Θέλω…
Θέλω αύριο που θα ξυπνήσω να μην υπάρχουν πια πόλεμοι. Οι άνθρωποι να λύνουν ειρηνικά τις διαφωνίες τους, και οι πρόσφυγες να μπορέσουν επιτέλους να γυρίσουν “σπίτι”. Οι σειρήνες του πολέμου να μην ηχήσουν ποτέ ξανά και τα παιδάκια να μαθαίνουν για αυτόν μόνο από τα βιβλία της ιστορίας. Θέλω οι στρατιώτες να επιστρέψουν πίσω στις οικογένειες τους, στις μάνες, στους πατεράδες, στις γυναίκες και τα παιδιά τους. Τα όπλα να καταστραφούν και κανένας να μην ξανά ακούσει τον ήχο που κάνει η σφαίρα όταν εγκαταλείπει την κάνη. Το μόνο που να ακούγεται σε ολόκληρο τον πλανήτη να είναι τα γέλια των παιδιών, τα γαβγίσματα των σκυλιών και τα τραγούδια που θα παίζουν στη διαπασών στα ραδιόφωνα όσο ο κόσμος χορεύει και τραγουδάει χαρούμενα. Θέλω οι άνθρωποι να μην κάνουν πια πολέμους, μα μόνο έρωτα. Ο έρωτας είναι αυτός που σώζει τον κόσμο και λύνει όλες τις διαφωνίες. Θέλω αύριο να σηκωθώ από το κρεβάτι και να μην φοβάμαι πια.
Θέλω να αγκαλιαστώ και πάλι με την μάνα μου και τον πατέρα μου, τον παππού μου και την γιαγιά μου, και με κάθε άγνωστο και άγνωστο που θα βρίσκω στον δρόμο, χωρίς να φοβάμαι για τον ιό που έχει καταστρέψει και αλλάξει ριζικά τα τελευταία χρόνια τις ζωές μας. Θέλω να μπορέσω και πάλι να βγω έξω να διασκεδάσω, να δω τα χαμόγελα των φίλων μου, της κοπέλας που με εξυπηρετεί στο σούπερ μάρκετ, και να μην βλέπω μόνο δύο πονεμένα μάτια και μια μάσκα που καλύβει το μισό πρόσωπο. Θέλω πια να μην έχουμε κρούσματα και θανάτους και να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας, στη ζωή μας. Να μπορέσουμε και πάλι να ταξιδέψουμε χωρίς περιορισμούς, χωρίς κανένα μέτρο, χωρίς αντισηπτικά, μάσκες, πιστοποιητικά. Να γίνουμε και πάλι ένα σε συναυλίες, κλαμπ και πανηγύρια.
Θέλω να βρεθώ σε μια ταράτσα πίνοντας μπύρες και ακούγοντας μουσική όσο βλέπω με την παρέα μου τον ήλιο να ξεπροβάλλει πίσω από τις πολυκατοικίες, να συζητάμε για θέματα ανέμελα, να κάνουμε όνειρα για το μέλλον, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας πως κάτι χειρότερο θα μας ξημερώσει αύριο. Θέλω να πάρω το αυτοκίνητο και να οδηγήσω με τον εκάστοτε “έρωτα της ζωής μου” χωρίς να έχουμε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό, να κολυμπήσω κάτω από τον έναστρο ουρανό, με μοναδικό φως αυτό του φεγγαριού. Θέλω να περπατήσω μέχρι να πονέσουν τα πόδια μου, να χορέψω μέχρι να μην αντέχω άλλο, να τραγουδήσω και να γελάσω μέχρι να μην έχω άλλον αέρα στα πνευμόνια μου.
Θέλω αύριο που θα ξυπνήσω κανένας να μην χάσει πατέρα, μάνα, αδερφό, φίλο λόγω ανίατων ασθενειών, τροχαίων δυστυχημάτων και από κάθε άλλη αιτία. Ο καθένας να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του έξω από νοσοκομεία, γιατρούς, εξετάσεις, χειρουργεία. Θέλω να μην υπάρχει πια φόβος και άγχος, να μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι, περνώντας τις ώρες μας σε μια παραλία και να ακούμε τους παφλασμούς των κυμάτων όσο λύνουμε σταυρόλεξα ή μαλώνουμε με τα αδέρφια μας για να εκνευρίσουμε τους γονείς μας.
Θέλω να μην φοβάμαι για την ανεργία, και να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ και να μην συμβιβαστώ με μια δουλειά προκειμένου να μπορέσω να βιοποριστώ. Να σκεφτόμαστε δημιουργικά και όχι γκρίζα, τυπικά. Το χόμπι να γίνει δουλειά, το ασπρόμαυρο να αποκτήσει χρώμα. Οι άνθρωποι να βγουν από τον αυτόματο και τα παιδιά να μπορέσουν να κυνηγήσουν αυτό που επιθυμούν να κάνουν, να μην επαναπαυτούν στα επαγγελματικά καλούπια της κοινωνίας.
Θέλω ο ρατσισμός και η ομοφοβία να μην υπάρχουν πια. Ο καθένας να μπορεί να βγει να φωνάξει δυνατά την καταγωγή του και να μην φοβάται να βγει έξω με τον σύντροφο του, όποιος και να είναι αυτός. Το σεξ να μην αποτελεί ταμπού, και να υπάρχει σωστή ενημέρωση για αυτό στα σχολεία. Θέλω οι γυναίκες να μπορούν να περπατάνε άφοβα στο δρόμο, ό,τι ώρα και να είναι, φορώντας ό,τι οι ίδιες επιθυμούν. Οι άντρες να μπορούν να κλαίνε σαν μικρά παιδιά και να μην κρίνονται για αυτό. Θέλω αύριο να είμαστε λιγάκι πιο ελεύθεροι και όχι τόσο καταπιεσμένοι προκειμένου να χωρέσουμε στα πρότυπα και τις υποδείξεις της κοινωνίας. Να μην υπάρχει πια το “ιδανικό σώμα”, και η κυτταρίτιδα , οι ρυτίδες και όλες οι άλλες “ατέλειες” να γίνουν αυτά που μας κάνουν μοναδικούς. Να μην μισούμε το σώμα μας και να σταματήσουμε να προσπαθούμε να αλλάξουμε για να αρέσουμε στους άλλους.
Θέλω αύριο το ξημέρωμα όλα να έχουν αλλάξει. Το μόνο που να μας απασχολεί να είναι το ποιο βιβλίο να αρχίσουμε και σε ποιο μέρος να ταξιδέψουμε. Ο φόβος να μην υπάρχει πια και η λέξη “πόλεμος” να καταργηθεί ακόμη και από τα λεξικά. Οι άνθρωποι να μπορούν να κοιτάνε πίσω όσο κάθονται σε μια κουνιστή καρέκλα δίπλα στο τζάκι, όσο έχουν την γάτα στα πόδια τους να γουργουρίζει και να σκάνε ένα χαμόγελο, καθώς θα είναι χαρούμενοι με τα όσα έχουν ζήσει, αφού θα έχουν κυνηγήσει τα όνειρα τους. Θέλω να μπορέσω να ζήσω ανέμελα την πιο όμορφη περίοδο της ζωής μου, μα μέχρι τώρα δεν το έχω καταφέρει, γιατί φοβάμαι για το αύριο.
Ίσως τελικά να ζούμε στον πιο όμορφο πλανήτη, να είμαστε στην καλύτερη περίοδο της ζωής μας, μα το timing να μην είναι σωστό. Ποιος ξέρει; Εγώ θα συνεχίσω να θέλω και να κάνω τα πάντα για να φέρω αυτόν τον κόσμο στα μέτρα τα δικά μου και του κάθε ονειροπόλου ανθρώπου. Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Αύριο το ξημέρωμα όλα θα είναι καλύτερα, όλα θα είναι ένα κακό όνειρο. Τα θέλω μας δεν θα είναι πια θέλω μα πραγματικότητα και τότε όλα θα είναι καλύτερα.
Θέλω αύριο το πρωί, όταν ο ήλιος θα “σπάσει” τον μαύρο ουρανό, ο κόσμος να μην είναι πια ο ίδιος. Θέλω…
