Τριγυρνώ στα στενά της πόλης. Ζευγάρια περπατούν χέρι χέρι, παρέες σκορπίζονται και γελάνε. Ήχοι κιθάρας και σαξόφωνου πλημμυρίζουν τον αέρα που αναπνέω. Και συνεχίζω. Τί είναι αυτό που μας ενώνει.
Τα φώτα της Τσιμισκή με τύφλωσαν και φεύγω για πλατεία. Η πόλη φόρεσε τα καλά της. Ανάβω ένα τσιγάρο. Μνήμες. Δεκαετία του ’90. Η χρυσή δεκαετία. Η δεκαετία μας. Ακούω γέλια από την Άθωνος, με μέθυσε η μυρωδιά του κρασιού και συνεχίζω. Κρατάμε παγωτά και λέμε αστεία. Και γελάμε. Τα γέλια με πήγαν μέχρι τον Μ. Αλέξανδρο. Μουσική στο στέρεο και skate. Τί είναι αυτό που μας ενώνει.
Το φεγγάρι έγινε τόσο λαμπερό που φωτίζει τον Λευκό Πύργο και κάνει το λιμάνι να φαντάζει όνειρο ρομαντικού. Στάση, μπύρες και τσιγάρο. Κάθομαι στο πεζούλι, πίνω μια γουλιά και κοιτάζω τη θάλασσα. Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω εμάς. Μα καλά, τι συζητάμε; Κοιτάμε το λιμάνι και μιλάμε για όνειρα. Για εμάς. Γυρνάω από την άλλη. Είναι μια παρέα αγοριών που μας κοιτάζει και προσπαθεί να βρει τρόπο για να μας μιλήσει. Γελάω. Τί είναι αυτό που μας ενώνει.
Φύσηξε Βαρδάρης. Νιώθω ένα παλτό στον ώμο μου. Χαμογελάς. Και συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Κάτω από το φεγγάρι φτιάχνουμε τα όνειρά μας. Τη μοναξιά μας, τους φόβους μας, τα προβλήματά μας τα μοιραζόμαστε με τη θάλασσα. Τα εξαλείφει. Τί είναι αυτό που μας ενώνει.
Είναι που ένας ερωτικός χορός γέννησε αυτή την πόλη. Μια σειρά από συμπτώσεις μας έφερε εδώ. Είναι που η θάλασσα μας αγκαλιάζει κι εμείς το ίδιο. Είναι που γεννηθήκαμε εδώ για να είμαστε αυτοί που είμαστε. Είμαστε από το ίδιο υλικό πλασμένοι. Οικογένεια, φιλίες, έρωτες όλα εδώ. Κι αν τύχει καμιά φορά και περάσεις από τα μέρη μας, αν τύχει καμιά φορά και συναντήσεις την παραλία μας κι αν ποτέ νιώσεις μόνος και στενοχωρημένος έλα να μας βρεις. Κι αν είμαστε κάπου χαμένοι στα Κάστρα κοίτα πίσω από τον Λευκό Πύργο και τότε θα δεις το φεγγάρι. Ξέρει αυτό. Και θα καταλάβεις. Θα χαμογελάσεις και θα βρεις τον δρόμο σου. Και τότε θα ξέρεις. Τι είναι αυτό που μας ενώνει.
