και έχεις την απαίτηση, να σε καταλάβει, ένα παιδί 3 ετών. Δεν μπαίνουμε λίγο στα παπούτσια τους. Βιαζόμαστε να τα μεγαλώσουμε, άλλα ξεχνάμε την ηλικία τους. Το καλό με τα παιδιά, είναι ότι ξεχνάνε αμέσως.
Εμείς φυσικά όχι. Μπορεί να το θυμόμαστε, και για μέρες. Πάω στο μπάνιο εννοείται, και κλαίω. Νομίζω, ότι το έχουμε κάνει οι περισσότερες αυτό. Και έχουμε τύψεις, για τη συμπεριφορά μας. Όμως είμαστε άνθρωποι, και δυστυχώς χάνουμε την ψυχραιμία μας, κάποιες φόρες. Ο κουρασμένος φωνάζει. Ο ξεκούραστος όχι.
Η γυναικά της σημερινής κοινωνίας, πρέπει να συνδυάζει πολλούς ρόλους. Και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, εύκολη δουλειά να ανατρέφεις σωστά ένα παιδί, και να μη χάσεις και τον εαυτό σου. Να φέρνεις βόλτα ένα ολόκληρο σπίτι, με ψώνια, καθαριότητα, μαγείρεμα. Και να είσαι και σωστή σύζυγος. Κάθε μαμά, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Άλλα μη ξεχνάμε, δεν είναι ρομπότ. Είναι άνθρωπος και κάποιες φορές, απλά δεν αντέχει άλλο.
Σκεφτόμαστε τι να κάνουμε; Δουλειά ή σπίτι με το μωρό μας; Είτε έτσι, είτε αλλιώς, οι ενοχές είναι οι ίδιες. Στη μία περίπτωση, κατηγορείς τον εαυτό σου, επειδή λείπεις πολλές ώρες. Στην άλλη περίπτωση νιώθεις τύψεις, επειδή δεν έχεις την οικονομική άνεση, να του παρέχεις αυτά που χρειάζεται. Ό,τι και να διαλέξεις, απενοχοποιήσου. Το πιο σημαντικό όλων, είναι να είσαι δίπλα του συναισθηματικά, να το αγαπάς, και να του το δείχνεις!
Ένα ακόμα θέμα που μας βασανίζει. Ύπνος στο κρεβάτι του, ή ύπνος στο κρεβάτι μας; Οι απόψεις διίστανται. Οι τύψεις μεγαλώνουν. Εάν κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, να κοιμηθεί μόνο στο κρεβάτι του, νιώθουμε ενοχές, που του στερούμε την αγκαλιά μας. Εάν, πάλι, υποκύψουμε στο αίτημα του, και το πάρουμε στο κρεβάτι μας, οι έρευνες μας κυνηγούν, διότι δεν το μαθαίνουμε αυτονομία, και ανεξαρτησία. Αχ αυτές οι τύψεις.
Όταν πεινάμε, τρώμε ό,τι έχουμε, σωστά; Λάθος! Το πιθανότερο είναι να κοιμηθεί, χωρίς να φάει τίποτα. Και εμείς, μένοντας σταθερές στις απόψεις μας, θα κοιμηθούμε με τύψεις για το άδειο του στομάχι. Εάν, όμως, υποκύψουμε και παραγγείλουμε, για να μην πάει στο κρεβάτι νηστικό, θα μας «τρώνε» οι τύψεις, που δε δείξαμε την πρέπουσα αυστηρότητα.
Στιγμές προσωπικής ηρεμίας με παιδικά στην τηλεόραση, ή καθόλου τηλεόραση; Πόσες και πόσες φορές δεν ένιωσες την ανάγκη για ηρεμία, η λίγο προσωπικό χρόνο; Πόσες και πόσες φορές, δεν κατέφυγες στην τηλεόραση, για να κρατήσεις τα παιδιά απασχολημένα; Μην ξεχνάς, όμως, ότι και τις φορές που υποβίβασες την ανάγκη σου, να μείνεις λίγο μόνη, τελικά ξέσπασες την έντασή σου στα παιδιά. Ούτε και τότε απέφυγες τις ενοχές μετά, σωστά;
Άλλο ένα καυτό θέμα, είναι η κατάσταση που επικρατεί, μέσα στο σπίτι μου. Νιώθω άσχημα, που δεν είναι πια τόσο καθαρό. Που το φαγητό δεν είναι φρεσκοψημμένο και μοσχομυρισμένο. Που γυρνάω από τη δουλειά, και δε θέλω πια να κάνω τίποτα. Η κούραση η σωματική με υπερνικά. Νιώθω άσχημα που η πίεση της δουλειάς, άρχισε και βγαίνει και στη σχέση μου με τον άνθρωπο μου. Με αποτέλεσμα να τον απομακρύνω. Τις μεγαλύτερες τύψεις όμως, τις νιώθω απέναντι στον εαυτό μου. Που ποδοπατώ κάθε όνειρο που έχω κάνει για μένα, μόνο και μόνο για να βγει το μεροκάματο.
Καταντήσαμε να κάνουμε παιδιά με χίλια ζόρια, και να τα μεγαλώνουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, η οι ξένοι. Η να μεγαλώνουν στον αυτόματο. Να ζούμε για να δουλεύουμε, και όχι να δουλεύουμε για να ζούμε. Διότι πλέον, ένας μισθός δε φτάνει για τα έξοδα μας. Οπότε πρέπει να δουλεύουν δυο, για να τα βγάλουμε πέρα. Και να οι τύψεις που βομβαρδίζουν το κεφάλι μου, καθημερινά.
Ξέρεις τι είναι να έρχεται το παιδί σου δίπλα σου, και να σε φτάνει στο ύψος της κοιλιάς σου; Να μένεις άναυδη όταν πας να το ντύσεις, γιατί μεγάλωσε τόσο γρήγορα, που δεν του κάνουν τα ρούχα; Που μαθαίνει λογάκια, προτάσεις, και δεν του τα έμαθες εσύ; Να λαμβάνεις μήνυμα στο κινητό, από τη νταντά του παιδιού σου, και να σου λέει ο μικρός περπάτησε! Και εσένα να γίνεται η καρδιά σου, θρύψαλα από τις τύψεις γιατί δεν ήσουν εκεί. Δεν το βοήθησες εσύ, να περπατήσει αλλά ένας ξένος.
Νεύρα κάθε μέρα, γιατί η καθημερινότητα, έχει γίνει ένας ατελείωτος αγώνας δρόμου. Δε ζούμε, δεν απολαμβάνουμε το τώρα. Άπλα τρέχουμε. Με γκρίνια και φωνές να ετοιμαστούμε όλοι μας το πρωί, να τα πάμε σχολείο, και να τρέξουμε στις δουλειές μας. Και εκεί συναντάμε το κοντό και το μακρύ, του κάθε ένα. Να ακούμε από παράπονα, φωνές, γκρίνιες, από τους πελάτες, μέχρι και απειλές από τον εργοδότη μας. Και φυσικά με αυτά γυρνάμε σπίτια μας.
Μπουχτισμένοι, σαν μια βόμβα που είναι έτοιμη να σκάσει. Και φυσικά σκάει, μέσα στην υπόλοιπη μέρα. Και ξεσπάμε σε άτομα που δε φταίνε. Τα παιδιά μας. Χάνουμε την υπομονή μας, την ώρα του διαβάσματος. Η την ώρα που πρέπει να τα κάνουμε μπάνιο. Η την ώρα του φαγητού. Και αισθανόμαστε χάλια, γιατί δε φταίνε αυτά. Ούτε και εμείς όμως. Άλλα η κατάσταση που επικρατεί. Και φωνάζουμε και ξεσπάμε, για όλα όσα νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Και είναι λάθος.
Δεν πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά μας. Ένα παιδί που γίνεται αποδεκτής ουρλιαχτών, ξεκινά τη ζωή του με τον φόβο και την ανημποριά. Αισθάνεται ότι δεν το λογαριάζουν, ότι είναι ένα τίποτα. Η δημιουργία της αυτοεικόνας, και της αυτοεκτίμησης είναι έργο, της διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού, από τους γονείς του. Είναι έργο του σεβασμού, της ενθάρρυνσης, και της αποδοχής, που δικαιούται να απολαμβάνει από τους γονείς του.
Από εμάς θα μάθει τα πρώτα βήματα, για να εκτιμήσει τον εαυτό του. Να νιώσει υπερηφάνεια και αργότερα, ως ενήλικας, με αυτά τα εφόδια θα αντιμετωπίσει τη ζωή με δύναμη, ρεαλισμό, ψυχραιμία και αξιοπρέπεια. Δεν πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά μας. Και αυτό, χρειάζεται σκληρή δουλειά, ώστε να ελέγξουμε τα νευρά και τον θύμο μας.
Τα καθημερινά διλήμματα των μαμάδων, είναι άπειρα, και προκύπτουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Επειδή, όμως, είναι στη φύση μας να νιώθουμε ενοχές, για όλους και για όλα. Καλό θα ήταν να ζυγίζουμε τις καταστάσεις. Να διαλέγουμε το καλύτερο δυνατό ανά περίπτωση. Κι έπειτα να πετάμε στον κάδο των αχρήστων, την επιλογή που απορρίψαμε. Εξάλλου, οι τύψεις δε γυρνούν τον χρόνο πίσω! Όπως έλεγε και η Σκάρλετ, «αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα». Ό,τι δεν κάναμε σήμερα, μπορούμε πάντα να το κάνουμε την επόμενη φορά.
