Σταμάτησε την γη, μαμά για να κατέβω αυτός ο κόσμος με πληγώνει. Κλαίω συνέχεια. Ψάχνω να βρω στο σώμα μου πληγές. Μήπως κάπου έχω χτυπήσει και δεν το έχω καταλάβει. Ολοένα όμως διαπιστώνω πως δεν ευθύνομαι εγώ. Μαμά ήρθα σε αυτό τον κόσμο με κλάμα έτσι μου είπες. Έκλαιγα πολύ όταν βγήκα από τα σπλάχνα σου. Γι’ αυτό μαμά δεν θέλω να φύγω από εδώ κλαμένη ξανά. Άφησε με να κατεβώ. Μαμά! Δεν μπορώ να αντέξω τόσο βάρος πάνω μου.
Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Έχω μεγαλώσει όπως και όλοι μας φαντάζομαι ανεξαρτήτου γενιάς με διηγήσεις. Μας έχουν εξιστορήσει πολλά και σημαντικά γεγονότα. Ιστορικά και ευρύτερα πολιτισμικά που έχουν εντυπωθεί στη συνείδηση μας. Διδαχθήκαμε την ύψιστη σημασία της ίδρυσης μιας ασφαλούς κοινωνίας πολιτισμένων εθνών και γίναμε όλοι υπέρμαχοι και πιστοί υποστηρικτές της παγκόσμιας ειρήνης. Μιας παγκόσμιας ειρήνης που ανέκαθεν, αδιαμφισβήτητα, μας αφορά όλους, για ευνόητους λόγους. Ποιός να περίμενε οτι μας φύλαγε η μοίρα, μια ακόμη κραυγαλέα πράξη επιθετικότητας από μια εκ των κορυφαίων δυνάμεων παγκοσμίως έναντι ενός ευρωπαϊκού κυρίαρχου κράτους ;! Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό που συμβαίνει. Άλλωστε είναι εμφανές. Έχει τόση δύναμη που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Θέλω να επικεντρωθώ στις «παράπλευρες απώλειες» που ενδυναμώνουν το τείχος του φόβου εξίσου.
Θέλω να σχολιάσω αρχικά οτι υπάρχουν άνθρωποι πιο παλιάς γενιάς, οι δάσκαλοι μας, οι παππούδες μας, που έχουν υποστεί τα βάναυσα εγκλήματα ενός πολέμου σε μαζική κλίμακα είτε άμεσα είτε έμμεσα. Τους ακούς, λοιπόν, τόσο εύκολα, απροκάλυπτα και στοιχειοθετημένα βάση της κρίσης τους, να επιλέγουν την θέση τους για το ποιανού μέρους τάσσονται. Βαδίζοντας τον εικοστό πρώτο αιώνα υπό την επιρροή τεράστιας γνώσης, άμεσης πληροφορίας, πολυδιάστατης τεχνολογίας και απίστευτης δυνατότητας για παιδεία στέκει το λιγότερο υποτιμητικό ως προς την πολιτική μας επιβίωση, να σχολιάζουμε έναν πόλεμο σαν θεατές σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Με λυπεί, θρηνώ και οργίζομαι.
Θέλω επίσης να σταθώ στο οτι δίπλα μας βιώνεται ένα τόσο συνταρακτικό, κοσμοϊστορικό γεγονός που οι περισσότεροι από εμάς μόνο από ταινίες έχουμε αισθανθεί και ούτε στο ελάχιστο δεν μαρτυρά τον πόνο και την οδύνη που υφίστανται η γη αυτή την στιγμή. Παρόλα αυτά και εγώ και όλοι μας συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας, την στιγμή που οι γείτονες χώρες μάχονται, αθώα θύματα χάνουν το ιερότερο όλων, το υπέρτατο αγαθό που ονομάζεται ζωή. Οι ολέθριες συνέπειες απειλούν από την άλλη, την οικουμενική ασφάλεια εξοστρακίζοντας την παγκόσμια ακεραιότητα υποσκελίζοντας συνάμα την ευρωπαϊκή δέσμευση για διεθνές δίκαιο. Ταυτόχρονα όλοι εμείς, ο υπόλοιπος κόσμος, ζούμε με τον ίδιο σύνηθες τρόπο. Όντας αμέριμνοι με ένα ίχνος έκδηλης υποψίας. Δεν στέκεται αρκετό. Η σιωπή δεν αρμόζει σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις. Υποδηλώνει αδυναμία. Απαιτείται ως αντιστάθμισμα, μια συγχρονισμένη αντίδραση σε παγκόσμιο επίπεδο, που να αφορά μια επιτυχημένη ανάσχεση στο καπρίτσιο κάθε αναδυόμενου διεθνή παρία που χαρακτηρίζεται από νοσηρή εγωιστική απόπειρα επίδειξης δύναμης και ματαιόδοξης κυριαρχίας.
Κουράστηκα να προσυπογράφουν όλοι με λόγια και όχι με πράξεις. Ακούω από μικρή για παγκόσμια ειρήνη, για διάφορες συνθήκες που την διασφαλίζουν για ομοεθνότητα, για παγκόσμια αλληλεγγύη, για σεβασμό προς κάθε λαό με την ανεκτίμητη, μοναδική παράδοση που τον χαρακτηρίζει. Πώς έμπρακτα μεταφράζονται όλα αυτά; Που είναι η παιδεία που μας γαλούχησαν; Που είναι η ιστορία που διδαχθήκαμε, που θα έπρεπε με την σειρά της να αποτελέσει ορόσημο για την απαρχή μιας κοινωνίας εθνών που συμβιώνουν στην δημοκρατία και στην ισοτιμία; Που είναι τα παθήματα του παρελθόντος που υποτίθεται εξελίχθηκαν σε μαθήματα για το μέλλον; Για ένα μέλλον που δυστυχώς, έφερε ένα παρόν υπαγορευμένο από ωμό, άγριο, βίαιο, αυταρχικό και απολυταρχικό εξευτελισμό. Που είναι η ευγνωμοσύνη που οφείλουμε να εκφράσουμε σε ένα σύμπαν που μας τα έχει προσφέρει όλα τόσο απλόχερα, στον υπερθετικό βαθμό ενώ, αντ′ αυτού εμείς το κακοποιούμε και το εκμεταλλευόμαστε με χείριστο τρόπο, δυστυχώς συνειδητά;
Αφού λοιπόν οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου αιώνα βρίσκονται να επιλέγουν τον πόλεμο αντί της ειρήνης ως σύγχρονη μορφή αντιπαράθεσης τότε γίνονται άξιοι της μοίρας τους και υποδουλωμένοι στο δικό τους ευτελές, διεφθαρμένο, ακατέργαστο και θολωμένο τους μυαλό. Άλλωστε όπως έχει πει και ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ: «Ο πόλεμος είναι πόλεμος ανθρώπων. Η ειρήνη είναι πόλεμος ιδεών». Σε αυτή την γη, μαμά που δεν με κάνει άνθρωπο παρά μονάχα ζώο, που λειτουργεί με ένστικτο και ενόρμηση, δεν θέλω να ζω.
Γι′ αυτό σε εκλιπαρώ σταμάτησε την γη για να κατέβω…
