Κυριακή βράδυ. Μουντός καιρός και αραιή κίνηση στους δρόμους. Οι κίτρινες ορδές των ταξί μονοπωλούν την βραδινή ηχορύπανση και οι λιγοστοί πεζοί κινούνται βιαστικά, τυλιγμένοι στα πανωφόρια τους όσο ο αέρας δυναμώνει. Περιπλανιέμαι για ώρα ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά κάθε μπαρ που συναντώ στο δρόμο μου περιμένοντας να αντικρίσω κάτι τόσο μοναδικό που θα με κάνει να ξεχάσω πως σε λίγες ώρες ξημερώνει Δευτέρα.
Δύσκολες μέρες οι Κυριακές. Βασανιστικοί απολογισμοί, πονοκέφαλος από την κραιπάλη του σαββατόβραδου και υποσχέσεις που ξέρεις με σιγουριά πως θα αθετήσεις μέσα στην εβδομάδα. Γιατί πως αλλιώς θα κάνεις νέους απολογισμούς την επόμενη Κυριακή;
Έφυγα νωρίς από το ξενοδοχείο αφήνοντας στο κομοδίνο ένα μισοφαγωμένο μπιφτέκι και μία χλιαρή μπύρα να φυλάνε τσίλιες στα υπόλοιπα υπάρχοντά μου. Δεν είμαι σίγουρος πόση ώρα γυρνούσα άσκοπα, ονειροπολώντας και καπνίζοντας ασταμάτητα. Μόνο η αίσθηση του πακέτου που είχε ελαφρύνει επικίνδυνα στο χέρι μου με έκανε να συνειδητοποιήσω την απόσταση που είχα καλύψει στους άδειους δρόμους και πισωγύρισμα που είχα διαπράξει στην προσπάθειά μου να περιορίσω το κάπνισμα.
Αποφάσισα να μην συγχυστώ με τον εαυτό μου γιατί ήταν η μόνη μου παρέα και είχα ανάγκη να αισθάνομαι καλά με την πάρτη μου εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Ποιος ξέρει; Ίσως έτσι να κάπνιζα λιγότερο την υπόλοιπη βραδιά.
Προσπάθησα να ξεχαστώ παρατηρώντας τους περαστικούς μα ήταν ανώφελο. Η μιζέρια στα πρόσωπά τους ήταν πιο κραυγαλέα και από την ανάγκη μου για ακόμη ένα τσιγάρο. Ίσως πάλι, να ήταν η δική μου η μιζέρια ο λόγος που μου φαινόταν τόσο δύσκολο να αναγνωρίσω μία υποψία χαράς στα βλέμματα που με προσπερνούσαν μα γρήγορα έπαψε να με απασχολεί. Ήταν Κυριακή βράδυ και αυτό με ενοχλούσε περισσότερο από οτιδήποτε.
Κατέφυγα στην ύστατη λύση και ξεκίνησα να σκέφτομαι ”εκείνη”. Όλοι έχουμε μία ”εκείνη” που μας κάνει να ξεχνιόμαστε ή που καταφέρνει να εξαφανίσει και το ελάχιστο ίχνος καλής διάθεσης που μπορεί να επιβιώνει μέσα μας κάποια βαρετά κυριακάτικα βράδια.
Φαίνεται πως έκανα σωστή επιλογή τελικά, αφού στη θύμηση του τελευταίου επεισοδιακού αποχωρισμού λίγες ώρες πριν πτήση μου, η ανάγκη για αλκοόλ έσβησε μέσα μου κάθε διάθεση για κάπνισμα. Ποιος να το περίμενε; Ίσως και να έχει θετικό αντίκτυπο η ύπαρξη αυτής της γυναίκας στην κατά τ’άλλα ήρεμη και αδιάφορη ζωή μου. Ποτέ κανένας άνθρωπος δε με έκανε να πω
όχι σε ένα ακόμη τσιγάρο. Εάν το τίμημα για να γλιτώσω τον καρκίνο του πνεύμονα ήταν να υπομένω υστερικά ξεσπάσματα και ασήμαντα καβγαδάκια λίγο πριν ανέβω σε κάποιο αεροπλάνο που θα με πάρει μακριά από όλα αυτά, θα το πλήρωνα δίχως δεύτερη σκέψη.
Κάπως έτσι κατάφερα να δώσω λύση στο ερώτημα της βραδιάς. Θα έπρεπε να μπουκάρω σε κάποιο μπαρ και να αναζητήσω την επόμενη γυναίκα που θα με έκανε να σιχαθώ και το ποτό. Μετά από αυτό το ταξίδι θα είχα ξεμπερδέψει με όλες τις καταχρήσεις.
Αγόρασα για σιγουριά ένα ακόμη πακέτο τσιγάρο και χώθηκα στο πρώτο μπαράκι με χαμηλό φωτισμό και όσο λιγότερο αντρικό πληθυσμό γινόταν. Οι συνθήκες έπρεπε να είναι εξ’αρχής ευνοϊκές για να πάει καλά το πράγμα οπότε ήταν απαραίτητο να περιορίσω τους επίδοξους μνηστήρες που θα ανταγωνίζονταν τη χάρη μου. Σκαρφάλωσα στο άβολο σκαμπό και παρήγγειλα την πρώτη μπύρα της βραδιάς. Μαύρη και πικρή. Ακριβώς ό,τι απεχθάνομαι στη μπύρα δηλαδή. Παλιό κόλπο για να μην παρασυρθώ και πιω το μισό βαρέλι. Κάποια στιγμή θα το γυρνούσα σε ουίσκι ώστε να ξεκινήσει η κλισέ ενδοσκόπηση της μπάρας που θα μου έδινε εκείνο το περίλυπο-μυστήριο ύφος που μαγνητίζει βλέμματα και καίει καρδιές.
Στη σκέψη του πόσο πολλή ανάγκη είχα την προσοχή των γύρω μου αισθάνθηκα άβολα. Ντράπηκα. Αναγκάστηκα να αδειάσω ολόκληρη τη μπύρα στο λαρύγγι μου πριν φανεί πως έχω κοκκινίσει για τα καλά. Έτσι, ακόμη κι αν γινόμουν σαν παντζάρι, όλοι (ή τουλάχιστον όσοι με κοιτούσαν δίχως να τους παίρνω χαμπάρι) θα νόμιζαν πως ευθύνεται η μπύρα και όχι το περίεργο κόμπλεξ μου. Ακόμη και η αντίδραση μου, λοιπόν, όσο άμεση και προσεγμένη κι αν ήταν, βασιζόταν στη γνώμη των άλλων. Γέλασα, μα στην πραγματικότητα είχα εκνευριστεί. Τώρα χρειαζόμουν πραγματικά ένα ουίσκι.
Έβαλα τις σκέψεις μου στον πάγο και παρήγγειλα ένα Talisker (χωρίς πάγο). Φαίνεται πως ακούστηκα κάπως ανυπόμονος γιατί ο μπάρμαν ξίνισε τα μούτρα του αλλά δε με ένοιαξε. Δεν είναι ότι θα γινόμασταν και φίλοι..
Δεν ξέρω αν έφταιγε η ανάγκη μου να πάψω να σκέφτομαι το παραμικρό ή η ικανότητα των σκωτσέζων να σε βοηθούν με αυτό, μα δε μου πήρε πάνω από πέντε λεπτά και τρεις-τέσσερις γουλιές ώσπου να ξεχαστώ για τα καλά. Ήπια επτά ή οκτώ από δαύτα. Κούμπωσα και δύο μπύρες στο καπάκι, έτσι για σβήσιμο, μα περισσότερο επειδή δεν ήθελα να φύγω και το Talisker ήταν πια πολύ ακριβό.
Είχαν εξαφανιστεί τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου, ωραία και άσχημα. Όλα ήταν τώρα θολά και ευχάριστα. Ακόμη κι εύκολα. Συγκινήθηκα κάπως και παρήγγειλα ακόμη ένα ουίσκι εισπράττοντας τα συγχαρητήρια του μπαρμαν για τον νεροχύτη που έκρυβα μέσα μου. Τελικά ίσως και να γινόμασταν φίλοι.
Είχα πια περάσει σε άλλη σφαίρα, πολύ μακριά από όλους τους κοινούς θνητούς γύρω μου που άναβαν με μία μπύρα και δύο κιλά πατατάκια. Τους έβλεπα να γυρνάνε σπίτια τους σε καμιά ώρα το πολύ έτοιμοι να επιδοθούν σε μαραθώνιους πορνό ή σε κανένα γύρο ψυχαναγκαστικού σεξ πριν ξυπνήσουν Δευτέρα πρωί και τους καταπιεί η άγρια ρουτίνα γρηγορότερα από ότι κατέπινα εγώ το όγδοο ουίσκι. Να λοιπόν που ξεκινούσα και το παραμιλητό. Βέβαια το γεγονός ότι θυμόμουν με ακρίβεια τον αριθμό των ποτών μου ήταν καλό σημάδι.
Σε κάποια φάση έστρεψα την προσοχή μου στο τυπά που είχε καταλάβει το διπλανό σκαμπό. Είχε πιάσει την κουβέντα σε μία πληγωμένη ξανθιά οπτασία που κάπου προς το τρίτο ουίσκι (αυτό δεν το θυμόμουν με τόση ακρίβεια) αντάλλαξε κανά δυο ματιές μαζί μου. Δεν ξέρω γιατί δεν της έδωσα σημασία τότε. Φαινόταν τώρα να παίζει ένα παιχνίδι που ήξερε καλά. Ήταν στα νερά της που λέμε. Ίσως να βοηθούσε και ο συμπαίκτης. Δεν άκουγα τι της έλεγε έτσι όπως είχε γείρει προς το μέρος της, μα θα έπρεπε να ήμουν τυφλός για να μη διακρίνω τα σημάδια της θετικής της ανταπόκρισης στο ψιθυριστό του καμάκι. Οποιαδήποτε προσπάθεια να στρέψω την προσοχή της πάνω μου θα ήταν χαμένη. Καθαρός εγωισμός. Ένα πισωγύρισμα στο να αποζητώ την προσοχή των άλλων. Εξάλλου, είχα απομακρυνθεί εδώ κι ώρα από το αρχικό μου πλάνο συνειδητοποιώντας πως δεν χρειαζόμουν κάποια γυναίκα να μπει ανάμεσα σε μένα και το ποτό. Κάθε της προσπάθεια θα ήτανε χαμένη…
Τους άφησα στην ησυχία τους με την σιωπηλή ευχή να καταλήξουν στο ίδιο κρεβάτι. Ήταν τόσο ίδιοι και ταιριαστοί που θα μου κακοφαινόταν αν στα ξαφνικά εκείνη του έφερνε το ποτό στα μούτρα κι ορμούσε στην αγκαλιά μου.
Ζήτησα να πληρώσω φωνάζοντας απανωτά τον μπάρμαν με δύο λανθασμένα ονόματα. Ίσως αν είχα πετύχει στην τρίτη προσπάθεια να μου έκανε μεγαλύτερη έκπτωση. Πάντως φίλοι δε νομίζω να γίναμε.
Μισή ώρα αργότερα κι αφού κατάφερα να πείσω τον κακιασμένο ταρίφα πως δε θα του ξερνούσα τα καθίσματα, άραζα μπροστά στην τηλεόραση παρέα με το μπιφτέκι μου. Παρακολουθούσα ένα άθλιο πρωινάδικο δίχως να ξεκολλάω από τα υπέροχα πόδια της ξανθιάς παρουσιάστριας. Μου θύμισε την ξανθιά στο μπαρ. ΉΘελα απεγνωσμένα να κοιμηθώ μα περίμενα και τις αστρολογικές προβλέψεις να φτάσουν στο ζώδιό μου. Ίσως υπήρχαν ερωτικές εξελίξεις στον ορίζοντα. Έπρεπε να είμαι προετοιμασμένος.
