Η ημέρα μνήμης και λατρείας στη ζωή του Martin Luther King από την κοινότητα του NBA μας καλεί να θυμηθούμε τους λόγους για τους οποίους επιλέγουν να γονατίσουν οι παίκτες της λίγκας.
Τον Αύγουστο του 1492 λαμβάνει χώρα το πρώτο δουλεμπόριο στην ιστορία του κόσμου μας, όταν οι στρατιές και η απληστία του Χριστόφορου Κολόμβου αναγκάζουν 6 κατοίκους των νησιών της Καραϊβικής να επιβιβαστούν στα τεράστια καράβια τους αφού κρίθηκαν ως ιδανικοί υπηρέτες για τους αστικούς ευγενείς της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
60 χρόνια μετά, 250.000 άνθρωποι είχαν αποτραβηχθεί από τη γη, την οικογένεια και το παρελθόν τους προκειμένου να φροντίσουν επιμελώς κάποιους λευκούς ευγενείς στην άλλη μεριά του πλανήτη.
Οι περισσότεροι εξ αυτών πέθαναν σκλάβοι είτε στα πλούσια παλάτια είτε στα βρώμικα πλοιάρια που τους μετέφεραν δεμένους πισθάγκωνα.
Κάπως έτσι, οι μαύροι άνθρωποι έφτασαν στον υπόλοιπο κόσμο για τον οποίο δεν είχαν την παραμικρή ιδέα και γνώση.
Θα τον μάθαιναν πολύ καλά όμως, στο εξής.
Πορτογαλία, Ισπανία, Αγγλία, ΗΠΑ.
Αυτές ήταν οι κυρίες περιοχές δουλεμπορίου και παζαριών για τους εξ Αφρικής/Αμερικής σκλάβους σε μια επαναλαμβανόμενη για αυτούς ζωή.
Μέχρι και το 1810 υπήρχαν περίπου 1.000.000 -ζωντανοί- μαύροι σκλάβοι στις ΗΠΑ (8% του συνολικού πληθυσμού), αριθμός που εκτινάχθηκε στους 1.775.000 50 χρόνια αργότερα, με το 51% τους να βρίσκεται στη Virginia και την Georgia.
Σημειωτέον, εκείνη την εποχή το 88% των Αφροαμερικανών της χώρας ήταν σκλάβοι!
Αν και από το 1900, η κατάσταση βελτιώνεται αισθητά, συγκριτικά πάντα με τον απόλυτο πάτο απανθρωπιάς και μίσους, αφού πολλοί μαύροι καταφέρνουν και κερδίζουν την πολυπόθητη ελευθερία τους, το μέλλον τους αρχίζει να χωλαίνει ξανά από το 1915, όταν εμφανίζεται στο προσκήνιο η KKK και τα περίπου 6.000.000 μέλη της σε όλη τη χώρα.
Από τα χέρια των φαντασμάτων του θανάτου υπολογίζεται πως έχουν πεθάνει περίπου 3.960 Αφροαμερικάνοι μέχρι και το 1944, ένας αριθμός που ενδέχεται να είναι τρομερά μεγαλύτερος, αν ληφθεί υπ’ όψιν το γεγονός πως πολλές φορές η αστυνομία -που αρκετά μέλη της υπάγονταν στην οργάνωση- δεν έκανε επιμελή έλεγχο στις υποθέσεις της.
Ήταν ξεκάθαρο λοιπόν πως για να γίνει αυτό, θα ήταν απαραίτητη η παρουσία μιας φιγούρας που θα ήταν ικανή να εμπνεύσει, να ταυτιστεί και να οδηγήσει τους Αφροαμερικάνους στη σύγχρονη Γη της Επαγγελίας του. Την ισότητα με τον “αφέντη” λευκό.
Το 1955, εμφανίσθηκε η μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία των ΗΠΑ, ο Martin Luther King.
Ένα παιδί από τη δυστυχισμένη Georgia αποφασίζει να διαλύσει το άχρωμο κατεστημένο και να το λερώσει με μια ακατέργαστη παλέτα που έκρυβε όλα τα χρώματα στα σπλάχνα της.
Για 13 ολόκληρα χρόνια τα παπούτσια του έλιωναν τους δρόμους των ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που η φωνή του θα οδηγούσε ένα ολόκληρο έθνος στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης του.
Για 13 ολόκληρα χρόνια γύρισε τη χώρα και προσπάθησε να αγκαλιάσει με τα λόγια του όλους τους κοινωνούς του οράματός του για ελευθερία.
Για 13 ολόκληρα χρόνια φώναξε, μάτωσε, λύγισε.
Αλλά κατάφερε να σηκωθεί ξανά και να πάρει στις πλάτες του περίπου το 56% ενός κράτους όπου έκαναν κουμάντο οι λίγοι και επειδή οι πολλοί δεν είχαν καταλάβει το πραγματικό μέγεθός τους.
Αυτό το μέγεθος τους έδωσε να καταλάβουν ο King, με τα λόγια, τους αγώνες και τα όνειρά του.
Όπως συμβαίνει με το αληθινά διαφορετικό ακόμα και σήμερα σε όλο τον κόσμο, ο Martin Luther King δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου 1968.
Πέθανε μαχόμενος και νικητής σε έναν αγώνα που φάνταζε χαμένος.
Πέθανε άνθρωπος.
Ο 27χρονος James Earl Ray αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του μεγαλύτερου ηγέτη των ΗΠΑ.
Δεν έδωσε όμως, τέλος και στο όραμα που είχε ήδη μεταλαμπαδεύσει στους κοινωνούς του.
Μπορεί να σκότωσε έναν άνθρωπο, αλλά όχι τα λόγια του.
Πώς να τα σκοτώσεις άλλωστε;
Ποιος θα μπορούσε να το κάνει;
Μάλλον κανείς μας.
“Όπως όλοι, θα ήθελα να ζήσω πολύ. Αλλά δεν με απασχολεί αυτήν τη στιγμή. Γιατί θέλω να κάνω πράξη το θέλημα του Θεού.
Με πήγε στο ψηλότερο βουνό.
Και κοίταξα πέρα από αυτό.
Και είδα τη Γη της Επαγγελίας μας.
Μπορεί να μην είμαι μαζί σας όταν φτάσετε.
Αλλά, θέλω να ξέρετε απόψε, πως θα φτάσετε εκεί.
Οπότε είμαι χαρούμενος, απόψε.
Δεν ανησυχώ για τίποτα. Δε φοβάμαι κανέναν.
Γιατί έχω δει τι σας περιμένει“.
ΗΠΑ, 2020.
Πλέον, η ΚΚΚ δεν έχει την ισχύ του παρελθόντος και δεν τρομάζει κανέναν.
Στη θέση της όμως, υπάρχουν οι χιλιάδες αστυνομικοί της χώρας που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα κτήνη της Klan.
Πυροβολούν εν ψυχρώ. Ποδοπατούν κεφάλια, και τα σπάνε άμα το θέλουν.
Δεν τους νοιάζει η ηλικία, το φύλο, το πάθος για ζωή και αγάπη των θυμάτων τους.
Τους νοιάζει όμως, το χρώμα.
Μπορεί πλέον, οι Αφροαμερικάνοι να θεωρούνται ισότιμοι των λευκών.
Μπορεί να έχουν ματώσει τα πόδια τους στις ασφάλτους των δρόμων της ελευθερίας.
Μπορεί να έχουν χάσει αγαπημένους τους ανθρώπους.
Δεν έχει καμία σημασία.
Ακόμα και σήμερα ένας μαύρος έχει 25% περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθεί από έναν αστυνομικό.
Ακόμα και σήμερα 1.000 μαύροι κάθε χρόνο χάνονται για πάντα από αστυνομικά πυρά.
Ακόμα και σήμερα στο 25% της αλληλεπίδρασής τους με μαύρους, οι αστυνομικοί θα τους απειλήσουν με όπλο.
Για όλα αυτά γονατίζουν στο NBA.
Για όλα αυτά και πολλά παραπάνω.
Για όλα αυτά μποϊκοτάρουν αγώνες στο NBA.
Για όλα αυτά και πολλά παραπάνω.
Για όλα αυτά οργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας στο NBA.
Για όλα αυτά και πολλά παραπάνω.
Για μένα, όλα αυτά αποτυπώνονται ξεκάθαρα στο ρητό του Jayson Tatum των Boston Celtics κατά τη διάρκεια της περσινής “φούσκας“:
“Απλά θέλω να ξέρει ο γιος μου όταν μεγαλώσει πως ο πατέρας του πάλεψε κάποτε για κάτι τόσο σημαντικό“.
Και αν αναρωτιέστε τον λόγο που γράφτηκε το παρόν κείμενο, τότε θα σας δώσω την ίδια απάντηση.
Δεν έχει σημασία αν είμαι λευκός.
Δεν έχει σημασία αν είναι μαύροι.
Δεν έχει σημάδια που μένω στην Ελλάδα.
Δεν έχει σημασία που μένουν στις ΗΠΑ.
Σημασία έχει πως είμαστε όλοι μας άνθρωποι και μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό, τα ίδια αστέρια, τον ίδιο ήλιο.
Σημασία έχει που όλοι μας αγαπάμε, κλαίμε, γελάμε και αγκαλιαζόμαστε.
Σημασία έχει που κάθε φορά που μας τα στερούν, αντιδρούμε και γινόμαστε δυνατότεροι.
Για όλα αυτά γονατίζουν στο NBA.
Για όλα αυτά τους καμαρώνω.
