«Μη μου τη λήθη τάραττε». Καλωσορίσατε στην εποχή της αθεράπευτης λήθης. Πρόκειται για μια ιογενή λοίμωξη που μαστίζει παρατεταμένα τον σύγχρονο κόσμο. Τροφοδοτείται από την οργή, τον θυμό από τα έντονα γενικότερα δύσπεπτα συναισθήματα. Προβάλλεται ως αμυντικός μηχανισμός για όλους εμάς, που δυσκολευόμαστε να μεταβολίσουμε τα ακραία συναισθήματα.
Η λήθη που προσβάλει τις γενιές μας λειτουργεί ως αυτοματοποιημένη αντίδραση, σε ένα επίπεδο επιδερμικό, αφού μετά ακολουθεί ένα μείγμα διάφορων πιο επιθετικών συναισθηματικών αντιδράσεων. Λήθη σημαίνει ξεχνάω. Πρόκειται για την δύστροπη, μικρότερη αδερφή της μνήμης. Περιλαμβάνει λησμονιά με ένα δάκρυ αγνωμοσύνης. Λειτουργεί σαφώς με επίκληση στο συναίσθημα, εν αντιθέσει της μνήμης που υπηρετεί το μυαλό.
Την λήθη όταν την υιοθετείς, όταν την επιλέγεις, διαφεύγεις της γνώσης και η γνώση υποχρεούται να υφίσταται. Οφείλουμε να την καλλιεργούμε όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να παρουσιαζόμαστε με ασφάλεια, με δύναμη, με μια ώριμη διαχείριση στα διάφορα βιώματα που μας πλησιάζουν απειλητικά τα περισσότερα.
Την λήθη δεδομένου των συνθηκών που διαδραματίζονται και της συχνότητας αυτών, την σωματοποιήσαμε, αφού πρώτα την ενστερνιστήκαμε. Εξ’ ου και τα μετέπειτα αρχάρια βήματα των επαναλαμβανόμενων λαθών μας. Βαδίζουμε σε μια εποχή των αντιθέσεων, της ακρότητας, της υπερβολής. Πρόσφορο έδαφος για να καρποφορήσει στο συνειδητό μας η επιλογή της λήθης. Μπουχτίσαμε από έντονες ημερομηνίες μνήμης που στιγματίζουν. Αν μη τι άλλο μας ανακουφίζει να ξεχνάμε. Μας βολεύει να ξεχάσουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία, που συνεχίζει να λαμβάνει μέρος ακόμη και σήμερα. Μας βολεύει να ξεχάσουμε την μεγάλη ανυπολόγιστη πυρκαγιά στο Μάτι. Μας βολεύει να ξεχάσουμε το ανυπέρβλητο δυστύχημα στα Τέμπη. Άλλωστε το πρόβλημά μας με το μέτρο και την ισορροπία είναι γνωστόν. Η σειρά των συναισθημάτων που γεννιούνται μέσα μας είναι συνηθισμένη. Πρώτα πρώτα σοκαριζόμαστε. Αμέσως μετά ακολουθούν οργή, θλίψη, πόνος και εν συνέχεια προχωράμε με ένα μούδιασμα που μετέπειτα εξαλείφεται, προσγειώνοντας μας άτσαλα στην κανονική ροή της συναχωμένης μας καθημερινότητάς.
Η λήθη ας μην γελιόμαστε κρύβει αδυναμία. Η λήθη σε καθίζει. Σε φυλακίζει σε ένα γυμνό, μικροσκοπικό, σκοτεινό δωμάτιο με τέσσερις άδειους τοίχους. Δηλώνει ανικανότητα. Εξυπηρετεί σαφώς στιγμιαία, αφού σε βγάζει από την δύσκολη θέση της ανάληψης ευθύνης, ενώ πρωτίστως σε αποκλείει από μια σύνθετη πνευματική διεργασία απαραίτητη για την ολοκληρωμένη ακέραια υπόσταση μας. Μιας ευθύνης που κανείς δεν βρίσκεται διατεθειμένος να χρεωθεί. Ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά και με την ευθύνη. Επιλέγουμε ανελλιπώς να ξεχνάμε μηδενίζοντας τις αναμνήσεις μας, ακρωτηριάζοντας τις εμπειρίες μας.
Από την άλλη κάνουμε λόγο για μια δόλια λήθη που στοχεύει να ξεγελάσει τα θρασύδειλα αφεντικά της προσφέροντας στους υπολοίπους παρατηρητές την εύκολη χειραγώγηση. Θρέφεται από την εξουσία, την έλκει η φθορά. Η λήθη δεν λυτρώνει, δεν γιατρεύει. Η λήθη περιορίζει, εξασθενεί την σκέψη. Διαστρέφει και παραποιεί την πραγματικότητα, την αλήθεια. Οδηγεί σε ένα πνευματικό λήθαργο. Υποβαθμίζει κάθε οντότητα και υποτιμά το αναφαίρετο και πολύτιμο δικαίωμα του καθενός στην ζωή.
Να θυμάσαι θα πει να μην φοβάσαι. Να θυμάσαι θα πει να ζεις με πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Να θυμάσαι θα πει να αισθάνεσαι περήφανος για το παρελθόν οικοδομώντας ένα πιο αρεστό μέλλον. Να θυμάσαι θα πει να διδάσκεσαι από τις εμπειρίες σου και να φροντίζεις να τις εμπλουτίζεις με ευπρόσδεκτα στραβοπατήματα μέσα από ένα μεγάλο εύρος συνειδητών επιλογών. Να θυμάσαι θα πει να μην πεθάνεις!
