Έχεις νιώσει ποτέ ανήμπορος να ελέγξεις τη ζωή σου; Να νιώθεις ότι η ζωή σου τελειώνει; Ότι ίσως αυτές να είναι οι τελευταίες σου στιγμές; Έχεις νιώσει ποτέ να σου κόβεται το οξυγόνο και να βυθίζεσαι στην απόλυτη απελπισία; Αυτό είναι η κρίση πανικού. Αρκεί μόνο μία στιγμή, μία ξαφνική κατάσταση για να σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις ανάσα από το φόβο σου. Είναι ένα καμπανάκι του οργανισμού σου έτσι ώστε να καταλάβει ο ίδιος τι δεν του αρέσει ή τι δεν κάνει καλά για τον εαυτό του.
Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη πρώτη φορά που άνοιξα την πόρτα σε αυτόν τον εφιάλτη. Ξαφνικά μέσα σε λίγες στιγμές μεταμορφώθηκα σε έναν άλλον άνθρωπο. Είχε ριζώσει αυτός ο δαίμονας μέσα μου και δεν έλεγε να φύγει. Ξαφνικά ένιωθα πως τίποτα στη ζωή μου δεν έχει νόημα. Η μόνη μου ευχαρίστηση ήταν να μένω στο σπίτι με δικούς μου ανθρώπους, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να νιώθω ασφαλής. Οι κρίσεις πανικού είχαν γίνει οι καλύτεροι φίλοι μου.
Έτσι και έμενα έστω και λίγο μόνη μου ξεκινούσε το μαρτύριο μου. Το σώμα μου άρχιζε να γίνεται βαρύ, ανήμπορο να κρατήσει τα πόδια μου. Σε δευτερόλεπτα έπεφτα κάτω. Τα πόδια και τα χέρια μου άρχιζαν να μουδιάζουν, η ανάσα μου βάραινε και οι παλμοί μου έφταναν τους 150 σε μία μόνο στιγμή. Και η μόνη σκέψη που επικρατούσε στο κεφάλι μου ήταν ο φόβος του θανάτου. Κάθε φορά που συνέβαινε αυτό νόμιζα ότι θα σταματούσε η καρδιά μου. Ότι θα πέθαινα. Τρομακτικό, όμως απόλυτα αληθινό.
Η καθημερινότητα μου είχε γίνει ένα μόνιμο άγχος για τη ζωή μου. Πίστευα συνέχεια ότι κάτι συμβαίνει με την υγεία μου. Οι γιατροί και τα νοσοκομεία με είχαν μάθει πια. Και η διάγνωση η ίδια και η ίδια κάθε φορά: «Οι εξετάσεις σου δεν δείχνουν τίποτα παθολογικό. Είσαι μια χαρά». Αλλά εγώ το ίδιο τροπάριο. Ότι κάτι έχω και δεν μου το έχουν βρει. Και όσο δεν μου έβρισκαν κάτι τόσο πιο πολύ με κατέκλυζε όλη αυτή η αγωνία, ότι κάτι θα πάθω και δεν θα με προλάβουν. Με θυμάμαι να λέω με δάκρυα στα μάτια: «Κάτι έχω είμαι σίγουρη. Ας μου βρει κάποιος τι έχω να το προλάβω».
Το μόνο που είχα ανάγκη ήταν η κατανόηση από τους γύρω μου. Δεν έφταιγα εγώ. Δεν το έκανα επίτηδες. Φοβόμουν πάρα πολύ. Δεν ήθελα να πιέζω κανέναν και κλεινόμουν στον εαυτό μου για να είναι οι άνθρωποι που αγαπάω καλά. Η μόνη πραγματική βοήθεια όμως ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός.
Ο καιρός περνούσε και εγώ έχανα τόσο χρόνο από τη ζωή μου που άρχισα να αγχώνομαι ακόμα και για αυτό. Οι κρίσεις πανικού με είχαν κερδίσει. Τα ψυχοσωματικά πήγαιναν και ερχόντουσαν. Γιατί είναι γνωστό, ότι, όταν νοσεί η ψυχή, νοσεί και το σώμα.
Όμως ήρθε η στιγμή και για μένα που αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο. Δέχτηκα να κάνω την κρίση πανικού φίλη μου. Άρχισα να λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι αυτό που μου συμβαίνει είναι για καλό. Ότι είναι μία δοκιμασία που μου δίνει η ζωή για να βρω τον εαυτό μου. Και ότι αν τα καταφέρω θα είμαι μετά πιο δυνατή από ποτέ. Γι’ αυτό άρχισα να κάνω τα πράγματα που έκανα και πριν στη ζωή μου. Όσο και αν φοβόμουν. Αγκάλιαζα τον εαυτό μου κάθε φορά που ένιωθα ότι λυγίζω και του έλεγα ότι μπορεί να τα καταφέρει. Και έτσι τα κατάφερνα.
Στην αρχή ήταν δύσκολα. Όμως όσο περνούσε ο καιρός έμαθα να το διαχειρίζομαι χωρίς να φέρνω την καταστροφή του κόσμου. Μέχρι που πλέον αν τύχει και με επισκεφτεί αυτός ο φόβος μου, δίνω στον εαυτό μου να ξοδέψει το πολύ 10 λεπτά από το χρόνο του για να συνέλθει. Δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο. Επιλέγω να με αγαπώ.
Και όντως έγινα πιο δυνατή απ’ όσο φανταζόμουν. Επέλεξα να κερδίσω αυτή τη μάχη και όχι να υποταχθώ. Και αφού μπορώ εγώ είμαι σίγουρη ότι και εσύ, που διαβάζεις αυτό το κείμενο και με νιώθεις, μπορείς. Αγάπησε αυτό που σου συμβαίνει. Είναι μία προσπάθεια να σου πει ο εαυτό σου ότι βρίσκεσαι σε μία κατάσταση που δεν σου αξίζει. Δες την ουσία πίσω από αυτό. Και μία συμβουλή για όλους τους υπόλοιπους. Μη χλευάζετε αυτούς τους ανθρώπους λέγοντας πως δεν είναι τίποτα αυτό που έχουν. Γιατί η νόσος του μυαλού είναι η πιο τρομακτική από όλες τις άλλες ασθένειες.
