Αγαπημένε μου μπαμπά,
Δε μπορείς να φανταστείς πόσες φορές πληκτρολόγησα τον αριθμό σου στο κινητό μου μέχρι που συνειδητοποίησα πως κανείς δε θα σηκώσει το ακουστικό. Δε μπορείς να φανταστείς πόσα βράδια πέρασα κλαίγοντας με όση δύναμη είχα μέσα μου, σε παρακαλούσα να μη φύγεις μακριά μου αλλά το είχες ήδη κάνει. Είχα τόσα να σου πω, τόσες ερωτήσεις να σου κάνω και τόσα “συγγνώμη” να σου εξομολογηθώ. Πώς ήταν άραγε η ζωή σου πριν αποκτήσεις εμένα; Τι όνειρα είχες όταν ήσουν στην ηλικία μου; Τι φιλοδοξίες είχες και τι ήταν αυτό που σε γέμιζε; Τι σε στεναχωρούσε; Κάποιες φορές νιώθω πως δεν σε ήξερα καθόλου ως άνθρωπο… Ήσουν απλώς ο μπαμπάς μου. Δε μου περνούσε από το μυαλό πως είχες ζωή πριν από εμένα. Απλώς ήσουν ο δικός μου μπαμπάς.
Συγγνώμη που δεν γέλασα με όλη μου τη δύναμη με τα χαζά σου αστεία. Συγγνώμη που σε αγνοούσα ενώ το μόνο που ήθελες από εμένα ήταν μια αγκαλιά. Με συγχωρείς που σου θύμωνα, γιατί δε με άφηνες να κάνω αυτά που έκαναν οι φίλες μου. Μα κυρίως, συγγνώμη που σου είπα μια φορά πως σε μισώ, αλήθεια δεν το εννοούσα. Δεν ξέρω πώς να απολογηθώ που δε σε καταλάβαινα τις περισσότερες φορές… Δεν πρόλαβα να σου ζητήσω συγγνώμη για τίποτα από όλα αυτά… Συγγνώμη που δεν ήμουν δίπλα σου όταν περνούσες δύσκολα.
Γιατί ποτέ δε σου είπα πως δε σου κρατάω κακία για τίποτα από τα άσχημα λόγια που είχαμε πει πάνω σε τσακωμούς;
Πόσο άδικη είναι η ζωή…Σου παίρνει αυτούς που αγαπάς πριν προλάβεις να τους ζήσεις. Ποτέ δε θα με δεις να αποφοιτώ από το πανεπιστήμιο ούτε θα γνωρίσεις αυτόν που θα παντρευτώ. Δε θα είσαι εδώ να χορέψεις μαζί μου την ημέρα του γάμου μου ούτε να διαφωνήσεις, όπως έκανες σχεδόν πάντα άλλωστε, σε κάθε επαγγελματική μου κίνηση. Δε θα είσαι δίπλα μου όταν θα κάνω τον εγγονό σου…Θα πάρει το όνομά σου μπαμπά, στο υπόσχομαι.
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, σε κάθε ευχή που κάνω καθώς σβήνω τα κεράκια κάθε χρόνο, εύχομαι να γυρίσεις πίσω κοντά μας. Εύχομαι όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια να είναι ψέμματα, ένα άσχημο όνειρο. Θέλω να γυρίσει πίσω ο χρόνος για να σου πω πόσο πολύ σε αγαπάω και πως ήσουν ο ήρωας μου, ο βασιλιάς μου, ο μπαμπάς μου. Συγγνώμη μπαμπά μου που δε σου είπα ποτέ πόσο σε θαύμαζα, πόσο θέλω να σου μοιάσω και πόσο τυχερή είμαι που είμαι κόρη σου.
Μου λείπουν οι μέρες εκείνες που ακούγαμε μουσική του ΄80 με τέρμα δυνατά τα ηχεία του αυτοκινήτου. Ήταν αγγλικά μπαμπά και τότε δεν ήξερα καλά. Δεν ήξερα και εσύ, θέλοντας να νιώσεις χαρούμενος για την πρόοδο που έκανα στα αγγλικά, τότε μου ζητούσες να στα μεταφράσω. Μακάρι μπαμπά μου να γυρνούσε πίσω ο χρόνος και να ήμασταν τώρα στο αμάξι σου. Εγώ θα φοβόμουν που οδηγούσες τόσο γρήγορα και εσύ θα μου ζητούσες να μου μεταφράσεις το αγαπημένο σου τραγούδι. And so I wake in the morning and I step outside and I take a deep breath and I get real high. And I scream from the top of my lung…What’s going on?
Έτσι νιώθω και εγώ, κάθε μέρα που ξυπνάω. Κοιτάω γύρω μου και δεν είσαι εσύ, και νιώθω πως όλα είναι άδεια. Πάντα μέσα μου θα νιώθω ένα κενό, το ξέρω. Μου λείπει το ανύπαρκτο χιούμορ σου, το πρόσωπο σου, η αγκαλιά σου. Πόσο μου λείπεις.
Είμαι κομμάτι σου, αφού έχω πάρει τόσα στοιχεία του χαρακτήρα σου. Πολλοί μου λένε πως σου μοιάζω και είμαι περήφανη για αυτό. Σε ευχαριστώ που ήσουν ο μπαμπάς μου. Σε ευχαριστώ που με αγάπησες με αυτόν τον τρόπο, γιατί ξέρω πως μου έδινες όλη την καρδιά σου. Σ΄αγαπάω πολύ.
Κάποια μέρα θα σε ξανασυναντηθούμε…
