Ο εαυτός μας, είμαστε εμείς. Πρέπει να μάθουμε να τον αγαπάμε και να τον σεβόμαστε. Όταν μας ζητάει αγάπη, να του τη δίνουμε. Όταν μας ζητάει ελευθερία, να του τη χαρίζουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να τον πληγώνουμε και να τον φυλακίζουμε στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Είναι το πιο αθώο μας κομμάτι. Οι πιο βαθιές μας επιθυμίες κι όλα αυτά που μας δίνουν δύναμη για ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και πιο ευτυχισμένοι.
Καμιά φορά, τον ξεχνάμε και τον αφήνουμε σε μια άκρη. Και αυτόν τον τρώνε οι σκέψεις. Βυθίζεται στα πιο τρελά και παράξενα όνειρα. Και περιμένει τη στιγμή που θα του δώσουμε σημασία. Όχι πολύ, λίγο. Ίσα που να αισθανθεί και πάλι ευτυχισμένος. Να νιώσει ότι είναι γεμάτος ζωή και ελευθερία.
Ο εαυτός μας, δε ζητάει τίποτα παραπάνω από αυτό που του αναλογεί. Μα, μην τον παρατάς. Μην τον αφήνεις έρμαιο στα νύχια της εκμετάλλευσης. Είναι δικός σου, κομμάτι σου. Είσαι εσύ ο ίδιος. Μην τους αφήνεις να του συμπεριφέρονται άσχημα. Άμα τους αφήσεις χώρο, θα τον κακομεταχειριστούν. Μάθε να διαβάζεις τους ανθρώπους. Τα μάτια τους λένε πολλά. Ακόμα περισσότερα λένε οι πράξεις τους. Δώσε τους χώρο κι ευκαιρία να μπούνε στη ζωή σου, μα όταν έρθει η ώρα να τους συστήσεις τον εαυτό σου, αναλογίσου πρώτα καλά.
Ο εαυτός μας, είναι ο θησαυρός που κρύβουμε. Το πιο πολύτιμο δώρο που έχουμε. Άμα πληγωθεί, δύσκολα γιατρεύεται. Άμα ανοίξουν οι πληγές, δύσκολα κλείνουν κι άμα ματώσει το τραύμα, δεν επουλώνεται. Μη βιάζεσαι να τον βγάλεις στον έξω κόσμο. Κράτα τον λίγο ακόμα στον δικό του όμορφο κόσμο, που είναι ευτυχισμένος και γεμάτος ελευθερία. Κι όταν έρθει ο καιρός, άφησέ τον ελεύθερο να πετάξει και να κάνει με την ομορφιά του τον κόσμο σου να λάμψει. Και τότε, να κερδίσει τους ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν μ’ ένα μικρό κομμάτι του.
