Η συνήθεια, η ρουτίνα, η καθημερινότητα. Τα ίδια και τα ίδια. Γιατί οι άνθρωποι νιώθουν τόσο κουρασμένοι, ψυχικά και σωματικά; Μήπως γιατί το τέρας της καθημερινότητας τους έχει καταπιεί και η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια τους, όσο εκείνοι παραμένουν απλοί θεατές αντί για πρωταγωνιστές της παράστασης; Η συνήθεια φίλε μου, είναι ταυτόχρονα θανατική καταδίκη και ασφάλεια ζωής. Χωρίς αυτή θα ζούσαμε καθημερινά κάτι άλλο, δεν θα είχαμε τίποτα σταθερό στη ζωή μας, θα δοκιμάζαμε νέα πράγματα, που ίσως να ήταν για καλό, ίσως όμως να ήταν και για κακό. Η ζωή μας δηλαδή, θα ήταν σοκαριστικά απρόβλεπτη, θα περπατούσαμε πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, χωρίς όμως από κάτω μας να έχουμε δίχτυ ασφαλείας που θα μας πιάσει σε περίπτωση που παραπατήσουμε και πέσουμε.
Με την υιοθέτηση λοιπόν, μιας ρουτίνας, μπορεί να διαθέτουμε μια κάποια σιγουριά στο παιχνίδι της ζωής, αλλά δεν έχουμε εμείς το πάνω χέρι σε αυτήν, είμαστε υποχείρια του φόβου μας, καθώς ποτέ δεν θα τολμήσουμε να αφήσουμε τη γνωστή μας καθημερινότητα για να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι συναρπαστικό, κάτι καινούριο. Όταν ρουτινιάζεις, άμεσα πεθαίνει και η κάθε σου όρεξη να ζήσεις με ρίσκα, χαρά και αδρεναλίνη.
Σίγουρα θα έχεις ακούσει και ίσως και να ξέρεις εκ πείρας πως η συνήθεια είναι αυτή που καταστρέφει μια σχέση. Ο άλλος σου φαίνεται αηδιαστικά προβλέψιμος, ξέρεις κάθε κίνηση του, κάθε πράξη του και κάθε κουβέντα του. Κι έτσι νιώθεις πως ζεις την ίδια μέρα εδώ και μήνες, χρόνια, δεκαετίες. Και αναρωτιέσαι, μα τι έγινε αυτός ο τολμηρός άνθρωπος που γνώρισα, που κάθε μέρα ήταν μια πρόκληση, κάθε μέρα ήταν μια διαφορετική ιστορία;
Μα φυσικά, τον κατάπιε η καθημερινότητα, άρχισε να προτιμά την ασφάλεια του γνωστού. Να ξέρει πως κάθε μέρα θα είναι ίδια με τη χθεσινή, και το μόνο που θα διαφέρει θα είναι το χρώμα της γραβάτας του. Κι έτσι ο έρωτας πεθαίνει, σταματάς να νοιάζεσαι τόσο για αυτόν σαν άνθρωπο, αλλά για τη ρουτίνα που έχεις χτίσει μέρα με τη μέρα πάνω σε αυτόν. Δεν βλέπεις στα μάτια του το πάθος του πρώτου καιρού, ούτε την ασφάλεια της αγκαλιάς του, αλλά βλέπεις έναν άνθρωπο μηχανή, έναν άνθρωπο κούφιο, που είναι ακόμη ένα μέρος της συνήθειας. Έτσι, από το να σπάσεις την αλυσίδα της καθημερινότητας σου, προτιμάς να μείνεις μαζί του, απλώς και μόνο από συνήθεια.
Η ζωή μπαίνει στον αυτόματο πιλότο, εσύ κάθεσαι στα πίσω καθίσματα ενός αυτοκινήτου και απολαμβάνεις τη διαδρομή από το παράθυρο, και τότε ξαφνικά καταλαβαίνεις, πως αυτά τα σπίτια, αυτά τα δέντρα, αυτά τα πεζοδρόμια τα ξέρεις, είναι πιο γνωστά για εσένα και από την ίδια σου την παλάμη. Μα φυσικά και είναι, γιατί κάθε μέρα κάνεις έναν κύκλο. Βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια κτίρια, τα ίδια καθίσματα, μα όλοι πλέον σου φαίνονται τόσο άδειοι και σκέφτεσαι πως κάτι πρέπει να αλλάξεις. Πρέπει να σταματήσεις να κάνεις στροφές γύρω από τον εαυτό σου, και να διευρύνεις τους πνευματικούς σου ορίζοντες, να αλλάξεις κάτι σε εσένα και στη ζωή σου. Και τότε είναι που γίνεσαι εσύ ο οδηγός του αυτοκινήτου, αλλάζεις δρόμο και πατάς γκάζι. Η κατάρα της ρουτίνας σπάει.
Βλέπεις τη ζωή σου με άλλο μάτι. Η δουλειά σου δεν σου φαίνεται πια τόσο βαρετή και ανιαρή, και έτσι καταφέρνεις και γίνεσαι πιο παραγωγική, γνωρίζεις νέους συναδέλφους, που από συνάδελφοι γίνονται φίλοι και μετά κολλητοί. Κυνηγάς τα όνειρα σου, προσπαθείς να γίνεις καλύτερη, να πετύχεις όσο το δυνατόν περισσότερα. Η σχέση σου αποκτάει και πάλι πάθος, τον κοιτάς και η καρδιά σου “σπαρταράει” όπως την πρώτη φορά, πάτε ταξίδια, βόλτες, κάνετε σαν μικρά παιδιά, φλερτάρετε και περνάτε καλά. Η ζωή είναι και πάλι απρόβλεπτα ωραία. Τότε καταλαβαίνεις πως τελικά υπάρχουν τέρατα που κατοικούν κάτω από το κρεβάτι μας και όταν μας βλέπουν αδύναμους μας “τρώνε”, και αυτά είναι η συνήθεια, η ρουτίνα και η καθημερινότητα. Μην τα αφήνεις λοιπόν, να μπαίνουν στο μυαλό σου, ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου. Η ζωή είναι ένα δώρο, και είναι κρίμα εμείς να είμαστε απλοί θεατές της. Ζήσε και σπάσε την ρουτίνα. Μόνο τότε θα καταλάβεις τι πάει να πει πραγματική ευτυχία!
