Υπάρχουν φορές στη ζωή που τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα περιμένουμε. Βασικά τις περισσότερες φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμένουμε. Ή όπως θέλαμε να πάνε. Μπορεί να περνάμε ώρες σχεδιάζοντας διάφορες καταστάσεις, να δημιουργούμε σενάρια στο μυαλό μας που μέχρι και την τελευταία στιγμή, ενώ όλα μας δείχνουν ότι ίσως πρέπει να υποχωρήσουμε και να δεχτούμε την ήττα μας, βαθιά μέσα μας θεωρούμε ότι κάτι θα αλλάξει. Είτε γιατί έτσι πρέπει ή γιατί μας αξίζει ή γιατί ελπίζουμε ότι κάποια συμπαντική δύναμη έχει παρατηρήσει τι έχουμε περάσει κι αποφασίζει να μας δώσει αυτή τη «νίκη» αντί για μια ακόμη αποτυχία. Ανήμποροι να σκεφτούμε λογικά, στεφόμαστε σε εξωτερικούς παράγοντες για να μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε τον όγκο συναισθημάτων και σκέψεων που κατακλύζουν το μυαλό μας. Εγώ σίγουρα το κάνω. Μπορεί να είναι τα πάντα, άμα το καλοσκεφτείς. Ακόμα και η τύχη μπορεί να είναι ένα καταφύγιο. Αυτή η ανώτερη συμπαντική ενέργεια που πρέπει να τα έχεις καλά μαζί της για να μπορείς να αποκτήσεις αυτά που θέλεις. Ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον, αυτές τις στιγμές αδυναμίας.
Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, βρέθηκα σε μια τέτοια κατάσταση. Εντάξει, πολλές φορές έχω βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση. Αλλά εκείνη μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση. Σχεδόν εμμονικά, έπιανα τον εαυτό μου να διαβάζει άρθρα στο ίντερνετ, να προσπαθεί να καταλάβει αυτό που συμβαίνει, να μπορέσει να το διαχειριστεί. Αναρωτιόμουν αν κάποια ενέργεια μπορεί να επηρεάσει την πορεία των πραγμάτων και πώς εγώ μπορούσα να βοηθήσω σε αυτό, μα πάνω απ’όλα ήθελα να έχω την τύχη με το μέρος μου. Είχα σημειώσει λοιπόν διάφορα πράγματα που συμβόλιζαν την τύχη αν και πια θυμάμαι μόνο τα δύο: Το να πιάσεις ένα φύλλο στον αέρα την στιγμή που πέφτει από το δέντρο και να βρεις ένα κουμπί. Δεν χρειάζεται να περιγράψω πόσο αστεία εικόνα είναι μια κοπέλα να περπατάει μόνη της στο πεζοδρόμιο κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις, για να μπορέσει να πιάσει το φύλλο που ο αέρας με αποφασιστικότητα θέλει να χορέψει μαζί του, ενώ η βαρύτητα ζηλεύοντας θέλει να το ρίξει στο έδαφος.
Το σχέδιο μου δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ποτέ δεν προλάβαινα τα φύλλα και όλα τα άλλα ήταν υπερβολικά δύσκολα και χρονοβόρα για να ασχοληθώ μαζί τους. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Εκείνο το πρωί μπήκα στο λεωφορείο αποφασισμένη πως η τύχη δεν είναι με το μέρος μου και είναι καιρός να σταματήσω να ελπίζω. Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά που ένιωσα, όταν σηκώθηκα από το κάθισμα και βρήκα ένα κουμπί. Ένα ολοστρόγγυλο, μεσαίου μεγέθους, πράσινο κουμπί. Ήταν το πιο όμορφο κουμπί που είχα δει ποτέ μου! Κατέβηκα από το λεωφορείο και άρχισα να χαμογελάω στον εαυτό μου. Το κοιτούσα, το κρατούσα γερά στα χέρια μου να μην το χάσω. Επιτέλους, είχα καταφέρει το ακατόρθωτο, κυνήγησα την τύχη και εκείνη μου χαμογέλασε. Τώρα σίγουρα όλα θα πήγαιναν καλύτερα. Οι περαστικοί με κοιτούσαν σα να ήμουν τρελή αλλά δε με ένοιαζε, εκείνοι δεν ξέραν πώς είναι να έχεις στα χέρια σου ένα μαγικό κουμπί. Αποφασισμένη πως ήμουν ικανή να κατακτήσω τον κόσμο, πήγα να βάλω το κουμπί στην τσάντα μου για να μην το χάσω, όταν παρατήρησα κάτι παράξενο. Ένα κουμπί έλειπε από το μπρελόκ που της είχα κρεμάσει. Σταμάτησα. Κοιτούσα μια το μπρελόκ και μια το κουμπί στο χέρι μου, όταν συνειδητοποίησα πως το κουμπί που βρήκα, ήταν το δικό μου. Εμφανώς εκνευρισμένη, το πέταξα στην τσάντα μου. Πλέον δεν είχε την ίδια αξία και δεν με απασχολούσε καθόλου να του φερθώ ωραία. Η στιγμή είχε τόσο έντονα τον αέρα της τραγικής ειρωνείας που δεν μπορούσα παρά να γελάσω κουνώντας το κεφάλι καθώς σκεφτόμουν πόσο ανώφελο είναι εν τέλει να ελπίζω πως υπάρχει περίπτωση τα πράγματα μαγικά ν’αλλάξουν ή να γίνουν καλύτερα. Και συνέχισα με αυτή τη νοοτροπία. Τίποτα δεν γίνεται καλύτερο, άρα ποιος ο λόγος να ασχολούμαστε;
Αυτή η απαισιοδοξία με ακολουθούσε – και κάποιες φορές ακόμα ακολουθεί – για πάρα πολύ καιρό. Πριν καλά καλά το καταλάβω, ο τρόπος που αντιμετώπιζα τα πάντα γύρω μου είχε σχέση με αυτή τη βασική αρχή, ότι σπάνια η εξέλιξη των συνθηκών συνάδει με τις επιθυμίες μας. Μέχρι που πρόσφατα βρήκα τον εαυτό μου σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Συνέβαιναν γύρω μου πράγματα τα οποία δεν περνούσαν από το χέρι μου και δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Και όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, στράφηκα στο ίντερνετ. Αφού είχα τελειώσει το 15ο άρθρο μέσα σε ένα βράδυ για το θέμα που με απασχολούσε, άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου οι ίδιες γνώριμες σκέψεις. Αν μπορούμε να επηρεάσουμε καθόλου τα πράγματα που μας συμβαίνουν κι αν υπάρχει κάποιος τρόπος όταν θέλουμε κάτι – ή κάποιον – πάρα πολύ, να το αποκτήσουμε. Ξαφνικά θυμήθηκα το κουμπί. Και για κάποιο περίεργο λόγο, ορισμένα χρόνια μετά, το κουμπί είχε εντελώς άλλη σημασία αλλά πολύ μεγαλύτερη ισχύ. Κι έτσι κατάλαβα.
Σκεφτόμαστε τόσο συχνά την πορεία των πραγμάτων, και πώς μπορούμε να κάνουμε κόλπα στη ζωή μας για να πάνε τα πράγματα όπως τα θέλουμε, χωρίς στην πραγματικότητα να πράττουμε. Μας απασχολεί τόσο πολύ το να κοροϊδέψουμε κατά κάποιο τρόπο την ίδια μας τη ζωή, σαν να παίζουμε ένα παιχνίδι που ο μόνος τρόπος να νικήσουμε είναι να κλέψουμε ή να εξαπατήσουμε τον αντίπαλο μας. Στην πραγματικότητα η προσπάθεια που καταβάλουμε είναι ελάχιστη, αφού ελπίζουμε ότι με τα κολπάκια που θα κάνουμε, θα γυρίσει ο τροχός και τα πράγματα «μαγικά» θα γίνουν όπως τα ονειρευόμαστε. Χωρίς όμως να έχουμε κάνει κάτι όντως γι’αυτό. Όταν ακούμε για κάποιον άλλον ο οποίος είναι ευχαριστημένος με αυτά που έχει ή τη ζωή που ζει, αμέσως σκεφτόμαστε με πικρία ότι του χαμογέλασε η τύχη ή πως η τύχη είναι με το μέρος του,τι τα θες! Χωρίς να μας περνάει από το μυαλό ότι εκείνος ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να έχει κοπιάσει για να φτάσει εκεί που ήθελε, ή απλούστατα να του άρεσε η ζωή που ζούσε εξαρχής. Όμως η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μας.
Η τύχη που άλλους τους ανυψώνει στα ουράνια κι άλλους τους πετάει στο χώμα, είναι ακριβώς σαν το κουμπί. Είναι δική μας εξαρχής. Δεν την χάνει κάποιος και την βρίσκει κάποιος άλλος, ούτε αποφασίζει εκείνη ποιόν προτιμάει να βοηθήσει. Αφήνουμε τις μέρες να περάσουν και μας απορροφούν τόσο οι αρνητικές σκέψεις, που ούτε λεπτό δεν σκεφτόμαστε να κάνουμε κάτι έμπρακτα. Να σηκωθούμε από τον καναπέ, να βγούμε έξω, να πάμε σε εκείνο το μέρος που πάντα θέλαμε ή να μιλήσουμε στον άνθρωπο που σκεφτόμαστε τα βράδια πριν κοιμηθούμε. Αφήνουμε την ευτυχία να μας προσπεράσει, κολλημένοι σε μια σκέψη ότι η ζωή «δεν είναι» για μας. Εμάς η τύχη μας έχει ξεχάσει, άρα ποιος ο λόγος να προσπαθήσεις να πας κόντρα;
Μα κάνουμε τόσο μεγάλο λάθος. Η τύχη, είναι ακριβώς σαν το κουμπί μου. Την κατέχουμε πάντα. Βρίσκεται στην άκρη του χεριού μας και περιμένει με ανυπομονησία να την πιάσουμε. Το μόνο δύσκολο, είναι να την αναγνωρίσουμε. Να καταλάβουμε ότι την έχουμε. Εκείνη κάθεται σιωπηλά και μας περιμένει, περιμένει την μέρα που θα ξυπνήσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε πως η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όταν σταματήσουμε να ψάχνουμε τα τυχερά κουμπιά των άλλων και δούμε πως το δικό μας ήταν πάντα εκεί εξαρχής, στο μπρελόκ που είχαμε κρεμάσει. Δεν θα αλλάξουν όλα ξαφνικά μόλις συμβεί αυτό. Πρέπει να φερθούμε με προσοχή και φροντίδα, στην τύχη μας αλλά και στον εαυτό μας. Το να την αναγνωρίσουμε δεν την ενεργοποιεί μαγικά. Αλλά το να επιλέξουμε να δράσουμε για την ευτυχία μας… είναι πράγματι μια μαγική διαδικασία.
