Αν μπορούσες για μια μέρα να είσαι ο οποιοσδήποτε ποιος θα επέλεγες να είσαι;
Αν μπορούσες για μια μέρα να είσαι ο οποιοσδήποτε ποιος θα επέλεγες να είσαι; Μην μου πείτε πως δεν έχετε αναρωτηθεί η επιθυμήσει ποτέ κάτι τέτοιο; Και μη μου πείτε πως δεν αλλάξατε πολλές φορές γνώμη μέχρι να καταλήξετε κάπου; Και αυτό φυσικά μέχρι να προκύψει ένα νέο δίλημμα και έπειτα μια νέα απόφαση. Το πόσο μάλιστα κοινό είναι για όλους μας αυτό το παιχνίδι του μυαλού και πόσο μας ενώνει συμπαντικά μια τέτοια ιδέα φαντάζει οξύμωρο σε σχέση με το πόσο παλεύουμε οι περισσότεροι να είμαστε εμείς, δηλαδή ο εαυτός μας. Αυτή ακριβώς η πάλη είναι που προκαλεί αποσπάσεις και σε εκείνο το σημείο είναι που εντοπίζονται τα αίτια αυτής της επιθυμίας. Συχνά μια τέτοια σκέψη ορίζεται είτε από την ανάγκη να είμαι αυτό που θαυμάζω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είτε από την αίσθηση πως δεν είμαστε αρκετοί για εμάς η και από τη διάθεση να γίνουμε λιγότερο βαρετοί και περισσότερο ενδιαφέροντες.
Στη δική μου ανάγκη να ικανοποιήσω το μεγαλύτερο μου απωθημένο
Στη δική μου ανάγκη να ικανοποιήσω το μεγαλύτερο μου απωθημένο, να μοιράζομαι τα πάθη και του πόθους μου μέσα από νότες και φωνητικά πυροτεχνήματα, θα ήθελα να είμαι μια ταλαντούχα Edith. Μια Edith Piaf λοιπόν, μου είναι ότι πρέπει! Όλα ταιριάζουν γάντι με την αισθητική μου, την εποχή και την ματιά στην τέχνη. Μπορώ να είμαι μια Edith ρομαντική, με σπαραχτική φωνή και άναρχο συναίσθημα, χωρίς όρια, χωρίς προσαρμοστικότητες. Απείθαρχη ψυχή και ασύδοτο πνεύμα. Αμόρφωτη και άτεχνη τεχνική μα μορφωμένο και τεχνικά άρτιο καλλιτεχνικό ένστικτο. Παραμορφωμένη αίσθηση του γούστου αλλά συμπτωματικά καλλιτεχνική αισθητική αρτιότητα.
Το υπέροχο αυτό κορίτσι που περπάτησε και έζησε στις πιο υγρές γειτονιές του Παρισίου είναι σκληρό και ανθεκτικό μέχρι να βρει έναν δρόμο με ροδοπέταλα και πλαϊνά γεμάτα με περήφανα κυκλάμινα. Θαυμάζω που η προσδοκία για σύνδεση με τον κόσμο δεν ξεγλίστρησε σε κάποιο σοκάκι. Εκπλήσσομαι που δεν κυνηγήθηκε από τους φόβους που η απουσία της μάνας προκαλεί. Με γοητεύει που προήλθε από έναν πατέρα που εμπορεύτηκε τα παιδικά της όνειρα. Με συνταράσσει που για να περισώσει λίγο από την ψυχή της μετέφερε τον πόνο στους μύες και τα οστά. Με συγκλονίζει που η φωνή της σε προσκαλεί σε έναν χορό αισθήσεων που οδηγεί στην εξιλέωση. Είναι μαγικό να μπορώ με μια μελωδία να εξομολογώ τόσο κόσμο. Καθώς ανακαλώ στη μνήμη το πόσο βούλιαξε στα άδυτα της ατάλαντης μοίρας της, αλλάζω γνώμη.
Κάπου εκεί είναι που συχνά θα ήθελα
Κάπου εκεί είναι που συχνά θα ήθελα έστω και για μια μέρα να είμαι η Frida Kahlo. Frida, έχεις ένα ατίθασο όνομα και μια ζωηρή ματιά που πάει σε λίγους αλλά θαυμάζουν πολλοί. Είσαι ψυχικά ατρόμητη και πνευματικά άτρωτη και θέλω λίγο ακόμη να σε φτάσω. Δημιουργείς τέχνη με πιο πολλά “δεν πρέπει” από ότι εγώ. Μπορώ να πλάσω χωρίς περιστροφές την τέχνη μου θαρρώ, αν γίνω εσύ και μάθω πως το κάνεις. Η έμπνευσή σου προκαλεί αστραπές και η κοινωνική σου οπτική εικαστικά παραστρατήματα. Θέλω να δω μέσα από το επαναστατικό σου βλέμμα πως ακριβώς ακυρώνεις αυθύπαρκτους θεσμούς χωρίς αξία και πως τολμάς να τα βάζεις με όσους σ’ αγαπούν κάνοντάς τους τελικά να σε ερωτεύονται.
Ελπίζω στο οπλοστάσιο των τόσων ταλέντων σου να βρω το όπλο εκείνο στη μάχη ενάντια στην ανοχή. Ζωγραφίζοντας τρομακτικά, να αφυπνίσω τις δειλές συνειδήσεις, να ξεβολέψω την ματαιοδοξία. Στη Frida βρίσκω τη μάνα που δε χρειάστηκε να γίνει για να είναι, τη σύζυγο που παραμένει ερωμένη ακόμη και όταν δεν προσφέρει έρωτα, την κόρη που ξεχνά το ρόλο της ως τέτοια όχι όμως εκείνο των γονιών της. Σαστίζω κάθε φορά που ταπεινώνει με αμετροέπεια την τύχη της αλλά δεν ταπεινώνεται. Ορθώνει ανάστημα στα δεινά της μετατρέποντάς τα σε τέχνη. Μα σαν παρατηρώ από την κλειδαρότρυπα την τέχνη της, καταλαβαίνω πως δε θα υπήρχε τέτοια τέχνη χωρίς τον πόνο που κουβαλά, κι απομακρύνομαι.
Έρχεται λοιπόν φορές με ανάλαφρο βηματισμό
Έρχεται λοιπόν φορές με ανάλαφρο βηματισμό η Coco και έτσι ανάλαφρα γρατσουνάει τους νευρώνες του εγκεφάλου μου. Τότε με σιγουριά γυρεύω να μπορούσα έστω για μια μέρα να είμαι η ιέρεια της κομψότητας, η Coco Chanel. Ξυπόλυτη μέσα στα βολικά της παπούτσια, γυμνή μέσα στα απλά ρούχα της, αθόρυβη μέσα στη βροντερή υπερηφάνεια της, επιβάλλει μόδα και επιβάλλεται. Θα με απελευθέρωνε η λιτότητα της φύσης της, με δυναμώνει η σιγουριά της επιλογής της, με κάνει κυρίαρχη η επιρροή της σε γυναίκες και άντρες. Αρρενωπά στέκεται απέναντι στην γυναικεία υπεροχή και θηλυκά προσαρμόζεται στην αντρική παιδικότητα. Θα καταφέρω σε μια μέρα να νιώσω τόσο ανεξάρτητη από γυναικείες μικρότητες;
Θα μπορέσω να γίνω επιρρεπής σε ανδρικές ενασχολήσεις χωρίς να χάσω την ακεραιότητα της γυναικεία μου φύσης; Τόσο περίτεχνα κατάφερνε να κάνει και τα δύο που ίσως φτάνει κάποιες ώρες για να δασκαλευτώ τον τρόπο της. Θέλω στ’ αλήθεια να δω πως είναι να ξεκινάς με τόσο άδεια χέρια και να γεμίζεις θησαυρούς, κάθε που τ’ ακροδάχτυλά σου αγγίζουν με λατρεία τα σπάνια για εσένα υφάσματα. Θέλω να μάθω πως μπορώ να πλημμυρίσω με λόγια τις γραμμές μόνο με σύμμαχο τα πλήκτρα χωρίς να υπάρχει η γραφομηχανή. Μου λείπει όμως η υπομονή που είχε εκείνη και έτσι μένω ξανά στα σίγουρα, με εμένα.
Λατρεύω τις γυναίκες και ειδικά
Λατρεύω τις γυναίκες και ειδικά την Edith, τη Frida, την Coco. Μα θα χρειαστώ κάποιες αρετές για να μπορέσω να αντέξω τον πόνο που μάθανε εκείνες να κάνουν έμπνευση. Τόσο γενναία δεν είμαι, ούτε ξέρω αν αξίζει τόση γενναιότητα η ζωή. Το να είσαι έξυπνος αρκετά για να γλιτώνεις τις κακοτοπιές της είναι πιο φρόνιμο θαρρώ και πιο καλό άνθρωπο σε κάνει. Θα μπορούσα φυσικά να υποστώ τις αναποδιές με τίμημα τις συγκινήσεις, με δώρο την υστεροφημία. Μα αν ήταν για μια μέρα, μονάχα για μια μέρα, θα επέλεγα να είμαι ο Διογένης στο Πιθάρι του.
Ως Διογένης, κυνικός, περιπαιχτικός και αυτάρκης, θα χάζευα και θα παρατηρούσα τον κόπο των άλλων για περισσότερη ζωή από ότι αναλογεί στον καθένα από εμάς. Θα είχα την τύχη φυσικά να ζήσω σε άγνοια κινδύνου όπως η Edith, να παρατηρώ με τρόπο ολιστικό όπως η Frida και να βλέπω απλά τον κόσμο όπως η Coco. Δε θα χρειαστεί όμως να χρεώσω τον κόσμο γύρω μου με μια κληρονομιά που αν δεν εξαργυρώσει, θα πάει χαμένη και αν εξαργυρώσε,ι δε θα πάψει να οφείλει μεγαλουργήματα.
