Ξυπνάς κάθε πρωί. Ποια είναι η πρώτη κίνηση που θα κάνεις; Θα κοιτάξεις τα μηνύματα στο κινητό, που έχει πέσει στο πλάι του κρεβατιού, στέλνοντας μέχρι τα βλέφαρά σου να έχουν γίνει βαριά από την νύστα; Θα γυρίσεις τα μάτια σου προς την ανοιχτή τηλεόραση που ακόμα είναι ανοιχτή από τις χθεσινοβραδινές ταινίες; Ίσως λίγο καφέ στην κουζίνα; Ή μήπως είσαι από αυτούς που θα σηκωθούν να πάνε στο μπάνιο; Και σαν πας στο μπάνιο και πλυθείς και κοιτάξεις τον καθρέπτη απέναντί σου, με τις σταγόνες ακόμα να τρέχουν στο πρόσωπό σου, θα πεις άραγε: «Ναι! Αυτός είμαι που θέλω να είμαι!»; Είσαι όντως αυτό το άτομο που φανταζόσουν από μικρός να γίνεις;
Ίσως σκεφτόσουν τον εαυτό σου να γίνεις μουσικός! ( στο κάτω κάτω γιατί σε έτρεχαν οι γονείς σου στα ωδεία να παίξεις πιάνο, βιολί και κιθάρα;) Ίσως ήθελες να γίνεις ζωγράφος, γιατί το όνειρό σου ήταν να δίνεις χρώμα στη ζωή και να δημιουργείς κόσμους. Ακόμα και αστροναύτης κάποιος! Αλλά γιατί ο κόσμος μας πλέον δεν είναι γεμάτος από τέτοια άτομα; Που είναι τα όνειρα και τα σχέδια που έκανες από μικρός; Ήταν οικονομικοί λόγοι; Οικογενειακή καταπίεση για ένα μελλοντικό σταθερό εισόδημα; Οι βαθμοί που δεν θα γίνονταν ποτέ η σκάλα που θα ένωνε εσένα με τους στόχους σου;
Όσο σημαντικοί και σπουδαίοι αν ακούγονται οι άνωθεν λόγοι στα αυτιά μου ηχούνε ακόμα ως δικαιολογίες ατόμων που δεν θέλησαν να πάρουν το ρίσκο στη ζωή τους. «Και αν αποτύχω»; Τότε θα ξέρεις πως απέτυχες κυνηγώντας την ευτυχία που είχες σημαδέψει κάποτε στην καρδιά σου. Κανείς ποτέ δεν είπε ότι ο προορισμός σε ένα ταξίδι θα είναι ο τόπος που είχαμε στο μυαλό. Αλλά όσο άθλιο και αν φαντάζει το τοπίο που θα φτάσεις άλλο τόσο εκτιμάς το ταξίδι που έκανες, γιατί δεν λύγισες ποτέ στα δύσκολα και πάντα ήσουν εσύ με τα «πιστεύω» σου συντροφιά. Ξεκινήσατε πολλοί από το ίδιο λιμάνι, αλλά θα δεις πως θα είσαι από τις λίγες βάρκες που θα φτάσουν εκεί που έπρεπε. Και αν δεν σου αρέσει εκεί που έφτασες; Άλλαξε ρότα! Υπάρχουν λιμάνια να δεις και μέρη να εξερευνήσεις! Στο δρόμο τότε θα δεις άτομα που ναυάγησαν σε ξερονήσια σκεπτόμενοι πως δεν έπρεπε να αφήσουν το τιμόνι από τα χέρια τους. Ίσως στο επόμενο νησί που θα φτάσεις να δεις άτομα που ξεκινήσατε μαζί αλλά έφτασαν πιο νωρίς. Αλλά υπάρχει τότε μια διαφορά: Εσύ έκανες το ταξίδι, δεν μετανιώνεις τίποτα για εκεί που έφτασες. Μπορεί να έχασες χρόνο αλλά έφτασες στην Ιθάκη σου. Οι άλλοι που είναι ήδη εκεί, στο βάθος του μυαλού τους, όσο χαμογελαστοί και αν είναι, ξέρουν πως κάτι έχασαν. Κάτι που δεν πάλεψαν ποτέ γι’ αυτό.
Δεν θα σου πω ότι είμαι το άτομο που δεν άφησε στιγμή το τιμόνι. Όλοι είμαστε αδύναμοι μπροστά στη ζωή. Όταν όμως ανακαλύψεις μέσα σου γιατί αξίζει να μάχεσαι και να κάνεις ολόκληρα ταξίδια, τότε αξίζει να πάρεις το ρίσκο και να φανείς δυνατός. Ίσως ξυπνάμε κάθε πρωί αλλά ακόμα κοιμόμαστε. Κοιμόμαστε γιατί θέλουμε να δούμε όνειρα που εμείς οι ίδιοι έχουμε απωθήσει. Οπότε σιγά σιγά ας ρυθμίζουμε και πάλι το ξυπνητήρι της καρδιάς μας και ας ξυπνήσουμε τα όνειρα μέσα της. Γιατί τότε θα μπορέσεις να βρεις τον εαυτό σου. Όταν θα μπορέσεις να βρεις ότι έχεις θάψει μέσα σου, είτε ανθρώπους είτε αντικείμενα είτε αναμνήσεις είτε όνειρα, τότε θα μπορέσεις να κοιτάξεις πραγματικά το είδωλό σου για πρώτη φορά στον καθρέπτη το πρωί. Όπως είχε πει κάποτε και ο Τσε Γκεβάρα: « Αξίζει, φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».
