“Η θλίψη πρέπει να δείχνεται”

θλήψη

“Τι πρέπει να κάνει άραγε κανείς για να δείχνει το μέγεθος της θλίψης του; Το να φοράει μαύρο δεν είναι αρκετό, το να αφήνει γένια ούτε αυτό, να σκίζει τα ρούχα του όχι, το να κόβει το ένα του ή και τα δύο του χέρια, ούτε και τα πόδια του… Όχι, τίποτα δεν είναι αρκετό για να δείχνει κανείς τη θλίψη του. Γιατί τη θλίψη του πρέπει πάντα να τη δείχνει, γιατί η θλίψη είναι φτιαγμένη για να δείχνεται, και όχι για να κρατιέται κρυφή, κι ας είναι βουβή, κι ας είναι τυφλή, κι ας είναι ό,τι θέλει… ”

Αλέξανδρος Κολοκοτσάς, Η θλίψη είναι για να δείχνεται

Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο, “Η θλίψη πρέπει να δείχνεται”, από τον συγγραφέα Αλέξανδρο Κολοκοτσά. Κοιτώντας το αρχικά στο βιβλιοπωλείο αναρωτήθηκα αν όντως η θλίψη και η στεναχώρια είναι για να τη δείχνουμε και να μην περνάει απαρατήρητη από τους γύρω μας, και το γιατί οι άνθρωποι προσπαθούμε να προβάλλουμε ένα προσωπείο χαράς.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Γεγονός είναι πως ζούμε στην εποχή των social media και της ψεύτικης ευτυχίας, που όλοι μπροστά στην κάμερα ποζάρουν χαρούμενοι σε εξωτικά μέρη, με την σχέση τους, μόνοι τους, με φίλους και δηλώνουν με σχόλια και hashtags το πόσο καλά περνάνε και πόσο πολύ απολαμβάνουν τη ζωή τους. Ωστόσο, πίσω από αυτή την λάμψη στο πρόσωπο τους, μπορεί να κρύβονται τα πιο σοβαρά προβλήματα, η βαθύτερη δυστυχία. Γιατί όλοι σήμερα όμως προσπαθούμε να κρύψουμε αυτή την πλευρά του εαυτού μας ή ακόμα χειρότερα να παριστάνουμε πώς δεν υπάρχει; Πώς όλα είναι ρόδινα και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να γελάμε μέχρι να πονέσουν τα μάγουλα μας; Για ποιο λόγο προβάλουμε τη θλίψη σαν κάτι κακό, σαν ένα συναίσθημα απαγορευμένο;

Διαβάστε επίσης  Κερδίστε δύο αντίτυπα του βιβλίου "Δεκατρία Μπαλώματα" της Πηνελόπης Κουρτζή

Να πω και την δικιά μου αλήθεια, όταν ξεκίνησα να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο και εγώ σκεφτόμουν σιωπηλά πως τα προβλήματα είναι για τον εαυτό μας και ότι δεν πρέπει να βγάζουμε βούκινο το πόσο στεναχωρημένοι είμαστε, ή αν βρισκόμαστε σε κάποιο αδιέξοδο, αλλά με αυτή τη λογική γιατί υπερπροβάλουμε και την χαρά μας; Γιατί θέλουμε να δείξουμε πόσο επιτυχημένοι είμαστε; Μήπως γιατί θέλουμε να αποδείξουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους το ότι δεν χρειάζεται να στεναχωριόμαστε και πώς η ζωή μέχρι  τώρα μας έχει φερθεί γενναιόδωρα ;

Καθώς όμως οι σελίδες περνούσαν και εγώ “άκουγα” και τις σκέψεις του συγγραφέα, ενός τρίτου προσώπου, κατάλαβα πόσο λάθος σκεφτόμαστε εμείς οι άνθρωποι. Η θλίψη είναι κάτι το φυσιολογικό, ένα συναίσθημα όπως και όλα τα άλλα. Η θλίψη πρέπει να δείχνεται για να μπορεί αυτός που πονάει να νιώσει έστω και μια παροδική ανακούφισή, να φωνάξει, να κλάψει, να πενθήσει, ή έστω και ακόμα να κάθεται βουβά αφήνοντας για μερικές μόνο στιγμές τον χρόνο να τον προσπερνά, προκειμένου να ξεκινήσει η επούλωση των πληγών του. Πώς μπορείς να ξεπεράσεις κάτι όταν δεν αφήνεις τον εαυτό σου να το νιώσει, να το ζήσει πρώτα, ώστε στη συνέχεια να το αποδεχτεί και να το ξεπεράσει;

Τα πράγματα σήμερα είναι περίπλοκα και δύσκολα, όπως πάντα άλλωστε. Μόλις ξέσπασε ένας πόλεμος ανάμεσα σε δύο κράτη που τόσα χρόνια ζούσαν αρμονικά, άνθρωποι φοβούνται για τις οικογένειες τους, υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που χάνουν τα σπίτια τους, άνθρωποι που ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά στην προσφυγιά και στο αβέβαιο μέλλον. Το χειρότερο όμως είναι, πως αυτός δεν είναι ο μόνος πόλεμος. Λόγω της πανδημίας, άνθρωποι έχασαν μέλη της οικογένειας, γονείς, αδέρφια, παιδιά, ή η επιχείρηση που δούλευαν χρεοκόπησε. Ασθένειες, όπως ο καρκίνος χτυπάνε καθημερινά, τροχαία δυστυχήματα, οικονομικά αδιέξοδα, ανεργία, μοναξιά. Λογικό είναι λοιπόν, για αυτούς και άλλους τόσους λόγους οι άνθρωποι να νιώθουμε δυστυχισμένοι, και συνάμα αγχωμένοι, το θέμα είναι πως πρέπει να αποδεχτούμε πως αυτή η θλίψη που νιώθουμε είναι φυσιολογική, και πως δεν πρέπει να την κρατάμε μέσα μας και να την αφήνουμε να μας τρώει από μέσα προς τα έξω.

Διαβάστε επίσης  Απολογισμός για τη χρονιά που πέρασε
Advertising

Δεν πρέπει να στοχοποιούμε εκείνους που είναι στεναχωρημένοι, ανθρώπους που ίσως δούμε στον δρόμο και ξαφνικά τους πιάσουν τα κλάματα, ανθρώπους στο άμεσο ή έμμεσο οικογενειακό μας περιβάλλον που τελευταία δεν νιώθουν ο εαυτός τους. Πρέπει να τους αφήνουμε να ξεσπάσουν, να βγάλουν την θλίψη τους, να ουρλιάξουν μέχρι να μην έχουν άλλη φωνή και αέρα στα πνευμόνια τους. Ο χρόνος επουλώνει τις πληγές, αν και όσο πιο βαθύ είναι το “κόψιμο” τόσο πιο μεγάλη είναι και η ουλή που θα αφήσει πίσω του.

Ό,τι δεν λέει το στόμα, το λέει το σώμα !  Δείξε τη θλίψη σου, και ίσως αύριο ξυπνήσεις και είσαι καλύτερα, ίσως αύριο ξυπνήσεις και δεν πονάς τόσο πια. Αύριο είναι μια νέα μέρα, ο ήλιος θα φανεί και εσύ θα τρέχεις να βρεις την άκρη του ουράνιου τόξου.  Σήμερα κάνε κάτι για τον  εαυτό σου, και αύριο θα είσαι καλύτερα, όποτε και να είναι το αύριο, άλλωστε το σήμερα ίσως κρατήσει και μια αιωνιότητα, ποιος ξέρει; Μόνο εσύ ξέρεις. Σήμερα όμως μάθε πως η θλίψη πρέπει να δείχνεται… 

Ονομάζομαι Φαίη και είμαι φοιτήτρια στο τμήμα Πληροφορικής με Εφαρμογές στην Βιοϊατρική. Είμαι ένας αθεράπευτα ρομαντικός χαρακτήρας, που λατρεύει τον καφέ, τα ζώα και την φύση. Το γράψιμο για εμένα είναι ένας τρόπος έκφρασης αλλά και διαφυγής από την καθημερινότητα. Για αυτό άλλωστε υποστηρίζω την φράση που είπε ο Αργεντινός συγγραφέας Χορχέ Λουίς Μπόρχες "Το γράψιμο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο"

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Σημασιολογική ευχέρεια στη διάγνωση ψυχιατρικών διαταραχών

Ήξερες ότι η σημασιολογική ευχέρεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη διάγνωση
“Oh, Canada” , Rusell Banks

“Oh, Canada” του Rusell Banks: Ζωή και θάνατος σε ζωντανή μετάδοση

Λίγο πριν την έλευση του 2025, κυκλοφόρησε στα ελληνικά από