Μήπως ζεις τη ζωή κάποιου άλλου;
«Όλη μου τη ζωή μια δεύτερη κρυφή, αγέννητη ζωή με ακολουθούσε. Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική, δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε» λέει το λαϊκό άσμα του Κότσιρα. Ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες 100% ο εαυτός σου; Οι αποφάσεις που παίρνεις είναι δικές σου; Αναλογίσου!
Φοράς τα ρούχα που σου προτείνει η μόδα, τα κολλητά τα τζιν, τα ριχτά πολύχρωμα μπλουζάκια, τα σκισμένα τζιν σου, τα κοντά σορτσάκια, τα παπούτσια τα adidas. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να φορέσεις κάποιο ρούχο το οποίο δε συμβαδίζει με το ρεύμα της εποχής; Κατά πάσα πιθανότητα ναι, αλλά το απέρριψες επειδή ένιωθες άβολα, επειδή φοβήθηκες την κριτική των γύρω. Το απέρριψες επειδή δεν ταίριαζε με τα ρούχα που σου πλασάρουν.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ψάχνεις να βρεις τη ζωή σου, έναν λόγο ύπαρξης. Ανεβάζεις τις γαμάτες τραγουδάρες σου, τις ωραίες τις φώτο με λεζάντα «τα σπάμε κι απόψε» ενώ στην ουσία κάθεσαι ακούνητος, κρατώντας ένα ποτό στο χέρι και κοιτάζοντας το υπερπέραν μέσα σε ένα κλαμπ στο οποίο δεν περνάς καθόλου καλά, αλλά πήγες για ένα check in. Για να υποδηλώσεις την παρουσία σου, τη φοβερή σου ζωή! Ανεβάζεις συνεχώς ρητά μεγάλων προσωπικοτήτων στο Facebook, instagram κλπ., και το μόνο που καταφέρνεις είναι να πληκτρολογείς ώρες ατελείωτες την ύπαρξη σου αντί να ζεις.
Τέλος. Tα όνειρα σου δεν είναι δικά σου, είναι κοινά. Όλοι πλέον έχουν τα ίδια όνειρα. Ένα γρήγορο αυτοκίνητο, μεγάλη ερωτική απήχηση, ένα μεγάλο πολυτελές σπίτι, μια δουλειά που να σου προσφέρει τεράστιο εισόδημα. Γενικά, οτιδήποτε που κοστίζει πολλά χρήματα, είναι ο στόχος σου.
Οπότε, καταλήγεις να κάνεις μια δουλειά που ίσως να μη σου αρέσει, αντί να κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου. Ξοδεύεις τα λεφτά σου σε αχρείαστα, αλλά συνάμα εντυπωσιακά υλικά αγαθά όπως σε προστάζει η κοινωνία.
Νιώθεις διαφορετικός, φοβερός, ότι κάνεις τη διαφορά!
Μάντεψε! Είσαι ίδιος με όλους τους άλλους. Έγινες ένα με τη μάζα, φιλαράκο! Δε διαφέρεις!
Ανέβαλες τη ζωή σου για αργότερα. «Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στον θάνατο» είχε πει ο Χρόνης Μίσσιος.
Ήρθε ο καιρός να σπάσεις τα δεσμά σου, κανε τα ταξίδια που πάντα ονειρευόσουν, αγόρασε τα πράγματα που πραγματικά θέλεις, κάνε παρέα με τα άτομα που πραγματικά σ’ αρέσουν. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου, καν’ τη δική σου, πότε δεν είναι αργά! Κλείνω με τους υπέροχους στίχους του Σαμαράκη:
Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά» κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθειά πονέσει.Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ’ ακούς- ό, τι κι αν γίνει.Advertising
Σύνταξη κειμένου: Θανάσης Τσιώλης
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
