Φτάνω στο σταθμό μία ώρα πριν την άφιξη του τρένου. Αγοράζω στα γρήγορα το εισιτήριο και κατευθύνομαι στην αποβάθρα σχεδόν χαμογελώντας. Έχω στη διάθεσή μου πενήντα-κάτι λεπτά για να αφοσιωθώ στο απόλυτο τίποτα. Απεχθάνομαι να περιμένω ανθρώπους μα για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα να περιμένω το τρένο. Πιστεύω είναι μία από εκείνες τις καταστάσεις που δύσκολα μπορεί να στραβώσουν, και πόσο μάλλον με δική μου ευθύνη. Μου είναι εξάλλου αρκετά δύσκολο να φανταστώ κάποιον τρόπο με τον οποίο εγώ ο ίδιος θα επηρέαζα την άφιξη ενός τρένου καθισμένος σε ένα ξύλινο παγκάκι, πέντε μέτρα από την τάφρο των γραμμών. Η απόλυτη αθωότητα, συνδυασμένη με άθλιο espresso, πολλά τσιγάρα και ελάχιστο sudoku.
Το ταξίδι μου θα διαρκέσει 4 ώρες και κάτι ψιλά. Θα μπορούσα κάλλιστα να γλιτώσω την ταλαιπωρία με μία μισάωρη πτήση, μα μισώ τα αεροδρόμια. Η αναμονή πριν και μετά τον έλεγχο και η απαγόρευση του καπνίσματος αφαιρούν για μένα όλη τη γοητεία. Καταστρέφουν την αδημονία που θα έπρεπε να συνοδεύει κάθε φυγή, αντικαθιστώντας τη με την αγανάκτηση. Και ναι, μάλλον είναι αλήθεια πως για το τσιγάρο γίνεται όλος αυτός ο χαμός. Απλώς μου είναι αδύνατο να σταθώ έστω και ελάχιστα λεπτά σε χώρους όπου δεν μπορώ να ανάψω τσιγάρο.
Όχι πως στο τρένο μπορεί κανείς να φουμάρει δίχως αύριο, μα εδώ υπάρχουν παραθυράκια στην όλη υπόθεση. Συμβιβάζομαι με ένα ηλεκτρονικό, καταφέρνοντας να ξεκλέβω αμέτρητες τζούρες είτε γερμένος στο τζάμι του βαγονιού και καλυμμένος με την κουκούλα της ζακέτας μου, είτε ξαλαφρώνοντας στην ασφυκτική τουαλέτα, πιτσιλώντας παπούτσια και παντελόνι σε κάθε σκαμπανέβασμα της αμαξοστοιχίας.
Διαπιστώνω ακόμη, πως μου είναι απείρως ευκολότερο να πιάνω κουβέντα με αγνώστους όταν εκείνοι κάθονται απέναντι και όχι δίπλα μου. Μου έρχεται κάπως άβολη η όλη φάση του να απευθύνομαι σε κάποιον που απέχει ελάχιστα εκατοστά από τον ώμο και το μπούτι μου, ιδίως όταν η κουβέντα επιβάλλει να γέρνω ελαφρά ή να στρέφομαι προς το μέρος του κάθε φορά που πρέπει να προσποιούμαι πως ενδιαφέρομαι για τα λεγόμενά του. Σε ένα τρένο θα υπάρχουν τόσο οι διπλανοί, όσο και οι απέναντι. Αδιαφορείς για τους πρώτους και ελπίζεις για τους δεύτερους.
Η απόσταση προσφέρει την ευκαιρία να μελετήσεις τον άλλον. Μπορείς άνετα να περιεργαστείς την όψη του, ελπίζοντας να ξεχωρίσεις κάτι ιδιαίτερο που ν’ αξίζει, κάποιες κλεφτές ματιές όταν το τοπίο έξω από το τζάμι καταντά μονότονη ενασχόληση. Υπάρχουν στιγμές που η επιλογή ενός αγνώστου να περάσει τις ώρες του ταξιδιού του με τη δική σου φάτσα να αποτελεί ένα κομμάτι της περιορισμένης του θέας, σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός. Γιατί τι στο καλό…δεν έχει και τόσο κόσμο…θα μπορούσε εύκολα να βρει θέση οπουδήποτε αλλού.
Κοροϊδεύω τον εαυτό μου φυσικά, μα όσο παράλογη κι αν φαίνεται όλη μου αυτή η προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου πως γίνομαι αυτόματα αρεστός, δεν παύει να αποτελεί και τη μοναδική αιτία εκείνης της ανεξήγητης έξαψης που μου προκαλεί η παρουσία ενός ελκυστικού αγνώστου, σε στιγμές που οι επιλογές για να καταπολεμήσω την ανία είναι ελάχιστες (στην προκειμένη, ένα παράθυρο και λίγο άτμισμα στα κλεφτά).
Δε διαφωνώ, είναι αρκετά αξιολύπητη η ανάγκη να κάνεις τους άλλους να σε προσέξουν, μα ποιος ξέρει; Ίσως απλώς ν’ αρνούμαι να αποδεχθώ τη ρομαντική πλευρά αυτής της πεποίθησης…πως το ελάχιστο σημάδι ενδιαφέροντος μπορεί να οδηγήσει σε κάποια περιπετειώδη φιλία ή σε βιαστικό σεξ στην ασφυκτική τουαλέτα (ανάλογα την περίπτωση και τις διαθέσεις φυσικά).
Αυτή τη φορά στάθηκα άτυχος. Ένας ξερακιανός ξανθομάλλης εικοσάρης με ένα ζευγάρι τεράστια ακουστικά να πλαισιώνει σαν φωτοστέφανο το ξυρισμένο του κρανίο, πληκτρολογούσε με μανία στην οθόνη ενός εξίσου τεράστιου κινητού αδιαφορώντας για τους πάντες γύρω του. Δεν αντέχω τα άτομα που επιλέγουν να συμπεριφέρονται στο κινητό τους, όπως εγώ στο τσιγάρο μου: μην αφήνοντάς τα λεπτό από το χέρι. Ήμουν λοιπόν σίγουρος πως όσο κι αν βαριόμουν στη διάρκεια του ταξιδιού, δε θα επεδίωκα να γνωριστούμε, πόσο μάλλον να καταλήξουμε παρέα στην τουαλέτα…
Μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω κοιμήθηκα για περίπου μία ώρα. Ξύπνησα απότομα από ένα βίαιο τράνταγμα του συρμού και σηκώθηκα. Επανέλαβα τη διαδρομή κάθισμα-τουαλέτα, τουαλέτα-κάθισμα καμία δεκαριά φορές. Θα πρέπει να ρούφηξα καμιά πεντακοσαριά τζούρες σε όλα μου τα πήγαινε-έλα, τόσο που αναρωτιόμουν εάν θ’ άξιζε τον κόπο να το γυρίσω στο ηλεκτρονικό. Σκέφτηκα να κάνω μία έρευνα για συσκευές και εύρος τιμών, μα αισθάνθηκα πως αν έβγαζα κι εγώ το κινητό μου θα χανόταν και το τελευταίο ίχνος αισθητικής στο βαγόνι μας. Αποφάσισα να βγάλω το sudoku…
Πάλεψα με τα μικροσκοπικά τετράγωνα για καμία ώρα, μέχρι που ο πονοκέφαλος έσβησε κάθε αίσθηση περηφάνιας για την επιλογή μου. Σηκώθηκα για ένα ακόμη παθιασμένο ρούφηγμα και επέστρεψα στη θέση μου γεμάτος όρεξη για μουσική. Έχοντας συνδέσει τα ταξίδια μου με τις απείρως ανεβαστικές μελωδίες του hair metal και όλης της ένδοξης glam rock σκηνής των 80s, μου έκανε εντύπωση που έκανα κέφι τους Motorhead. Όχι πως δεν γουστάρω τον Lemmy, αντιθέτως, ο τυπάς είναι από τους ελάχιστους μπασίστες που με έκαναν να πειραματιστώ με το συγκεκριμένο όργανο, πριν υποκύψω στον έρωτα της κιθάρας… Έναν έρωτα μονόπλευρο φυσικά, αφού ποτέ δεν κατόρθωσα να κάνω μία κιθάρα να ακουστεί τόσο καλά, όσο εγώ αισθανόμουν γρατσουνώντας τις χορδές. Και κάπου εδώ θυμήθηκα τον Άλεξ. Ένας αληθινός μάστορας της ταστιέρας, ο απόλυτος γητευτής του εξάχορδου θεριού. Συγκλονιστικός κιθαρίστας προικισμένος με το σπουδαιότερο προσόν για ένα μουσικό: ανεξάντλητη φαντασία. Μία φαντασία που αποτύπωνε θεαματικά στα πιο μελωδικά του solo και στις πιο τρελές διασκευές που είχα την τύχη να ακούσω. Κανείς στην παρέα μας δεν είναι ιδιαίτερα ικανός στο οτιδήποτε, με τον Άλεξ να αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα της μετριότητας. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όφειλε την ασυναγώνιστη μαεστρία του στο τεράστιο μπάνιο του πατρικού του. Ξεκίνησε την κιθάρα στα δέκα του και για τα επόμενα οκτώ χρόνια, ώσπου έφυγε για σπουδές, δεν πέρασε μέρα που να μην έχει εξασκηθεί καθισμένος στην τουαλέτα. Μία φαινομενικά ηλίθια και αρκετά ασυνήθιστη (όχι για εκείνον) ιδέα, όπως το να πάρει την κιθάρα μαζί του την ώρα της ανάγκης του, εκμεταλλευόμενος την φοβερή ακουστική του ευρύχωρου μπάνιου, στάθηκε αφορμή για να πειστεί πως η καθημερινή εξάσκηση, δεν γνωρίζει όρια και αυθαίρετους περιορισμούς. Κάποτε τον άκουσα να περιγράφει για μία ώρα σχεδόν, το σετάρισμα της αγαπημένης του Telecaster, με μαγνήτες που είχε παραγγείλει από τη Γερμανία. Η αγωνιώδης του προσπάθεια να παρουσιάσει την επερχόμενη παρέμβαση στην ξύλινη θεά του ως τη σπουδαιότερη πλαστική στα χρονικά, με έπεισε να υπομείνω όλον εκείνον τον συρφετό ανούσιων πληροφοριών που έρρεαν από τα χείλη του. Τον ζήλεψα…ήθελα κι εγώ να ερωτευτώ όσο εκείνος.
”Μαμαά… Πόσο θέλουμε ακόμη;”
Το παραπονιάρικο αγοράκι στις διπλανές θέσεις διέκοψε την αναπόληση, θυμίζοντας μου πως είναι ώρα για τσιγάρο. Σηκώνομαι για μία τελευταία επίσκεψη στην τουαλέτα ακούγοντας τη μισοκοιμισμένη μαμά να ψιθυρίζει “μία ώρα ακόμη μωρό μου”. Το αγοράκι γύρισε απογοητευμένο στην οθόνη του tablet, ενώ εγώ παρατηρούσα τα καλλίγραμμα πόδια της…
Αποφασίζω να περάσω αυτήν την μία ώρα που απομένει καταστρώνοντας το πλάνο της βραδιάς. Συνειδητοποιώ πως η διαρκής σιωπή του ταξιδιού και τα συγκλονιστικά καλλίγραμμα πόδια που αντίκρισα προ ολίγου, με κάνουν να αποζητώ λίγη συντροφιά απόψε. Ελένη και Βίκυ: τα κορίτσια της παρέας μας. Η Ελένη είναι πολύ όμορφη και ίσως για αυτό δεν τη θεωρήσαμε ποτέ αληθινή μας φίλη, όσο έναν διαρκή πειρασμό που αντικαθιστούσε τη ρουτίνα με έναν ανομολόγητο αρσενικό ανταγωνισμό για το πολυπόθητο ”ναι” της. Της φερόμασταν πολύ διαφορετικά…με ηλίθιες φροντίδες και φόβο για τις αντιδράσεις της. Γι’ αυτό επιλέγαμε να μιλάμε στη Βίκυ και να λέμε ψέματα στην Ελένη. Είναι αδερφές οι δυο τους και έχω την εντύπωση πως η αντιπάθεια της Βίκυς για την αδερφή της δεν δικαιολογείται. Μου αρέσει η Βίκυ, μα δεν συνηθίζω να κοιμάμαι με άτομα που δεν βαριούνται να με ακούσουν. Δε ρισκάρεις να εκνευρίσεις τέτοιους ανθρώπους. Από την άλλη, η αξιολύπητη υποταγή μου στα καπρίτσια της αδερφής της, που απλώς επιθυμεί έναν κύκλο ηλιθίων που τη δοξάζουν, αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο μακριά από το κρεβάτι της. Καμία από τις δυο τους δεν πρόκειται να αποτελέσει αντικείμενο διεκδίκησης από μέρους μας όταν τα συμφέροντα και η ανάγκη μας για ξεφτίλα υπερβαίνουν κατά πολύ την ομορφιά της Ελένης.
”Μία ώρα” αρχίζω να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου. Ο πιτσιρικάς απέναντι με κοιτά με απορία. Σκέφτομαι πως έχω μία ώρα για να αποφασίσω σε ποια από τις δυο τους θα στείλω μήνυμα. Καλύτερα να τηλεφωνήσω όμως…πιο άμεσο, πιο ζεστό. Θα είχε πλάκα να περιγράψω στη Βίκυ τα ατέλειωτα σούρτα-φέρτα μου στην τουαλέτα. Άσε που μόνο με τη Βίκυ ρίχνω τα πιο αστεία μεθύσια…οι ιστορίες της είναι υπέροχες. Γέρνω στο τζάμι έχοντας πάρει την απόφασή μου. Μία ώρα μετά, απαντώ με προσποιητή κατανόηση στις δικαιολογίες της Ελένης που ”έχει κανονίσει με τα παιδιά από τη δουλειά”.
