Είχε πει ο Μενέλαος Λουντέμης στο έργο του, Αγέλαστη Άνοιξη: «Το άπλυτο κορμί, το πλένεις. Καθαρίζει…Η βρώμικη ψυχή πως πλένεται;» Με αυτά τα λόγια θα ήθελα να ξεκινήσω, περιγράφοντας όσο μπορώ, τη σωτηρία της ψυχής. Βαρύγδουπες λέξεις, δε νομίζεις; Και ίσως αναρωτηθείς πως για να αναφερθείς σε αυτές, απαιτείται η σκέψη μιας ζωής, ολόκληρης πρωτύτερα. Είμαι 21, σχεδόν, το νεανικό μου μυαλό δε με διευκολύνει να σηκώσω το φορτίο αυτών των λέξεων, μα θέλω να τις κατανοήσω μέσα μου και να τις κάνω δικές μου, σκεπτόμενη πως όλη μου τη ζωή θα κουβαλώ ένα και μόνο πράγμα, την ψυχή μου. Λέγεται μάλιστα πως και το σώμα μου να λήξει και να με εγκαταλείψει, ‘κείνη θα στέκει απτόητη και θα πλανιέται τριγύρω.
Η ψυχή δεν είναι ζωτικό όργανο, όπως την καρδιά μας, δεν ξέρουμε που βρίσκεται, καθένας θα πει τα δικά του. Οι θρησκείες μας μπερδεύουν για τη θέση της. Οι επιστήμες προσπαθούν να την εξηγήσουν. Να δεις, παντού είναι η ψυχή μας, σε όλο μας το σώμα. Κουβαλάμε ψυχή, δεν είμαστε τίποτα άλλο, πάρα πολυποίκιλα κουτάκια, αποθήκευσης ψυχής. Κινούμενα συναισθήματα, αυτό είμαστε!
Κι αν δε διαφυλάξουμε το μέσα μας εν τελεί; Ποιός ο λόγος της ύπαρξης μας; Σε ρωτάω! Μένει απλά ένα κουτί, μια εικόνα κενή, η δική σου. Χίλιοι λόγοι εκεί έξω, να την αμαυρώσεις και χίλιες ευκαιρίες να την ξεπλύνεις από τη βρωμιά που με τόση ευκολία εξαπλώνεται στο «όλο» σου. Δε γίνεται να μην κάνουμε λάθη, να μη ρισκάρουμε, να μην αδικούμε και να μην πληγώνουμε. Δεν είμαστε αλάθητοι, δεν είμαστε τέλειοι, έχουμε όμως, ένα προνόμιο, αυτό της σκέψης. Το σωστό και το λάθος, το ηθικό και το μη, είναι κάτι το υποκειμενικό που διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία και από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ωστόσο, λίγο η πολύ, όλοι μας μπορούμε να διακρίνουμε τι μας κάνει καλό και αναζωογονεί το μέσα μας και τι μας εμποδίζει, από το να νιώσουμε γαλήνη και να αναπνεύσουμε αν θες, το οξυγόνο της ευχαρίστησης.
Η σωτηρία της ψυχής είναι αποστολή ζωής! Μα ποιά είναι η λύση τέλος πάντων, για να κρατήσεις το μέσα σου καθαρό; Δεν ξέρω, ερώτημα βαρύ, το οποίο θα απαντηθεί, κάπου στο τέλος του δρόμου. Αυτό που πιστεύω βαθιά, είναι πως για να ακούσεις την ψυχή σου, πρέπει πρώτα να ακούσεις το σώμα σου και να μην το ταλαιπωρείς, όταν σου παραπονιέται. Καθώς, κάτι τέτοιες στιγμές, συνήθως, το τυραννά η ψυχή από μέσα…Ίσως πάλι, σώζοντας άλλες ψυχές, φτάσεις σε αυτό που λέμε ολοκληρωτική ευδαιμονία, ίσως δίνοντας, κάνοντας λάθη και μαθαίνοντας από αυτά, ίσως, αποφεύγοντας την αντεπίθεση στην κακία με κακία. Δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο…
Κανείς δεν μπορεί να σου ορίσει τον τρόπο σωτηρίας της ψυχής σου. Τον δρόμο που θα ακολουθήσεις τον χτίζεις σιγά- σιγά μόνος σου, αυτόνομα. Καθώς μεγαλώνεις, θα δεις και θα ακούσεις πολλά, θα βιώσεις πολυάριθμα γεγονότα, κάποια εξ’ αυτών τραγικά, θα πληγωθείς και η ψυχή σου θα σπαράξει, μα θα έρθουν και στιγμές που θα γελάς και θα ησυχάζεις. Εξάλλου, αν δεν περάσεις από όλα τα στάδια, για να ολοκληρωθείς ως οντότητα, η ψυχή σου πως θες να σωθεί;
Λίγο σκοτάδι, πριν το φως, λίγος πόνος, πριν τη χαρά και λίγος κόπος πριν τη δικαίωση, θέλω να πιστεύω πως θα με κάνουν καλύτερο και πιο δυνατό άνθρωπο, ώστε να κρατήσω ό,τι μου δόθηκε να κουβαλήσω, καθαρό και να το σώσω…
«Κι εκεί στην άκρη της γραμμής,
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια,
σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια,
για να μοιάζουν παλάτια…»
