Φωνάζεις τόσο δυνατά προς το μέρος μου, φίλη μου! Ζητάς να δω εκεί που εσύ κοιτάς. Κοιτάζω βλέπεις … Φιλία, σημαίνει. Κοιτάζω βαθιά τη δύση, που ανατέλλει πολλά υποσχόμενες νύχτες. Βλέπω ζωηρές πορτοκάλι σιωπές γεμάτες ελπίδες. Ελπίδες πως θα βρεθούμε μαζί απέναντι από τον ίδιο ορίζοντα με τις ίδιες ομίχλες, τις ίδιες χρωματικές αντανακλάσεις, τα ίδια νοερά καλέσματα σε έναν υπέροχα φτιαγμένο κόσμο. Στις σιωπές ακούω τον κρότο, που κάνει το χρώμα σα πλημμυρίζει τις αισθήσεις. Εκεί συναντιούνται όσα ακριβώς νιώθουμε. Στο σημείο εκείνο βλέπεις όσα νιώθω και νιώθω όσα βλέπεις. Στην καλοσύνη σου μπροστά αισθάνομαι τόσο λίγη, με κάνεις και ρίχνω τα μάτια χαμηλά, ταπεινώνομαι στο θάρρος σου μπροστά μα ξέρεις. Ξέρεις πως κι εγώ αναγνωρίζω τα σημάδια αυτά και φροντίζω να διδάσκομαι από τη δύναμη της ψυχής σου. Πιστεύω πως μπορείς κι εσύ να περιμένεις μαζί μου εκείνες τις ημέρες. Τις απελευθερωμένες από την πλάνη του φωτός. Μιλάω για εκείνο το φως που αποκαλύπτει τον κυνικό ρεαλισμό. Αυτόν που θα σου μάθω να υπομένεις και να ανέχεσαι χωρίς ποτέ να ξεχνάς, ούτε εσύ ούτε εγώ, για ποιον ολοκληρωτικά ρομαντικό κόσμο τραβάμε.
Σύντομα, θα αισθανθείς πόσο αλλιώτικα βλέπει ο κόσμος όσα εμείς βλέπουμε. Θα αισθανθείς το βάρος του, που σηκώνεις στις δικές σου πλάτες, επειδή αποφάσισες απλά να διαφέρεις. Το φορτίο της ήσυχης υποταγής που εσύ τόσο αρνείσαι άλλα και τόσο αβίαστα έχεις δεχτεί από τη μέρα της κοσμικής συνύπαρξης. Αυτό που δεν ξέρεις είναι πως υπάρχουν μερικοί ακόμη σα και εσένα, μαζί με εσένα. Προσποιούνται πως αντέχουν τον ξένο εαυτό τους και τον δικό σου ξένο. Αν τους απλώσεις ένα χέρι θα σου ζητήσουν και το δεύτερο. Αν τους τα δώσεις και κρατηθείς απ’ τα δικά τους όλοι μαζί θα βρεθούμε έξω από την πόρτα και μέσα από το παράθυρο. Έξω από την πόρτα είσαι μαχητής, κυνηγός, υπερασπιστής του εαυτού σου. Μέσα από το παράθυρο είσαι παρατηρητής, οραματιστής, ονειροπόλος. Σκοπός είναι να μη σταθείς για πάντα κάτω από τα κασώματα, καθώς εκεί ούτε ζεις ούτε αισθάνεσαι. Θα δυσκολευτούμε να περάσουμε στην άλλη πλευρά μια και στ΄ αλήθεια εμάς περιμένουν να φτιάξουμε αυτήν την πλευρά, δεν υπάρχει. Τις φορές που γκρεμίστηκε δεν τις ξέρουν. Χρειάζομαι εργάτες, πιστούς στη δούλεψή μου. Εσύ να τους εμπνέεις κι εγώ να τους ταΐζω ελπίδες. Ας αναλάβουν και θα βρεθούμε μαζί απέναντι.
Και με τους εχθρούς; Με αυτούς τι γίνεται φίλη μου; Έχεις μάθει να τους αναγνωρίζεις; Θες να σου μάθω πως; Έμαθα ξέρεις πριν σε κάνω φίλη μου να τους αναγνωρίζω. Δεν είναι καλύτεροι ή χειρότεροί σου, είναι κανονικοί άνθρωποι, όπως εμείς. Εσύ θαρρείς δεν είσαι εχθρός κανενός; Σίγουρα έχεις υπάρξει εχθρός πολλών και ήταν δώρο για εκείνους. Αντιστάθηκαν, σε πολέμησαν, προκάλεσες τη δική τους έχθρα και έτσι, ανακάλυψαν τη δύναμή τους. Όπως σε αντιμετώπισαν, θα τους αντιμετωπίσεις. Είστε το ίδιο νόμισμα με τη διαφορετική του ο καθένας πλευρά. Το θέμα είναι ποια διαλέγεις. Εμείς που στεκόμαστε από κοινή πλευρά μπορούμε ξεκάθαρα να αναγνωρίσουμε τους εχθρούς μας, που στέκονται από την άλλη. Αν τους πείσεις μπορεί να έρθουν από τη δική μας. Αρκεί μόνο να τους εντοπίσεις, εκείνους και την εχθρική τους φύση. Είναι κόντρα τα ζητούμενα απλά. Αν εσύ ταπεινή, εκείνοι ματαιόδοξοι που εχθρεύονται την ματαιοδοξία σου γιατί βλέπουν την ταπεινότητα αδυναμία. Αν εσύ περήφανη, εκείνοι περήφανα αναξιοπρεπείς. Αν εσύ επιλεκτική, εκείνοι οπαδοί της μάζας. Αν εσύ μοναχική, εκείνοι κοινωνικά ασύδοτοι. Αν εσύ ατσαλάκωτη και άκαμπτη, εκείνοι γεμάτοι τσακίσεις, πτυχώσεις και τόσο πλαστικοί, ζωηρά συμμέτοχοι τόσο στο σωστό όσο και στο λάθος.
Φτάνει να τους αναγνωρίσεις και έτσι δε σε προκαλούν. Φτάνει να τους κοιτάξεις στα μάτια και να δουν πόσο ισότιμοι είστε, αν και δεν είστε. Τους χρειάζεσαι, φίλη μου. Μην υποτιμάς την ύπαρξή τους και μη κάμπτεσαι στη σκέψη αυτών. Είναι εκεί για να σε κάνουν να αναγνωρίσεις το θάρρος σου, να τολμήσεις την ακλόνητη πίστη σε αυτά που διαφεντεύεις. Ξέρουν το ενδιαφέρον που προκαλείς κι αυτό ακριβώς εξυπηρετεί τον αυτοσκοπό τους. Και όσο εσύ τους αντιμετωπίζεις αγνοώντας τους τόσο παραμένουν ακίνδυνοι και χρήσιμοι εχθροί. Και όσο τους αγνοείς τόσο σε κάνουν να φαντάζεις θεσπέσια, αλώβητη, επιφανής. Πάλεψέ τους λοιπόν, κοιτώντας τους χωρίς να ξέρουν πως το κάνεις. Προπορεύεσαι της επαγρύπνησής τους προκαλώντας την αμηχανία τους. Και καθώς προσπερνάς τον χρόνο που σου διαθέτουν, σε βρίσκουν στη γωνία, ακουμπισμένη, με σταυρωμένα χέρια. Ερεθίζεις την αμετροέπεια τους και τους σπρώχνεις προς απόλυτη ματαιοδοξία. Εσύ αυτοκυρίαρχη, απομονωμένη σε έναν ιδεατά πλασμένο κόσμο, παρατηρείς τα μικροσκοπικά ανθρωπόμορφα να φθίνουν σταδιακά μέχρι που εξαφανίζονται. Εσύ μένει να παρουσιαστείς μονάχα μπροστά στον εαυτός σου.
Τα ουδέτερα δεν είναι για εμάς, να ξέρεις φίλη μου. Βλέπω που κοιτάς προς το φως. Κοιτάς να δεις που βλέπω εγώ και έτσι συναντιούνται τα βλέμματα μας. Γιατί κι εγώ στο φως κοιτάω. Στα σκοτάδια σου βλέπω τον πόνο που, σου προκάλεσε η ζωή κι εσύ κοιτώντας τα δικά μου βλέπεις ότι μπορεί αν δεις σα φίλη αληθινή. Όμως, μαζί το τίποτα δεν τ’ αντικρίζουμε, δε το δεχόμαστε, δεν είναι αυτό για εμάς. Ούτε ουδέτερους ανθρώπους, ούτε ουδέτερα αισθήματα μα ούτε και ουδέτερα βλέμματα έχουνε κάποια θέση στο δρόμο που τραβάμε. Γιατί τα όνειρα ουδέτερα δεν είναι. Οι σχέσεις δεν μπορούν να είναι για εμάς ουδέτερες. Μήτε οι ήσυχες μέρες μας είναι ουδέτερες. Είναι γεμάτες γαλήνη, όμορφες, καλύτερες και με σίγουρα χαμόγελα. Σ΄ αυτές τις μέρες σε προσκαλώ και ξέρω πως κι εσύ τις ψάχνεις, τις προσμένεις. Έρχονται φίλη μου. Είναι εκεί για εμάς εκκωφαντικά υπέροχες, μακριά από μικρότητες, κοντά στην αληθινή ζωή. Κοίτα να με ψάξεις εκεί και εγώ θα βλέπω αν πλησιάζεις.
