“Θα μας λείψει η καραντίνα!”, ήταν η φράση που ξεστόμισα μόλις συνειδητοποίησα πως έμεινα κολλημένος στο φανάρι, σε έναν συνοικιακό δρόμο με διψήφιο αριθμό αυτοκινήτων και ξανάκουσα κόρνες.
Μέρες τώρα όλοι -από παθιασμένους δημοσιογράφους έως και φίλους των πολύωρων βιντεοκλήσεων με “καφέ και τσιγάρο”- μιλούν, ή καλύτερα πανηγυρίζουν, για τη λήξη των περιοριστικών μέτρων και τη σταδιακή επιστροφή μας στην κανονικότητα. Για τους περισσότερους, αυτό ακούγεται σαν την ειδυλλιακή εποχή, που θα ερχόταν με την επιστροφή μας στη δραχμή. Όμως, αυτές οι μέρες δεν ήρθαν ποτέ! Στο εξής, τα πράγματα σίγουρα δεν θα είναι ίδια. Ο καθένας μας βίωσε την καραντίνα του και έχει πολλά πράγματα να θυμάται από αυτήν. Είναι σαν τη θητεία του στρατού. Λίγος καιρός, πολλές αναμνήσεις, αμφίθυμα συναισθήματα και άνθρωποι.
Πλέον, μετράμε σχεδόν δύο μήνες καραντίνας. Αρκετός καιρός για να εγκλιματιστούμε και να συνηθίσουμε το νέο μας πρόγραμμα. Μιλώντας προσωπικά, ίσως αυτό που θα μου λείψει πιο πολύ από τη δίμηνη καραντίνα μου είναι ο απεριόριστος ποιοτικός χρόνος με συντροφιά έναν καφέ στο σπίτι μου και μια λίστα από το κασετόφωνο. Τρέχοντας και πάλι με έναν καφέ take away στο χέρι, ώστε να είμαστε συνεπείς στο εργασιακό μας πρόγραμμα, μάλλον θα λησμονήσουμε τη στιγμή που απολαμβάναμε το ζεστό γαλλικό καφέ στην κούπα μας ή τον freddo δίχως να προλάβει να λιώσει ο περιττός πάγος και να αλλοιώσει το χαρμάνι του.
Σκεφτείτε πόσες βιντεοκλήσεις δεχτήκατε τον τελευταίο καιρό, ακόμα και από άτομα που είχατε χρόνια να τα πείτε. Σίγουρα οι συζητήσεις με φίλους σε ένα αγαπημένο στέκι δεν μπορούν να συγκριθούν με τις οθόνες. Όμως παρατήρησα την ελευθερία που υπήρξε σε αυτές τις διαδικτυακές συνομιλίες αναφορικά με τη θεματολογία και τη διάρκειά τους. Η θεματολογία ποικίλη, άλλοι συνήθως αναφέρονταν στα εξής: κορωνοϊός, θύματα κορωνοϊού, κρούσματα κορωνοϊού, νέα μέτρα για τον κορωνοϊό, ύφεση στην οικονομία εξαιτίας τους κορωνοϊού, θεραπεία για τον κορωνοϊό κ.λπ. Αναπόφευκτα νομίζω! Άλλοι πάλι, αναφέρονταν σε συνταγές μαγειρικής, κουτσομπολιά, συγκλονιστικές σειρές και πολλά σχέδια για το μετά. Η διάρκεια αυτών των κλήσεων ήταν από 27 λεπτά έως και 2 ώρες… ανάλογα τη δημοτικότητά σου ανά μέρα. Πιστεύω πως η καραντίνα δε μας απομάκρυνε, ούτε μας άφησε ολοκληρωτικά μόνους. Οι κοινωνικές μας επαφές έμειναν ζωντανές και δοκιμάστηκαν. Δυστυχώς, όμως, η επερχόμενη live συνάντηση με φίλους θα είναι χρονικά περιορισμένη, γιατί θα έχεις και πάλι πρωινό ξύπνημα.
Ύπνος! Η καραντίνα είναι συνυφασμένη με τον πολύωρο ύπνο. Παρά-ξεκουραστήκαμε. Ξυπνώντας και πάλι από το ενοχλητικό ξυπνητήρι στις 7.00 το πρωί, τρέχοντας να πλυθείς και να ετοιμαστείς για να μην αργήσεις στη δουλειά σου, θα λησμονείς τις στιγμές της καραντίνας που ξυπνούσες νωρίς το μεσημέρι. Είχες απεριόριστο χρόνο για χουζούρι κάτω από τα σκεπάσματα, έκανες το καθιερωμένο σου scroll στις εφαρμογές σου, απολάμβανες τον ήλιο που έμπαινε στο δωμάτιο από το παράθυρό σου, αντίκριζες τον εαυτό σου ατημέλητο και απεξαρτημένο από το πλήθος των κοινωνικών ρόλων και άδραττες τη μέρα σου με τους δικούς σου ρυθμούς. Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, και αυτό σημαίνει πως η σχέση σου με το ξυπνητήρι μάλλον θα αναθερμανθεί.
Διάβασμα, σκέψεις, πειραματισμοί στην κουζίνα, αναζητήσεις ενδιαφερόντων, οργάνωση ντουλαπιών και άλλες πολλές δραστηριότητες παίρνουν παράταση έως τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Καταφέραμε και διατηρήσαμε μια θετική στάση στη καραντίνα που έπρεπε να βιώσουμε. Βρήκαμε χρόνο, πολύ ελεύθερο χρόνο, και τον εκμεταλλευτήκαμε ποιοτικά. Διαβάσαμε τα βιβλία που είχαμε στο κομοδίνο μας και δεν καταφέρναμε να τα ολοκληρώσουμε, σκεφτήκαμε, προβληματιστήκαμε και ίσως βρήκαμε λύσεις σε προσωπικά διλήμματα, επικοινωνώντας με τον εαυτό μας και κοιτώντας το ταβάνι -η γνωστή και εγγυημένη μέθοδος της “ταβανοθεραπείας”. Μπήκαμε στην κουζίνα και δημιουργήσαμε! Νιώσαμε ένας μικρός Άκης Πετρετζίκης. Βρήκαμε νέα ενδιαφέροντα, παρακολουθήσαμε διαδικτυακά σεμινάρια, θέατρα, ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ και μάθαμε πράγματα, που δεν γνωρίζαμε έως σήμερα. Συμμαζέψαμε ράφια, βιβλιοθήκες, γραφεία, αποθήκες, κήπους και κάναμε ένα γερό οικιακό ξεσκαρτάρισμα, λες και ο Σπύρος Σούλης τρύπωσε στο σπίτι μας.
Ησυχία, τάξη και ασφάλεια, λοιπόν! Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας άλλος τίτλος της καραντίνας. Ησυχία σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σπίτι. Αν έστειλες 6 στο 13033 και βγήκες για περπάτημα, σίγουρα θα καταλαβαίνεις ποια εικόνα περιγράφω. Όλοι ΜΕΙΝΑΜΕ ΣΠΙΤΙ, γεγονός που μείωσε τις κλοπές και τα κρούσματα εγκληματικότητας. Σύντομα θα επανέλθει ο -για κάποιους επιθυμητός- θόρυβος της πόλης με μποτιλιάρισμα, καυσαέρια και ηχορύπανση. Όλα θα ανακτήσουν τους γρήγορους ρυθμούς τους και ο ατέρμονος χρόνος ηρεμίας της καραντίνας θα μοιάζει παρελθόν. Πάλι δεν θα μας φτάνει ο χρόνος, πάλι θα υπάρχει εκνευρισμός και ένταση, πάλι ένα διαρκές τρέξιμο… Πάλι θα μας εκνευρίζει ο από πάνω που μόνο την Κυριακή προλαβαίνει να σκουπίσει, πάλι θα μας ενοχλεί που άργησε το λεωφορείο… πάλι… πάλι… πάλι…
Ολοκληρώνοντας τον σύντομο απολογισμό μου, η καραντίνα μας έκανε να βιώσουμε φόβο και ένα διαρκές ασυνείδητο άγχος, αλλά νομίζω οι περισσότεροι από εμάς βρήκαμε τρόπο να το χειριστούμε και να αντεπεξέλθουμε. Ιστορικά, οι καραντίνες έχουν ήδη αποδείξει πως ο άνθρωπος επιβιώνει, προσαρμόζεται και οχυρώνεται κάτω από δύσκολες συνθήκες. Βγήκαμε πιο δυνατοί, σίγουρα πιο δημιουργικοί και ίσως περισσότερο σκεπτόμενοι. Μάθαμε να εκτιμούμε τα απλά και τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής μας, δίχως να ενδίδουμε σε όλες τις ανάγκες, που έχουν φτιαχτεί για εμάς, αλλά και δίχως εμάς. Διαπιστώσαμε πως οι μικρές έγνοιες και αγωνίες που τρέφαμε, μοιάζουν ανούσιες, όταν όλα γύρω ανατρέπονται και κινδυνεύεις σωματικά και ψυχικά. Αυτή θα ήταν μια ιδανική στάση ζωής για τη συνέχεια. Με τον ίδιο τρόπο να συμπεριφερθούμε όταν κυριευτούμε ξανά από πανικό λόγω μικρών ή μεγάλων προβλημάτων.
Ας αισθανθούμε ευτυχείς που είμαστε υγιείς, ας ελπίσουμε πως το είδος μας δεν θα ξαναδοκιμαστεί από τέτοιες απειλές και ας φροντίσουμε να εμπεδώσουμε το μάθημα που λάβαμε. Σίγουρα οι παραπάνω σκέψεις μιας πιο αισιόδοξης σκοπιάς δεν μπορούν να εξισωθούν με τα δεινά που έχει προκαλέσει ο κορωνοϊός. Είναι απλώς το απόσταγμα μιας τραγικής πραγματικότητας που έτυχε να την βιώνουμε ασφαλείς στο σπίτι μας -για όσους από εμάς είχαμε την τύχη αυτή.
Το επόμενο τσούγκρισμα ποτηριών ευχόμενοι “Στην ΥΓΕΙΑ μας” θα έχει ιδιαίτερο νόημα, τόσο ως ευχή, όσο και ως πράξη.
