Με κίτρινες μπότες διαβαίνει το ψηλό χορτάρι μια ρομαντική και με άναρχη εμφάνιση μικρή. Φορά κίτρινες γαλότσες και κίτρινο αδιάβροχο. Έχει λερωμένη επιδερμίδα γεμάτη αποτυπώματα από χώμα. Μαζί με τις ζωηρές μελί φακίδες της, χωμάτινοι και πιτσιλόμορφοι λεκέδες ζωηρεύουν τη φαντασία κάθε παρατηρητή. Είμαι ένας από αυτούς. Είμαι παρατηρητής της ζωής, όποτε η ζωή μου δώσει την ευκαιρία για περίεργα τρέιλερ από την άλλοτε σιχαμερά σκέτη και άλλοτε κτηνωδώς πανηγυρτζήδικη καθημερινότητά της. Όλα αυτά συμβαίνουν σε εκείνο το πάρκινγκ της άχαρης, γεμάτης ευθείες εθνικής οδού. Έχει ωστόσο, μια γοητεία αυτή η φαρδιά ευθεία που όλο στενεύει στον ορίζοντα και όλο φαρδιά παραμένει. Μοιάζει με κλεψύδρα που κάθε φορά που ο χρόνος τελειώνει αρκεί να περάσεις το νοητό στενό σημείο και από την άλλη σε περιμένει καινούργιος χρόνος. Σε αυτό το πάρκινγκ αυτού του δρόμου συναντήθηκαν οι γκρι εμμονές μου με ένα ζευγάρι κίτρινες μπότες.
Το διάλεξα ως το πιο άδειο αλλά όχι εντελώς άδειο. Στο πάρκινγκ υπάρχει ένα ακόμη ασημί Ford των 90’s. Αγαπώ να είμαι μόνη μου αλλά όχι εντελώς μόνη μου. Θέλω την ίδια στιγμή που γράφεται η δική μου μοίρα σε κάποιο σημείο του σύμπαντος να γράφεται παράλληλα και η μοίρα κάποιου άλλου. Αυτό ονομάζω εγώ συντροφιά, τη συνύπαρξη ιστοριών, που ταυτόχρονα γράφονται μέσα σε ένα κοινό σύμπαν χωρίς απαραίτητα να εφάπτονται. Μόνο συγκυριακά μπορεί να ακουμπήσει η μία την άλλη χωρίς προϋπάρχοντα σκοπό, παρά μόνο αν η συμπαντική ενέργεια προκαλέσει μαγνητικά πεδία. <<Μεταξύ του ασημί Ford, του κοριτσιού στα κίτρινα και του παρατηρητή <<εγώ>> μου, υπάρχει άραγε μαγνητικό πεδίο;>>, σκέφτομαι και ανάβω ένα τσιγάρο, προφανώς όχι αληθινό. Τί, εσύ δεν έχεις ανάψει ποτέ τσιγάρο, ως απλά μια ιδέα; Εγώ ανάβω συχνά τέτοιο γιατί μπορώ να με δω καλύτερα πίσω από τον καπνό και μάλιστα χωρίς κόστος και επίμονο βήχα. Μάλιστα τώρα έχω τη δυνατότητα να με δω καλύτερα πίσω από καπνό και μια σιγανή, πολλά υποσχόμενη βροχή.
Σε αυτή την βροχή, στην δειλή ομίχλη που όλο πλησιάζει και ποτέ δε φτάνει, ένα κορίτσι συναρπάζει χρωματικά. Προκαλεί ξεκάθαρα κάτι αβέβαιο. Είμαι πολύ κοντά σε μια ανακάλυψη, για πολλούς περιττή. Βρίσκομαι από την αρχή της διαδρομή μου σε μία ανακάλυψη που συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι μια ανακάλυψη σκέτη αποκάλυψη. Σε κάθε μικρό τίποτα, σε κάθε μεγάλο καθόλου και σε κάθε μακρινό για πάντα υπάρχει μια μικρή κατάκτηση πριν την λίγο μεγαλύτερη ανακάλυψη και πριν την τεράστια αποκάλυψη. Χωμάτινα αποτυπώματα ζωγραφίζουν χλωμά πρόσωπα, γοητευτικές ευθείες σε επανάληψη που φλερτάρουν με τη δύναμη της απλότητας, ένα ασημί Ford πλήρως ευθυγραμμισμένο με τον γκρι καπνό του φανταστικού μου τσιγάρου και το θολό πέπλο της γεμάτης συστολή ομίχλης οδηγούν σε μία μοναδική ανακάλυψη: Παρατηρώντας την ασημαντότητα των πραγμάτων κατακτάς την σημαντικότητα που κρύβεται στις σπουδαίες αντανακλάσεις που προκαλούν. Το κορίτσι παλεύει να ξεκολλήσει τις μπότες της από την πυκνή λάσπη και εγώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από το σκηνικό στο οποίο συμμετέχει.
Το τοπίο μαγεύει καθώς υπάρχει παρθένα ζωή παντού. Ο ατομικός μινιμαλισμός ανακατεύεται με τον φυσικό μαξιμαλισμό και φτιάχνουν την τέλεια ισορροπία. Αρμονία παντού. Απέραντα λιβάδια πλημμυρισμένα από φρέσκο ψηλό άγουρο στάχυ και ένα άγουρο κορίτσι να κινείται καταβάλλοντας υπερπροσπάθεια στα κάτω άκρα και με ήσυχους ελιγμούς στο πάνω μέρος του σώματός της να διασχίζει τον Κήπο της Εδεμ. Κάτω από το κίτρινο αδιάβροχο πανωφόρι της ξεχωρίζουν τα σεμνά μέρη ενός εκρού λινού φορέματος, δανεικό από τα χρόνια της αθωότητάς μας. Μια ιδέα ροζ δέρματος από γυμνά χέρια και λαιμό, τα μόνα γυμνά και ταυτόχρονα αθώα μέρη του σώματός της εκφυλίζονται από τη άγρια γύμνια του τοπίου, που απογυμνώνει η παγωμένη, αν και ανοιξιάτικη βροχή. Το κορίτσι έχει διαλέξει να κουβαλάει μια νοσταλγία στο γούστο της μέσα από τα ρούχα που φοράει όσο και από την αναγεννησιακή ομορφιά, που διάλεξε Άλλος για εκείνη. Μαζεύει εύθραυστα λουλούδια και όσο επιμένει να μαζεύει ότι η βροχή τσακίζει τόσο βλέπω πως επίμονες απλές πράξεις δεν είναι απαραίτητα και προφανείς.
Όλα όσα ως μικρά μπαίνουν στο μικροσκόπιο παίρνουν στα μάτια μας τη διάσταση που τους πρέπει. Θεωρητικά ασήμαντα πράγματα όταν παρατηρηθούν καλά και κατανοηθούν ως πολυμορφικά, μεγεθύνονται ανάλογα. Το κορίτσι διαλέγοντας να αναμετρηθεί με τη βροχή, τη λάσπη, τα πυκνά μονοπάτια και το άβολο ρομαντικό φόρεμα έχει σημαντική πιθανότητα να δει μέσα από τον μεγεθυντικό φακό του ήλιου όλο το μέγεθος του σύμπαντος στο οποίο τόσο εκείνη όσο και όλοι εμείς ανήκουμε. Και πράγματι ο ήλιος προβάλει, πιο δυνατός και αμετροεπής από ποτέ. Παρέα με λίγο αέρα και ένα ουράνιο τόξο, προλαβαίνει να στεγνώσει γρήγορα τις κορυφές από τα στάχυα, να ξε-κουνήσει εμένα από το κάθισμά μου. Βγαίνω από το αμάξι μου, τεντώνω καλά το στήθος μου μπροστά και με τα χέρια στη μέση καμαρώνω δύο πράγματα: την πλάση γύρω μου και τη σχέση πατέρα κόρης. Ο κύριος με το ασημί Ford δεν είναι κάποιος. Είναι πατέρας που καμαρώνει, λίγα μέτρα μπροστά, κάτω από ένα δέντρο, την κόρη του. Εκείνη στα φανταχτερά κόκκινα χείλη της κρατά ένα χαμόγελο αφελούς ικανοποίησης και εκείνος λαχταράει περισσότερο από ότι συνήθως κάνει μια μάνα. Τόσο ασήμαντο και όμως τόσο σημαντικό.
