Λιγότερες ρυτίδες ή περισσότερα χαμόγελα; Είναι συχνά που σκέφτεσαι μη σου κοστίσουν ένα-δυο χαμόγελα μερικές καινούργιες ρυτίδες. Αν γινόταν να τις αποφύγω ………, λες και συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Στο δρόμο για τη δουλειά σίγουρα θα κατεβάσεις το καθρεφτάκι του παρμπρίζ τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές. Χαζεύεις το άψογο μακιγιάζ σου, την ακρίβεια με την οποία σχημάτισες την ευθεία γραμμή στο μούσι σου, πόσο υπέροχα μεταμορφώνει το φως του ήλιου το πρόσωπό σου, πώς ακόμη η συννεφιά και η βροχή μετατρέπουν τη μελαγχολία στα μάτια σου σε γοητεία. Διαδραματίζεται μια σκηνή εσωτερικού ναρκισσιστικού μονολόγου του Ντόριαν Γκρέυ, με κοινό κανέναν. Οι πρώτες δύο φορές είναι αναγνωριστικές και οι άλλες δύο στοχεύουν στην επιβεβαίωση. Την έχεις αλήθεια τόσο ανάγκη που τρέφεσαι σχεδόν από αυτήν. Θεωρείς πως αν σου κάνεις, αρκεί. Αρκεί; Βλέπεις στο μαγικό σου καθρεφτάκι την αποδοχή του εαυτού σου και ενώ τρέμεις για το αντίθετο, γνωρίζεις καλά, πως έχεις να δώσεις αρκετές ακόμη εξετάσεις. Ή όχι; Μήπως όλοι δουλεύουν τον αυτοσκοπό τους; Μήπως προφανώς, μπορείς να είσαι αποδεκτός ως ένας ακόμη σύγχρονος, απενοχοποιημένος ναρκισσιστής, από τους όμοιους σου, που στην πράξη γυρεύουν τελικά καθρέφτες και όχι ανθρώπους; Και αν εσύ διαφέρεις λιγάκι και δε σου αρκούν οι καθρέφτες σου, τι γίνεται τότε; Ποια είναι η επόμενη σκηνή του έργου σου;
Δίνεις πάσο στο είδωλό σου για αρχή και αυτό φαίνεται να σε ικανοποιεί για την ώρα. Βλέπουμε μετά …., σκέφτεσαι και κλείνεις την πόρτα του αυτοκινήτου σου αφήνοντας μέσα μια ξεψυχισμένη ελπίδα για συντροφικότητα και συναισθηματική σύνδεση. Γνωρίζεις πως έτσι είναι, σε ενοχλεί αρχικά ετούτη η διαπίστωση, μα το ξεχνάς λίγα μέτρα μετά. Δευτερόλεπτα πριν μπεις στο μετρό, ανοίγεις την τσάντα σου και ψάχνεις με μανία το καθρεφτάκι, αυτό το παλιό, πιστός φίλος και δίκαιος κριτής. Το έχεις παραμελήσει τελευταία και ας ήταν δώρο από αυτά που ονομάζουμε συμβολικά. Τι σημασία έχουν οι συμβολισμοί σε μια εποχή που σύμβολο της είναι η γρήγορη κατανάλωση των στιγμών μας; Οι στιγμές προφανώς αποτελούσαν από πάντα χρονική κατανάλωση όχι όμως, απαραίτητα ηθική και αξιακή κατανάλωση. Τώρα όμως, οι χρονικές καταναλώσεις αφορούν σε ανυπόστατα στιγμιότυπα της καθημερινότητας μας χωρίς το στοιχείο της ανάμνησης, της νοσταλγίας και των ψυχικών καταθέσεων. Κοινώς δε μαζεύεις στιγμές για να έχεις να θυμάσαι αλλά περιστατικά για να ξεχνάς ευκολότερα, για να εξυπηρετούν τη λήθη. Σε αυτό το καθρεφτάκι λοιπόν, θα καταγραφεί μία αναγκαία συνάντηση με το εγώ σου. Με άλλα λόγια, βλέπεις μονάχα ένας μέρος όσων μπορείς στ’ αλήθεια, να δεις, αυτό που σου επιβάλλεται ως μίνιμουμ απαραίτητο.
Τα φρύδια στη θέση τους, το κραγιόν αναλλοίωτο, η ρυτίδα καλά καμουφλαρισμένη, όπως και τα “σ’ αγαπώ” και τα “σε θέλω”. Όσο ο δρόμος έχει βιτρίνες μπορώ να ξεκλέψω ματιές της σιλουέτας μου. Με παρατηρώ σε κάθε βιτρίνα, παλιό συνήθειο, γυναικείο. Όμως, αν η αντανάκλασή μου δεν με ικανοποιεί περνά καιρός να την παρατηρήσω ξανά. Άρνηση. Άρνηση λες και δεν έχω άλλο μέτρο ικανοποίησης πέραν όσων διαβάζουν τα οπτικά νεύρα. Δεν βλέπω μέσα από τα δικά σου μάτια την ελπίδα, δε βλέπω ούτε αν υπάρχουν πράγματα να δεις μέσα από τα δικά μου μάτια. Μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα, ότι δηλαδή κοιτάζω και δε βλέπω. Στις ρυτίδες βλέπω τον άσχημο χρόνο και όχι τον όμορφο. Βλέπω τον χρόνο που πέρασε και όχι τι είδους χρόνος ήταν. Βλέπω σίγουρα ότι βλέπω όλο και λιγότερα πράγματα, ότι κοιτάζω για να δω και δεν βλέπω με σκοπό να ακούσω. Κάποιος σου μιλάει για το πόσο υπέροχο βρίσκει το χαμόγελό σου και εσύ εκπλήσσεσαι που δε τον ενοχλεί το κενό στα δόντια σου. Κάποιος σου γνέφει εκπέμποντας απεριόριστο θαυμασμό για πράγματα, που δε σου αποκάλυψε ποτέ κανένας καθρέφτης και εσύ απορείς για το αν είναι ανόητος, ψεύτης ή βολιδοσκόπος με κίνητρα ύποπτα.
Όμως, γιατί είναι αδύνατο να καταλάβεις τη δύναμη της παρατήρησης μέσα από τους αντικατοπτρισμούς των μεγάλων αποτυπώσεων σου, που προκαλούν οι μικρές στο σύμπαν εμφανίσεις σου; Όπου οι εμφανίσεις σου αυτές ήταν ανεπιτήδευτες, γνήσιες και υπερασπίζονταν την αυθύπαρκτη ύλη σου, που αντιστέκεται στην πρόσκαιρη μεταμόρφωσή σου σε ωραιοπαθή νεράιδα, κατάφερες να δώσεις διάρκεια στη γοητεία σου. Το πρόσωπό σου γέμισε από γραμμές, γκριμάτσες και ασυμμετρίες, που όμως σε διαφοροποίησαν, περιέπαιξαν την ανία και την ένδεια, προκάλεσαν τους θαρραλέους παίχτες και κυνηγούς της ζωής. Αλήθεια πόσο πολύ όλες αυτές οι πλαστικές υπερβολές επιφέρουν δυσκαμψίες. Αισθητικά εγχειρήματα περιορίζουν όχι μόνο την έκφρασή σου, αλλά και τον χρόνο σου. Μετατοπίζεις την αξία από το διάβασμα, το παιχνίδι, το γέλιο και το ταξίδι σε επίπονες επιδιορθώσεις, που ξεγελούν το χρόνο, που πάει πιο γρήγορα από όσο εσύ θες να πας. Νομίζεις πως μπορείς να εμποδίσεις το αποτύπωμά του αλλά το ότι ακριβώς αφήνει αποτυπώματα είναι που πρέπει να σε κάνει να χαλαρώσεις, να απολαύσεις και να ζήσεις αυτό που γίνεσαι και όχι να παλεύεις να γίνεις κάτι χωρίς ζωή. Για ποιον επιτέλους θες να παραμείνεις υπέρλαμπρος, όταν τη λάμψη γυρεύουν όλοι σε μερικά βαζάκια, σε δέκα πυροτεχνήματα και σε τεχνητά φώτα; Αφού σύντομα τα βαζάκια αδειάζουν, τα πυροτεχνήματα διαλύονται στο σύμπαν και τα τεχνητά φώτα λιγοστεύουν την ισχύ τους μπροστά στον δυνατό ήλιο. Περισσότεροι καθρέπτες ή λιγότερες ανούσιες αποσπάσεις; Λιγότερες ρυτίδες ή περισσότερα χαμόγελα;
