Είναι περίοδος γιορτών. Μόλις αφήσαμε πίσω τα Χριστούγεννα και ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το νέο έτος. Κάποιοι ήδη γευόμαστε το γλυκό μεταμεσονύχτιο ποτό σαν δούμε τον φωτεινό από τα πυροτεχνήματα νυχτερινό ουρανό να τυλίγεται και πάλι στο σκοτεινό του πέπλο. Κάποιοι ήδη από σήμερα σκεφτόμαστε πώς να ντυθούμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Άραγε ταιριάζει αυτό πάνω μου; Πάει με τα παπούτσια μου; Θα ήθελα να βάλω κάτι έντονο ή κάτι απλό; Κάτι αποκαλυπτικό και ερωτικό ή κάτι ζεστό και χνουδωτό; Όλες αυτές οι απορίες είναι όμορφες και γλυκές αυτές τις μέρες αλλά είναι πράγματι αυτά τα μόνα ρούχα που θέλουμε να σκεφτούμε και να βάλουμε τις φετινές γιορτές; Είναι άραγε μόνο αυτά τα ρούχα; Αυτά που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού;
Ο κόσμος μας γυμνός στα μάτια ενός παιδιού, είχα διαβάσει κάποτε σε ένα βιβλίο. Τι ήθελε να πει τότε όμως εκείνος ο συγγραφέας; Πέρασε μια δεκαετία και φτάσαμε στο σήμερα ώστε να καταλάβω τι πραγματικά σήμαινε η εξής φράση και το πόσο όμορφο είναι να ψάχνεις για τα ρούχα που θα σε έντυναν σωστά μπροστά σε εκείνο το παιδί. Γιατί τα μάτια ενός μικρού παιδιού έχουν το φίλτρο της αθωότητας και δεν θα σταματούσαν πότε στα φανταχτερά ρούχα και στα προκλητικά ενδύματα. Ίσως γεμάτο ενθουσιασμό να αναφωνούσε σαν τα έβλεπε, αλλά να είμαστε όλοι σίγουροι ότι τα μάτια του εν τέλει θα καρφώνονταν στα δικά μας. Τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας.
Είναι όντως το πιο ακριβό ρούχο αυτό που μας ντύνει πραγματικά; Πιστεύω πως τα γεμάτα δάκρυα μάτια, καλυμμένα πίσω από μάσκαρες και χνουδωτά φουλάρια δείχνουν πως οι καρδιές μας κλαίνε για κάτι διαφορετικό από το υπέροχο πανάκριβο ένδυμά μας. Ποιος ο λόγος να κερδίσει κανείς τις εντυπώσεις όταν ο ίδιος δεν μπορεί να εντυπωσιάσει τον ίδιο του τον εαυτό; Βρισκόμαστε συχνά μπροστά από τον καθρέπτη του σπιτιού κοιτάζοντας το είδωλο μας. Αρχικά κοντοστεκόμαστε στην ωραία μας διακοσμημένη όψη μέχρις ότου να καταλήξουμε να ρίχνουμε νερό στο πρόσωπό μας μήπως και δροσιστεί λίγο η ψυχή μας που έχει σκάσει από το σφιχτό φανταχτερό μας ρούχο που τείνει να μας πνίξει μέσα του. Γιατί όμως η ψυχή μας ψάχνει τόσο πολύ αυτή την δροσιά; Και για ποια δροσιά μιλάμε πραγματικά;
Μάθαμε να ζούμε σε μια κοινωνία που αρέσκεται στις απολαύσεις των αισθήσεων χωρίς πραγματικά να αισθανόμαστε. Αγοράζουμε ρούχα για εμάς χωρίς πρώτα να έχουμε ντύσει την ψυχή μας. Ποιος ο λόγος να παίρνουμε δώρα για τα άτομα που αγαπάμε όταν πριν λίγο καιρό εμείς οι ίδιοι τους πληγώναμε; Σίγουρα δείχνει μια ένδειξη μετάνοιας αλλά οι καρδιές μας το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους μας. Δεν είναι το δώρο που θέλουμε! Αλλά εκείνες τις λέξεις συνοδευμένες από τις πράξεις που δείχνουν την αγάπη και την μετάνοια. Εκείνη την προσευχή τα βράδια, που σταματήσαμε να κάνουμε, για τα άτομα που αγαπάμε και θέλουμε να βλέπουμε κάθε μέρα να διακοσμούν τις ζωές μας. Τις ευχές που λέγαμε κάθε φορά που ζούσαμε τις πιο όμορφες στιγμές μαζί τους. Τις αγκαλιές, τα χαμογέλα, τα βουβά βλέμματα, το γέλιο, το φιλί ενός φίλου, το φιλί ενός συγγενή, το φιλί ενός αγαπημένου. Φαντάζουν τόσο απλά, αλλά αυτά είναι τα ρούχα που ζητάει πραγματικά η ψυχή μας αυτές τις μέρες.
Οπότε σαν ανοίξουμε την φετινή μας ντουλάπα ψάχνοντας απεγνωσμένα για το πιο υπέροχο ρούχο που θα μας δώσει λάμψη να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στα πλήθη, ας σκεφτούμε πρώτα: «Είμαστε τόσο λαμπεροί όσο νομίζουμε;» Σαν μάθεις να ντύνεις την ψυχή θα μάθεις να ντύνεις και τον εαυτό σου. Επειδή αυτά τα ψυχικά ρούχα είναι που θέλουμε αυτές τις μέρες και όλες τις μέρες της ζωής μας όταν ψάχνουμε στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων. Σαν βρούμε την πραγματική βιτρίνα που ψάχνουμε τότε θα δούμε πραγματικά ότι και το πιο απλό και φτωχό ένδυμα φαντάζει σαν βασιλικό πάνω μας. Γιατί; Γιατί η λάμψη στα μάτια και το χαμόγελό μας συγκρίνεται μόνο με τη λάμψη της χρυσής κορώνας στην κεφαλή ενός βασιλιά.
